Ja, man! [ON HOLD]

Hoofdstuk 7: Hou je dan van het broodje, de hotdog, of allebei?

Ik wist niet wat me bezielde toen ik Dinoz binnenstapte. Maar toch deed ik het. Want ik moest en zou de allereerste kaartjes voor de nieuwe Star Wars hebben. Dinoz was de eerste winkel die ze verkochten, omdat ze een soort contract hadden met de bioscoop in Wenton. Om verzekerd te zijn van één kaartje voor de première, wilde ik er zo vroeg mogelijk bij zijn. Ik hoopte alleen dat Adam niet moest werken.

Helaas had ik niet zoveel geluk. Al snel nadat ik binnen was gekomen, zag ik een herkenbare zwarte coupe boven de stallingen uitkomen. Met een rood hoofd probeerde ik me nog te verstoppen, maar al gauw hoorde ik voetstappen mijn richting lopen. Shit.

"Dit meen je niet!" hoorde ik hem lachen. Ik dook meteen ineen. Nu zou hij weten dat ik ook van zíjn soort nerddingen hield, en dat vond ik op een bepaalde manier verschrikkelijk irritant en beschamend. Ik wilde niet geassocieerd worden met dingen die Adam Driver ook leuk vond.

"Ik dacht al dat ik je herkende, Delilah," hij grijnsde naar me, wat ik nóg irritanter vond, " – maar ik had nóóit verwacht jou hier ooit te zien."

"Ik had eigenlijk ook niet verwacht om jou hier te zien," mompelde ik onder mijn adem, bijna in een chagrijnige brom. Hoe had ik ooit zo stom kunnen zijn om te denken dat Adam niet op een zaterdag zou hoeven te werken? Domme ik.

Zijn grijns werd nog beter toen hij overduidelijke ongenoegen op mijn gezicht zag. "Delilah Smith houdt van popculture. Vertel eens, voor wat ben je hier? Marvel? DC? Star Wars?"

Met een kreun begroef ik mijn gezicht in mijn handen. Ik was zo'n watje, maar ik wilde niet dat mensen wisten dat ik deze dingen leuk vond. In Wenton was het helemaal niet zo mainstream om van nerddingetjes te houden. Mensen vonden het superdom als je zei dat je comics las, of de nieuwste Star Wars lightsaber had gekocht. Dat was niet stoer of geweldig. Dat was... raar. En vooral voor míjn vrienden. Ik kon het dus niet eens ontkennen tegenover Adam. Vooral omdat ze in Dinoz niets, maar dan ook écht niets, verkochten wat niet met nerddingen te maken had. Ze verkochten hier geen paraplu's zonder het logo van Marvel, of handschoenen zonder de energybeams van Tony Stark. Ik was gedoemd, dus ik gaf mijn verlies dan ook maar toe.

"Oké," zuchtte ik, moedeloos, " – je hebt me. Ik ben hier voor bioscoopkaartjes voor de nieuwe Star Wars, nou goed?" bromde ik.

"Delilah Smith is een Star Wars fan. De wereld op zijn kop," hij schudde zijn hoofd met een vreemde glimlach. Op een bepaalde manier had ik opeens het gevoel alsof hij me een tikkeltje minder irritant en stom vond.

Adam zag er nogal op zijn plek uit in deze winkel. Hij droeg een zwart t-shirt waar groot het woord 'Marvel' op geprint stond. Dat woord stond ook op de muren van Dinoz, en namen zoals DC en Dr. Who, wat overigens ook een van mijn favoriete series was. De hele winkel stond vol met schappen, gevuld met dvd's van films en series, comics, merchandise, t-shirts en cadeaubonnen. Ze hadden hier werkelijk álles van ieder fandom. In de winkel was het nog redelijk druk, aangezien het zaterdag was, en er liepen nogal wat mensen die ik niet kende. Gelukkig was Adam de enige hier die mij kende. Maar misschien was dat ook wel een vloek.

"Dus je wil kaartjes voor de nieuwe film?" vroeg Adam, wenkbrauwen opgetrokken, me uit mijn trans halend.

"Ja," zei ik, proberend om niet met mijn tanden te knarsen. Ik wist dat ik volgens Vera nu op ieder antwoord 'ja' moest antwoorden. Ik hoopte maar niet dat het té erg zou opvallen en dat Adam erachter zou komen. Dát zou echt vreselijk zijn.