Royal Secret

Κεφάλαιο 16

        *….............................*

       
        Κοίταξα τον Ρίτσαρντ για άλλη μια φορά, που δεν φάνηκε να είναι έκπληκτος, ή στην κατάσταση που ήμουν εγώ. Καθόταν και παρατηρούσε με προσοχή τη σφαίρα.  Τα μάτια του αποκολλήθηκαν από τα χέρια της και στράφηκαν σε  εμένα. "Μία όπως κατάλαβες η Έρρικα, είναι σαν και εσένα. Θα την αφήσεις να σου δείξει." μόνο από την φωνή του, που ήταν σαν να μου έλεγε πως πρέπει να την ακούσω. Αυτό θα το δούμε στην πορεία σκέφτηκα.

        "Θέλω να κάνεις το ίδιο." είπε η Έρρικα, η οποία από ότι φαίνεται από την στάση της, βαριόταν, ω μα τόσο πολύ. Έσκυψα και έπιασα με προσοχή το μαχαίρι που ήταν κοντά στα πόδια μου. Το πήρα και πήγα να κόψω τον καρπό μου. "Αν το κάνεις αυτό θα είσαι νεκρή! Ποτέ, μα ποτέ δεν θα κοπείς εκεί ή κοντά στον αγκώνα σου." Αρχικά μιλούσε σαν να με μάλωνε  "Δεν θα ήθελες να πεθάνεις από αιμοραγία." Μα μέχρι να τελειώσει την πρόταση της ήταν σαν να το έλπιζε αν κρίνω από το χαμόγελό της.

    Έτσι και εγώ έβαλα το μαχαίρι στη παλάμη μου και με μια απαλή κίνηση το καλά ακονισμένο μαχαίρι που κρατούσα, έκοψε το άσπρο μου δέρμα βαθιά, εμφανίζοντας μια κατακόκκινη παπαρούνα.

      Σκέφτηκα τι ήθελα να κάνω με το αίμα που άρχισε να ρέει στη χούφτα μου. Μα όσο και να προσπαθούσα δεν γινόταν τίποτα. Μετά από λίγα λεπτά άκουσα τον αναστεναγμό της, η μπάλα από το χέρι της δεν υπήρχε πια "Δεν συγκεντρώνεσαι. Αυτό εγώ το έκανα όταν ήμουν παιδί. Δεν γίνεται πιο εύκολο!"  Γύρισε τη προσοχή της στον Ρίτσαρντ "Νόμιζα πως τουλάχιστον θα ξέρει να κάνει τουλάχιστον τα πιο βασικά. Ξέρεις βγαίνει αυθόρμητα. Μα δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Θέλει στ'αλήθεια να χρησιμοποιήσει αυτή για να σκοτώσει τον βασιλιά και την βασίλισσα. Δεν πιστεύω πως είναι τόσο δυνατή."

   Πόσο την μισώ που μιλάει έτσι για μένα μπροστά μου. Και ο Ρίτσαρντ απλά έσκυψε το κεφάλι του και την άκουγε απλά να με προσβάλει. Ήξερε. Ήξερε πώς δεν θα ήμουν έτοιμη. Κλίκ. Μια σταγόνα αίμα έπεσε στο πάτωμα από το χέρι μου. Το γνώριζε πως δεν θα είμαι δυνατή για να αντιμετωπίσω τους γονείς μου. Κλίκ. Ένα ολόκληρο στρατό. Κλίκ. Και αυτή.....αυτή νομίζει ότι είναι τόσο υπεράνω. Πως είναι μοναδική. Κλίκ. Μα η ζωντανή απόδειξη που αναπνέει και δηλώνει πως δεν είναι, βρίσκεται μπροστά της. Κλίκ. Είμαι δυνατή. Κλίκ. Και θα το δούν και οι δύο σύντομα. Κλίκ.
      
       Να το πάλι, ο έλεγχος μου φεύγει σαν ένας πυρετός που ξεκινάει να απλώνεται από το κεφάλι μου μέχρι τα πόδια μου  και μαζί με τον φυσιολογικό εαυτό μου. Ήταν σαν  χορωδία από μπερδεμένες σκέψεις  στο κεφάλι μου.