Dollhouse -M.M.

viii) Crazy

Η μητέρα, είχε πιει πολυ. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Καθόταν στον καναπε ανίκανη να κουνηθεί για να πάει στο δωμάτιο της, ενώ η Λορα καθόταν στο πάτωμα δίπλα της και έφτιαχνε ένα παζλ.

"Θα γυρίσει μαμά, ηρέμησε."
"Ήρεμη ειμαι Λορα, τι είναι αυτά που λες;"
"Λορα, έλα εδώ." φώναξε η Melanie από την κορυφή της σκάλας και η μικρή της αδερφή σήκωσε το κεφάλι της για να την κοιτάξει.
"Εντάξει" είπε και έτρεξε στο δωμάτιο της Melanie.
Ένα απαλό γαλάζιο δωμάτιο, πάντοτε καθαρό και τακτοποιημένο.
"Τι θέλεις?"
"Άσε τη μαμά, δε βλέπεις ότι είναι λιώμα? Κάθησε, ας παίξουμε κάτι."

"Μα εσύ ποτέ δεν παίζεις μαζί μου." η Melanie ξεφυσιξε.
"Ε τώρα θέλω να παίξω, εντάξει;"
"Είναι επειδή θα πεθάνω, ετσι; Γι'αυτό μου φέρεσαι τόσο καλά;"
"Λορα..."
"Αφού το ξέρω Melanie, και μη μου πεις ότι λέω βλακείες... Όλοι το ξέρουν ότι θα πεθάνω, άκουσα το γιατρό να το λέει στη μαμά."

Η Melanie την κοίταξε για μια στιγμή, κι ύστερα την αγκάλιασε. Και δεν είπαν τίποτα άλλο.

Η πόρτα του σπιτιού χτύπησε, και η Λορα κοίταξε τη Melanie με αγωνία.
"Εκείνος θα είναι. Γύρισε."
"Ναι... Μάλλον..." είπε εκείνη και άφησε την κούκλα της στο πάτωμα για να πάει στην πόρτα.
"Επιστρέφω αμέσως" είπε και κατέβηκε τη σκάλα όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Η διαίσθηση της είχε χτυπήσει κόκκινο.

Η Ζενια δεν ήταν εκεί. Είχε πάει για ψωνια. Η μητέρα της κοιμόταν στον καναπε.
Άνοιξε την πόρτα και αμέσως μια έκφραση περιέργειας εμφανίστηκε στα χαρακτηριστικά της. Μια ευσωμη γειτόνισσα που θυμόταν να είχε ξαναδεί, στεκόταν στο κατώφλι και έτρεμε.
"Είσαι του σπιτιού; Η μικρή δεν εισαι;"
"Ναι εδώ μένω. Η μεσαία ειμαι. Τι θέλετε;"
"Το αυτοκίνητο σας είναι ένας μπλε σκαραβαιος, έτσι;"
"Ναι."
"Αχ, κορίτσι μου." είπε η γυναίκα και αγκάλιασε τη Melanie.
"Γιατί ρωτάτε; Τι συνέβη;"
"Που είναι η μητέρα σου;"
"Κοιμάται. Μπορείτε να μου πείτε;"
"Ξύπνησε τη, σε παρακαλώ."
"Δε γίνεται. Πείτε μου όμως!" σχεδόν φώναξε η Melanie που είχε πλέον φτάσει στα όρια της.

"We paint white roses red,
Each shade from a different person's head
This dream, dream is a killer
Getting drunk with a blue caterpillar"

"Melanie?"
Καμία απάντηση. Τα δύο κορίτσια συνέχισαν να περπατούν κι η Melanie κοιτούσε μπροστά, χωρίς να μιλάει.
"Melanie, δεν ήμουν εγω."

Ο ουρανός είχε πάρει μια σκούρα γκρι απόχρωση και έβρεχε από το πρωί.
Η Melanie κρατούσε μια μεγάλη μαύρη ομπρέλα που κάλυπτε τόσο εκείνη, όσο και την αδερφή της.

Έφτασαν στον τάφο. Η Λορα άφησε μερικά τριαντάφυλλα. Λευκά και σκούρα κόκκινα.

"Πάμε;" ρώτησε η Λορα ξανά.
"Πήγαινε βρες τη μαμά. Θα έρθω σε λίγο. Αν αργήσω, πηγαίνετε σπιτι."
"Μην αργήσεις Mel, σε παρακαλώ."
"Πήγαινε Λορα."

Το μικρό κορίτσι έφυγε βιαστικά και η Melanie έμεινε μόνη. Χάιδεψε τον τάφο κι ύστερα περπάτησε δεξιά, προς το μέρος όπου ήξερε ότι έπρεπε να πάει.

"Γεια Lucile. Μάλλον είναι στη μοίρα μου να σε επισκέπτομαι εδώ." είπε με ένα πικρό χαμόγελο.
"Lucile, φοβάμαι. Και δεν πίστευα ότι θα το έλεγα ποτέ. Αλλά είναι αλήθεια. Εσύ η ίδια μου είπες ότι η επόμενη θα ήταν η Λορα. Μα η Λορα είναι ζωντανή, κι ο πατέρας μου σκοτώθηκε σε εκείνο το τροχαίο. Αν τα δεδομένα αλλάζουν, αυτό σημαίνει πως δεν ξέρω τίποτα. Ίσως η επόμενη να είμαι εγω... Ίσως τελικά, να ζήσω." σηκώθηκε όρθια και κοίταξε τριγύρω. Είχε αρχίσει να τρελαίνεται.
Ξάπλωσε στο κρύο χώμα και καλυψε τα αυτιά της με τα χέρια της, για να μην ακούει τις φωνές στο κεφάλι της.

"Δεν ξέρω τίποτα... Δεν ξέρω τίποτα... Μίλησε μου Lucile, βοήθησε με... Σε παρακαλώ... Δεν ξέρω τίποτα..." ούρλιαζε.

"You think I'm crazy, you think I'm gone
So what if I'm crazy? All the best people are
And I think you're crazy too, I know you're gone
That's probably the reason that we get along"