Royal Secret

Κεφάλαιο 2

*.........................................................................................*

   

     "Φυσικά πως δεν το σκέφτηκα; Γι'αυτό ο Ρίτσαρντ νόμιζε πως έλεγε ψέματα. Δεν είναι ότι δεν ξέρει, δεν θυμάται. Της έχουν κρύψει τις αναμνήσεις, από όταν χρησιμοποιούσε τις δυνάμεις της." είπε ο Μέισον τόσο χαρούμενος για την ανακάλυψη του. Μάλλον ήταν ο μόνος που αισθανόταν έτσι. Μέσα μου αισθανόμουν κενή. Δεν ξέρω ποία είμαι. Τι είναι ψέμα; Τι είναι αλήθεια. Δεν μπορώ να ξέρω, μα μια φωνή στο πίσω μέρος του μυαλού μου φώναζε να πάω πίσω στο σπίτι μου. Εκεί θα είμαι ασφαλής,εκεί θα είμαι στη ζέστη της οικογένειας μου, εκεί είναι το μέρος που με αγαπούν.

    Σήκωσα το κεφάλι μου και είδα τον άλλο άντρα στο δωμάτιο που είχε μπει μαζί με τον Μέισον... νομίζω ότι είχα ακούσει κάποια στιγμή το όνομα του. Ντέιβιντ, ναι αυτό ήταν. Τον κοίταξα προσεχτικά βλέποντας τα πάντα πάνω του. Φαινόταν πιο μεγάλος από όσους είχα δει εδώ μέσα. Έπνεε ένα αέρα σοφίας, αλλά ο τρόπος που κοίταζε εμένα και τον Μέισον με έκαναν να διακρίνω κάτι άλλο. Προστατευτικότητα . Ναι, μάλλον αυτό ήταν, αλλά ποίον ήθελα να προστατεύσει;

    "Βλέπω πως είδες τον αδελφό μου ε; Δεν μοιάζουμε πολύ αλλά απ'ότι φαίνεται εσύ μας κατάλαβες!" είπε και γέλασε. Όσο και να συμπάθησα τον Μέισον η χαρούμενη συμπεριφορά του με έχει εκνευρίσει! Για όνομα πια, μόλις έμαθα πως έχω φρικιαστικές - περίεργες- δυνάμεις και πως οι μνήμες μου από αυτές έχουν διαγραφεί. Η συμπεριφορά του μου θυμίζει τον θείο μου τον Τσάρλς, πάντα στο κακό θα έβρισκε το καλό και το αστείο. Η ανάμνηση του, μου έφερε και αυτές της οικογένειας μου. Θα τους ξανά δω ποτέ; Μάλλον το μεγάλο ερώτημα της ημέρας. Πάντως η αλήθεια είναι πως δεν είχα καταλάβει πως ήταν αδέλφια.

   Μπορεί οι μέρες στο κάστρο να ήταν γεμάτες βιβλία και καινούριες γνώσεις, μα σε κάτι που δεν είχα καμιά ήταν αυτό. Τα αδέλφια. Δεν είχα ποτέ αδελφό ή αδελφή. Ή μάλλον δεν είχα όσο ζω. Ο πατέρας μου, είχε αναφέρει μια φορά πως είχε ένα γιο. Πριν καν γεννηθώ εικοσιπέντε χρόνια πριν, τόσο παλιά. Όταν ρώτησα τι είχε πάθει, όλοι σώπασαν και ο θείος ήταν ο μόνος που μίλησε. Θυμάμαι ακόμα την κρύα του φωνή, από τις σπάνιες φορές που τον είχα δει έτσι, είχε πει πως ήταν νεκρός, πως είχε πεθάνει σε μια επιδημία. Δεν είχα ξανά ρωτήσει γι'αυτόν, αλλά αν ζούσε θα είχα μεγάλο αδελφό και εγώ.

   Ωστόσο δεν καταλαβαίνω πως είναι να έχεις μεγαλύτερο ή μικρότερο αδελφάκι. Αλλά από ότι βλέπω ο Ντέιβιντ δείχνει μεγάλη προσοχή στον αδελφό του. Ξαφνικά κατάλαβα. Έμενα έβλεπε ως απειλή. Δεν είχα κάνει τίποτα που να είναι επιθετικό σε κανένα τους. Αντιθέτως εκείνοι με είχαν απαγάγει, μου έριξαν ένα βέλος στο χέρι μου το οποίο είχε αφήσει μια άσχημη ουλή και με χτύπησαν έως θανάτου. Εγώ έπρεπε να φοβάμαι, όχι αυτοί!