Ja, man! [ON HOLD]

Hoofdstuk 4: Je lijkt nu op een spastische eekhoorn

Toen ik mijn fiets neer plantte in de fietsenstalling bij het café De Kater, wist ik dat Vera op de een of andere manier van plan was om me dronken te voeren en ervoor te zorgen dat ik ja zou zeggen tegen haar idiote idee. Dat probeerde ze meestal, en dan bracht ze me ook altijd naar De Kater. Dus ik kon niet zeggen dat ik verrast was.

"Serieus, Veer? Kun je niet iets beters verzinnen?" mompelde ik onder mijn adem, terwijl ik mijn fiets op slot deed.

Vera keek op. "Hè?"

"Laat maar zitten," ik schudde met mijn hoofd. Vera deed haar fiets op slot en gebaarde me om haar te volgen. Ik rolde met mijn ogen. Alsof ik hier niet al té vaak was geweest.

Ik volgde Vera op de voet naar een van de tafels achterin het café. Het café zat vol met oudere mannen en vrouwen, die ons raar aankeken. Waarschijnlijk omdat het nog maar vier uur 's middags was en het een beetje apart was dat er een paar meiden van rond de negentien in hun stamcafé kwamen. Tja, meestal was het hier inderdaad 's avonds 'the place to be'. Vera trok een bruine stoel naar achter, en ik deed hetzelfde. Ik ging tegenover haar zitten en leunde met mijn ellebogen op tafel. Mijn ellebogen verdwenen echter al gauw van de tafel toen ik voelde hoe plakkerig deze was. Gadver.

"Dus – ' begon Vera. Ik liet een zucht ontsnappen, waardoor ze me boos aan ging kijken. "Luister gewoon, oké? Dit is helemaal niet zo'n slecht idee als de vorige keer. Je weet nog niet eens wat ik ga zeggen!"

"Als het weer iets te maken heeft met supermarktkarretjes stelen, een heuvel en drank, dan weet je dat ik weg ben."

Nu rolde Vera met haar ogen. "Nééé," zuchtte ze theatraal. Ze trok een pruillip. "Natuurlijk niet, Del. Dat was een bucketlist dingetje. Dat doen we maar een keer."

Een ober kwam langs om onze bestelling op te nemen. Tot mijn grote verbazing bestelde Vera een biertje. Vera haatte bier. Ze was een van die meisjes die altijd wijn dronk, ondanks dat het met het uitgaan vaak duurder was én je ook nog eens minder kreeg. Daarom was ik al snel overgestapt naar het gouden goedje. Het was een stuk goedkoper en dronk gemakkelijk weg. Maar Vera vond het verschrikkelijk.

"Bier hmm?" ik keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan, terwijl ik naar achteren leunde en haar bestudeerde.

"Ja," mompelde ze, haar schouders ophalend. "Nou en?"

Vera leek zich... gegeneerd te voelen. Haar wangen waren een vuurrode kleur, ze kon me niet recht aankijken en ze begon aan haar nagels te peuteren. Hmm.

"Mabel houdt ook van bier toch?" grijnsde ik haar toe. Door die opmerking werd ze alleen maar roder.

"Del," bromde ze, terwijl ze haar gezicht in haar handen begroef.

"Oké, oké," ik hield mijn handen omhoog als vredesgebaar. "Ik zal het er niet over hebben. Maar we weten allebei dat je in de ontkenningsfase zit én je haar gewoon op de bek moet nemen."

"DEL!" blafte ze me toe, waardoor ik moest lachen.

"Sorry, sorry," grijnsde ik. "Misschien had ik het iets subtieler moeten zeggen. Met handgebaren ofzo." Ik begon kussen tegen mijn hand aan te drukken, waardoor Vera haar grijns niet meer kon onderdrukken en ook moest lachen.

"Dat is niet grappig," lachte ze, hoofdschuddend.

De ober kwam ondertussen langs met onze twee biertjes. Hij had ons niet om een ID gevraagd, godzijdank. Gelukkig zagen wij er ook wat ouder uit, dus meestal was het geen probleem. Maar ik haatte het als mensen om mijn ID gingen vragen, terwijl ik negentien was. En dan vroegen ze het natuurlijk niet aan de vijftienjarigen die gewoon een dikke laag make-up op hun gezichten hadden gesmeerd. Natuurlijk. Toch, ondanks het feit dat we er wel gewoon uitzagen als meiden van negentien, vond ik dat Vera nog een babyface had. Ze haatte het enorm als ik haar daarmee plaagde, dus daarom deed ik dat ook vaak.