Ja, man! [ON HOLD]

Hoofdstuk 1: Jij houdt niet van noten

"Nee."

De jongen voor me keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan, verbaasd om mijn toon. Ik keek hem met eenzelfde blik aan, mijn armen over elkaar geslagen. Wat nou? dacht ik.

"Dus je weet zeker dat je geen nootjes op je sundae wil?"

"Ik zei toch nee," mompelde ik, terwijl ik mijn hand uitstak om mijn karamel sundae te pakken en ervandoor te gaan. Ik hield de sundae in mijn hand terwijl ik er gulzig uit lepelde. Ik voelde Vera's ogen in mijn rug brandden, en ik draaide me naar haar om, een onschuldige blik op mijn gezicht. "Wat?"

"Waarom moet je altijd zó dramatisch 'nee' zeggen. En wie wil er nou geen nootjes op zijn sundae?" zei ze terwijl ze met haar ogen rolde. Ik rolde mijn ogen naar haar terug. "Ik ben niet dramatisch," mompelde ik.

Ik wist dat Vera het irritant vond dat ik zo vaak nee tegen alles zei, maar het was een soort mechanisme. Ik zei gewoon overal nee tegen. Dat was gewoon veel makkelijker. Nee tegen nootjes. Nee tegen dates. Nee tegen brievenbusreclame. Daarom liet mam mij waarschijnlijk ook alles afhandelen.

"Laat me nou met rust, Veer. Laat me mijn lekkere sundae op eten." Ik liet mezelf zakken in een van de banken en keek toe hoe Vera zich tegenover mij liet zakken in de andere bank. Ze keek me droog aan. Ik rolde nogmaals met mijn ogen. Wat kon ze toch altijd dramatisch doen.

"Jij mag niks zeggen. Alsof jij tegen alles 'ja' zegt," vertelde ik haar, terwijl ik nog een lepel vol met heerlijk slagroomijs en karamel naar binnen schoof. Ik duwde de lepel daarna terug in het ijs zodat ik wat losgevallen zwarte haren terug achter mijn oren kon duwen. Ondanks dat mijn zwarte haar nog zo kort was, viel het nog steeds constant in mijn gezicht. Het kon echt gruwelijk irritant zijn. Vera daarentegen was gezegend met lichtblond haar, dat in golven langs haar gezicht viel. Het kwam nooit in haar gezicht, nóóit.

"Hé, ik zeg niet dat ik perfect ben. Maar jíj bent degene die geen nootjes op je sundae wil. Wie wil dat nou niet?"

"Jíj houdt niet van noten. Letterlijk," grijnsde ik naar haar. Vera's wangen werden rood en ze onderdrukte een kuchje. Ze wist precies waar ik over had. Doel bereikt.

"Waarom moet je er altijd iets seksistisch van maken, Del?"

"Moet jij zeggen, met je 'Del'. Je kunt me ook gewoon Delilah noemen. Of joh, als je me per se een domme bijnaam wil geven, noem me dan Delilja."

"Dat kan niet, want je zegt nóóit-"

Ik schopte haar zacht onder de tafel om haar zin te stoppen, met een semi-geïrriteerde blik. Ze hoefde me er niet duizend keer op één dag aan te herinneren. Door mijn schop moest ze lachen en stopte ze even met haar zin, maar ging daarna weer door met praten. "Laten we zo gaan, oké? Ik moet op tijd thuis zijn. Mijn ouders denken dat we huiswerk aan het maken zijn. Ik moet op tijd zijn voor het eten, anders weten ze zeker dat wij niets aan ons huiswerk voor Engels hebben gedaan."

"Oké. Let's go girl," grijnsde ik naar haar. Ik nam een laatste hap van mijn heerlijke ijsje en dumpte het daarna in de prullenbak achter me, door een rare beweging te maken met mijn hand. Even later stonden ik en Vera buiten de McDonalds. Ondanks de grootte van het kleine dorpje waar we in leefden, was er nog wel een McDonalds. Die tenten verspreidden zich echt als een virus. Niet dat ík dat erg vond, ik leefde voor hun sundae's.

              Ik en Vera liepen naar onze fietsen toen ik ineens iemand spotte, bij de Dinoz. Dinoz was een popculture winkel, waar je allemaal dingen kon kopen voor... nerds. Dus dingen over Star Wars, Lord of the Rings, Star Trek, noem het maar op. Ik deed altijd net alsof ik het haatte, aangezien Vera ook geen fan was van die dingen, maar eigenlijk hield ik écht van Star Wars. Helaas hield mijn aartsvijand daar dus ook van.