Dollhouse -M.M.

i) Different

Οι δείκτες του παλιού ρολογιού στον καρπό της μητερας εδειχναν 09:20. Πανω στην ωρα.

"Kids are still depressed when you dress them up"

"Φτάσαμε". Η φωνη της μαμάς της την επανέφερε στην πραγματικότητα.

Η Λόρα όρμισε στο παράθυρο που ηταν στα δεξιά της και κοίταξε εξω.
Είχαν πράγματι φτασει.
Αυτό θα ηταν το σπιτι τους τωρα;

Η Ellie κοίταξε απο το παράθυρο στα αριστερά αλλά δεν έβλεπε και πολλά. Ο μεγαλος κήπος απλωνόταν προς όλες τις κατευθύνσεις και ενα ενα ποταμάκι κυλούσε στο δασάκι απέναντι.

"Melanie? Δε θα κοιτάξεις εξω;" η Λόρα ρώτησε την κατα δυο χρόνια μεγαλύτερη αδερφή της που καθόταν στη μεσαία θέση και κοιτούσε την κούκλα της.

"And syrup is still syrup in a sippy cup"

"Melanie! Σταματα να τραγουδάς και απάντησε στην αδερφή σου!" της είπε η αυταρχική μητέρα της απο το μπροστινό κάθισμα.

"Blood stil stains when the sheets are washed"

Η Ellie, η μεγαλύτερη αδερφή, κοντά στα δεκαέξι, τη σκουντηξε και της ψυθιρισε κάτι στο αυτί.

"Μην την εκνευρίζεις, έχει αδειάσει το μισο μπουκαλακι από το πρωι. Και ξέρεις πως είναι η μαμά όταν έχει πιει"

Η Melanie την κοίταξε για μια στιγμη με τα μεγαλα, γκρίζα ματια της και τη θαύμασε. Να γιατί η μαμά εχει τόση αδυναμία στην Ellie. Εκτός οτι ηταν η πρωτη της κόρη, ηταν όμορφη, εξυπνη και ευγενική, ενα κορίτσι που ποτε δεν έφερνε αντιρρήσεις και έκανε οτι της ζητούσες.

Η Λόρα, η εφταχρονη αδερφή της ηταν ζωηρή και παιχνιδιαρα, η αδυναμία του πατερα. Είναι μικρή και χαριτωμένη. Λογικό το βρίσκω.
Σκέφτηκε η Melanie και χάιδεψε τα μαλλια της κούκλας της.

Και γιατί να αγαπήσει κάποιος ενα παιδι σαν εμένα; Ήσυχη, σιωπηλή και πάντοτε στον κοσμο μου. Δε συμφωνω ποτε με τις απαιτήσεις των αλλων.
Κανεις δε θέλει ενα αντιδραστικό, βαρετό άτομο σαν εμένα.

"Δε χρειαζεται Λόρα. Δεν έχω αναγκη απο εικόνες, μπορω να καταλάβω. Και σίγουρα αυτό το μέρος θα είναι σωστη κόλαση" είπε η Melanie και έστρωσε καλυτερα το φόρεμα της κούκλας της.