Ja, man! [ON HOLD]

Hoofdstuk 5: Fúck me

De lijst met regels die Vera voor mij had opgesteld was net zo belachelijk als het experiment zelf. Ik probeerde zo min mogelijk tegen te stribbelen, maar af en toe was het heel erg moeilijk om niet mijn bek open te trekken om wat commentaar te leveren.

Ik zat met mijn armen over elkaar te staren naar het grote stuk karton dat Vera had onder gekliederd met verschillende rare regels. Ondertussen zat het desbetreffende meesterbrein triomfantelijk naar hetzelfde karton te staren.

"Tof, toch? Ik vind het wel duidelijk zo. Nu kun je 'm mooi inlijsten en boven je bed hangen." Vera grinnikte. Ik wilde die verrekte grijns van haar gezicht vegen, maar ik wilde haar de voldoening niet geven. Ze vond het namelijk altijd verschrikkelijk grappig om mij te zien lijden. Tegenover anderen was ze werkelijk een engel op aarde, maar tegenover degenen die haar echt goed kenden... Not so much. De lijst was zo... Vera. Vera was zo'n meisje dat in het echte leven, tegenover vreemden dan, redelijk verlegen was, maar tegenover vrienden of op 'het internet' (oftewel tumblr) zich helemaal durfde te uiten. Daarom zag de lijst er nu ook uit alsof een peuter letters had ontdekt en hem had getekend.

regels voor het DELilah experiment :D

- Delilah moet overal 'ja' op antwoorden, of in ieder geval op de vraag ofhet verzoek ingaan met 'ja'. Dit kan ook zonder woorden ;) ;) ;)- GEEN UITZONDERINGEN DEL, GEENUITZONDERINGEN!!!!

(VIER UITROEPTEKENS VOOR DUIDELIJKHEID)

- Vera mag geen misbruik maken van dit experiment!!! Groetjes Delilah. * Btw,Veer, je schrijft echt als een elfjarige. - Dit experiment geldt voor één maand.- Dit experiment blijft tussen Vera en proefkonijn een (oftewel Delilah). (ikben geen konijn)- JE MOET VOLHOUDEN, OOK AL KOMT IEMAND ANDERS ERACHTER. - En... je mag dit niet tegen mij gebruiken.

Ik schudde mijn hoofd, liet de lijst op het bed vallen en keek Vera sceptisch aan.

"Ik moet er mee door blijven gaan, ook al komt er iemand achter? Dat is best pijnlijk, dat weet je toch?" Met een kreun liet ik me achterover op Vera's bed vallen, proberend niet te denken aan het feit wat ze hier allemaal deed 's nachts, de viezerik, en sloot mijn ogen. Ik gniffelde om de gedachte. Vera de viezerik, was best wel een catchy bijnaam.

"Oh, kom op Del. Niet zo dramatisch doen," ze grijnsde naar me en leunde achterover, steunend op haar handen. "Het is niet alsof een van ons zo dom is om het aan iemand te vertellen," zei ze, schouderophalend. Ze stond op van haar bed en liep naar haar bureau om even in haar spiegel te kijken. Terwijl ze bezig was met haar haren in een staart te doen, keek ik haar kamer nog eens rond.

De kamer was zo typisch Vera. Vera en ik waren elkaars tegenpolen. Waar ik vaak voor wat stoerdere, uitdagendere kleren ging, ging Vera voor de rokjes en de jurkjes. Haar kamer was geen übercliché, maar het werd wel meteen duidelijk dat Vera een 'meisje-meisje' was. De muren waren een pastel kleur, van lichtroze tot lichtpaars. Haar beddengoed zat vol met vlindertjes en bloemetjes, haar vloer was bedekt met vrolijke vloerkleedjes, en van het plafond hingen allemaal kleine lichtjes, in de vorm van sterretjes. Het was bijna een tumblr-kamer.

Vera draaide zich naar me om en keek me aan met een brede glimlach op haar gezicht. Waarom had ik een gevoel dat dit ergens naar toe zou leiden? Die glimlach voorspelde niet veel goeds.