Royal Secret

Κεφάλαιο 6α

  Ερώτηση όσοι ψηφίσατε θα συμμετέχετε; Αν ναι το email μου είναι: marykokk@hotmail.com
Επίσης μπορείτε να στείλετε και κάποιο quote από τις ιστορίες. Κάτι που ξέχασα να πω πριν!

*……………….*

  
   Είχε περάσει μία εβδομάδα ήδη και σχετικά με την απόφαση μου να πάρω το στέμμα στα χέρια μου δεν την είχα μετανιώσει ούτε στιγμή. Μπορεί να ήταν ο εγωιστικός μου εαυτός που με οδήγησε σε αυτή την απόφαση, αφού θέλω να αποδείξω πως όπως βγήκα έξω από το κάστρο, μπορώ και να πολεμήσω. Ή μπορεί και να το κάνω για το βασίλειο μου, γιατί δεν θέλω άλλα μικρά παιδιά να ζήσουν κρυμμένα και να χάσουν τους γονείς τους από κάποιο όμοιο τους.
  
   Ακόμα δεν τους είχα πει όμως, ότι κατάφερα να βρω την δύναμη μου, μα δεν είχα και σκοπό τουλάχιστον για τώρα. Δεν τους εμπιστεύομαι εντελώς και με όλη μου την ψυχή. Κάποιες φορές νιώθω πως είναι δύο στρατόπεδα που με τραβάνε και εγώ είμαι στη μέση. Μόνο που δεν είμαι όσο αβοήθητη όσο νόμιζα αρχικά. Γιατί έχω και εγώ τώρα ότι έχουν και εκείνοι.

   Μέρα με τη μέρα νιώθω την δύναμη σαν να μεγαλώνει. Επίσης κατάλαβα και κάτι άλλο. Πρώτον για να ελένξω το αίμα μου πρέπει να το βλέπω και να είμαι μόνο συγκεντρωμένη σε αυτό και δεύτερον κάθε φορά που τη χρησιμοποιώ με κουράζει αφάνταστα. Μάλλον φτάνει που για χρόνια δεν την είχα εξασκήσει. Ενώ πάντα αισθάνομαι σαν μία σύνδεση στο αίμα μου, που με καλεί να την χρησιμοποιήσω. Πολλές φορές όταν ο Ρίτσαρντ με ξυπνάει με τους ξεχωριστούς τρόπους του, οι οποίοι κάθε φορά αλλάζουν έχω να σημειώσω, υποσυνείδητα είναι σαν να με καλεί κάτι να κόψω το χέρι μου και να αφήσω έστω και λίγο αίμα να κυλήσει. Μετά όμως καταλαβαίνω πως αν συμβεί κάτι τέτοιο τότε η κάλυψη μου "θα πέσει".

  
   Τις τελευταίες μέρες κάθε φορά που προσπαθεί ο Μέισον, ο οποίος έχει γίνει σαν αποκλειστικός δάσκαλος μου, να με μάθει πως να πολέμω δεν μπορώ να μην σκέφτομαι την δύναμη της μητέρας μου. Κάθε φορά που ο Μέισον χρησιμοποιεί την δύναμη του βλέποντας τι θα κάνω μετά, γιατί ο διάβολος προσωποποιημένος δεν μου το είχε πει από την αρχή πως μπορεί να το κάνει αυτό, σκέφτομαι συνέχεια τι θα γίνει τότε. Αν είναι πιο δυνατή από εμένα; Και αποφασίσει να αντεπητεθεί; Έτσι και αλλιώς θα της επιτεθώ, θα προσπαθήσω να την σκοτώσω! Θα με προστατεύσει άραγε και τότε ή θα με περιμένει κάτι χειρότερο; Πρέπει να μάθω την ικανότητα της και σύντομα.

    Από το παράθυρο φαινόντουσταν τ' αστέρια που έφεγγαν ακόμα στον ουρανό, αλλά προς την ανατολή, είχε αρχίσει κιόλας να χαράζει. Μέσα απ'το σκοτάδι, αχνοδιακρίνονταν τα δέντρα. Ξαφνικα φύσηξε ένας δυνατός αέρας. Το δάσος ζωντάνεψε κι άρχισε να βουΐζει απ' τη μία άκρη έως την άλλη. Τα αιωνόβια έλατα ταράχτηκαν κι απ' τα κλαδιά τους κατρακύλησε η κοκκαλιασμένη πάχνη.

   Όταν ο αέρας κόπασε για λίγο, ο πρωϊνός θόρυβος του δάσους άρχισε να ακούγεται ξεκάθαρα. Τότε άκουσα ένα το μεγάλο κρεββάτι του δωματίου να τρίζει. Πάνω σε αυτό ο Ρίτσαρντ που κοιμόταν άρχισε να τραντάζεται σαν να τον είχε κυριέψει ένας θανάσιμος πυρετός. Όταν σταμάτησε άκουσα ένα μικρό μουρμουριτό και μετά τον ήχο του κλειδιού που πάντα έκλεινε με αυτό την πόρτα για να σιγουρευτεί πως δεν θα φύγω να πέφτει. Σηκώθηκα πάνω και πήγα προς το μέρος του, εκείνος ακόμα κοιμόταν.

   Όταν το είδα ήταν σαν να βλέπω την ελευθερία μου. Αν έφευγα τώρα δεν θα το καταλάβαινε κανείς, μέχρι να ξημερώσει εντελώς και να ξυπνήσουν. Μα δεν είναι πια αυτός ο στόχος μου. Τώρα θέλω να κάτσω, να πολεμήσω μαζί τούς.

   Κάθισα στο κρεβάτι του και έπιασα το μέτωπό του και άρχισα να τον χαϊδεύω. Δεν ξέρω τι με οδήγησε εκεί, μα πάντα όταν έβλεπα ενα άσχημο όνειρο ο Τζάκσον που ήταν πάντα μπροστά από την πόρτα μου, έμπαινε μέσα και έκανε κάτι αντίστοιχο χαλαρώνοντας με.  Άνοιξε ελάχιστα τα μάτια του και ξανά είπε κάτι και στην αρχή δεν μπορούσα πάλι να καταλάβω τι ακριβώς. Μα μερικές λέξεις ακούστηκαν καθαρά και κατάλαβα αμέσως για ποιον τις έλεγε.

   "Γιατί έφυγες μαμά;" σταμάτησα να αναπνέω. Τι έπρεπε να του απαντήσω τώρα; Δεν μου πήγαινε η καρδιά να του πω πως δεν είναι η μητέρα σου που αγγίζει το μέτωπο σου. Απλά κάθισα εκεί και προσευχήθηκα κρυφά να πάει πίσω για ύπνο.

   Μετά από λίγο όταν άρχισε να αναπνέει και πάλι αργά σηκώθηκα και κάθισα πίσω στο πάτωμα που τώρα είχε παγώσει απο την απουσία μου και ξάπλωσα. Ανατρίχιασα λόγω του κρύου και τα δόντια μου άρχισαν μόνα τους να χτυπάνε ένα δικό τους ρυθμό. Το αγνόησα, όταν άρχισα να σκέφτομαι τι εννοούσε ο Ρίτσαρντ. Καταλαβαίνω πως το έλεγε στη μαμά του και η φωνή του κρατούσε τόσο πόνο. Αλλά πως μία μάνα αφήνει το παιδί της και φεύγει μακριά του; Δεν μπορώ να το φανταστώ. Και κάπως έτσι αυτό το περίεργο ξημέρωμα πρώτο- αναρωτήθηκα, ποιοί ήταν οι γονείς του;

*………………*

  Αύριο γράφω φυσική γι'αυτό και 6α'. Μα έρχεται τετραήμερο και αφού θα έχω χρόνο την Πέμπτη θα ανεβάσω και το 6β'.