Dollhouse -M.M.

v) They exist(?)

"D-O-L-L-H-O-U-S-E"

Η Melanie έτριψε τα ματια της και αντίκρισε το σκοτάδι στο δωμάτιο της.

Προφανώς ηταν βράδυ, πιθανόν μεσάνυχτα.

Γιατί είχε ξυπνήσει?
Τότε θυμήθηκε.
Άκουσε κάτι.
Μια λεξη. Ή μάλλον όχι.

Γραμματα.

Ηταν γραμματα που σχημάτιζαν μια λέξη.

Έπρεπε να είχε ακούσει το μήνυμα. Κάτι ήθελαν να της πουν και παλι.

Γιατί η Melanie δεν πιστευε στις συμπτώσεις, αλλά ήξερε πως οτιδήποτε σε αυτό τον κοσμο, γίνεται για ενα λογο και έχει μια αιτία.

Έπρεπε λοιπον να θυμηθεί τα γραμματα που άκουσε.

Τεντωσε το χερι της και πάτησε το διακόπτη στον τοίχο. Φως γέμισε το δωματιο και η Melanie ανακαθισε.

Κοίταξε τριγύρω προσπαθώντας να καταλάβει απο που είχε ακουστεί εκείνη η λεξη. Τα γραμματα βασικά.

"D-O-L-L-H-O-U-S-E"

Τα πόδια της ακουμπησαν το κρύο πάτωμα κι εκείνη ανατριχιασε.

Προχώρησε κατα μήκος του δωματίου και πήγε ως τη γωνία στα αριστερά του γραφείου, οπου βρισκόταν το κουκλοσπιτο της Lucile.

Τώρα μάλιστα, ηταν σίγουρη οτι αυτη ηταν η λεξη. "Dollhouse"

Το άνοιξε και κοίταξε μέσα. Τα παντα ηταν στη θέση τους, απο το τραπεζάκι της κουζίνας έως και τα έπιπλα στο σαλονακι. Τι ηταν αυτό που έπρεπε να δει;

Η ματια της έπεσε στο τελευταιο πάτωμα, οπου είχε παντα την κούκλα, εκείνη την πλαστική κούκλα με τα υπέροχα μαλλια.

Ηταν μισά μαύρα και μισά ροζ-μωβ, με εναν κουφετι φιόγκο στη μέση, στην ίδια απόχρωση με το φόρεμα της.

Μα... Που ήταν η κούκλα;

Ηταν σίγουρη πως δεν την είχε μετακινήσει απο εκείνο το σημείο.

Αρχισε να ψαχνει στη γωνία δίπλα στο θρανίο, στο πάτωμα, παντού.

"Αυτό ψαχνεις;"

Ενα χερι πίσω της κρατούσε την κούκλα προς το μέρος της Melanie. Εκείνη την πήρε στα χέρια της χωρίς να δει το προσωπο αυτου που κρατούσε την κούκλα.

"Ναι, σε ευχαριστώ" είπε και πήρε την παραξενη κούκλα στα χερια της.

Μα τι...

Γύρισε το κεφάλι της πίσω και ειδε το άτομο που της την έδωσε.

Το σωμα της εκτινάχθηκε ασυναίσθητα στον τοίχο πίσω και αγκάλιασε τα γόνατα της.

"Εγώ ειμαι Melanie. Με φοβασαι?"

Ολοι στο σπιτι άκουσαν το ουρλιαχτο της Melanie.

Ή μάλλον, σχεδόν όλοι.
Η μητέρα κοιμόταν τόσο βαθιά λόγω ποτού, που δε θα ξυπνούσε ουτε κι αν η Melanie ούρλιαζε δίπλα της.
Ο πατέρας είχε δουλειά στο 'εργοστασιο'.
Η Λόρα είχε ναρκωθει με τα ειδικα χάπια που έπαιρνε.
Η Ellie είχε τη μουσική τοσο δυνατά στα ακουστικά της, ώστε να μην ακούει ουτε τις σκέψεις της.

Η Ζένια αναπήδησε στο άκουσμα αυτό και φορεσε τις φθηνές της παντόφλες.
Βγήκε στο διαδρομο και πήγε στα δωμάτια των παιδιών.

Η Λόρα κοιμόταν. Η Ellie προφασίστηκε οτι 'διάβαζε', ενω ίσα που πρόλαβε να σκουπίσει τα δάκρυα απο τα ματια της. Δεν είχε ουρλιαξει αυτη ομως.

Η Melanie λοιπον.

Η Ζένια ηταν σίγουρη απο την αρχή οτι πρόκειται για αυτή, μάλλον για αυτό επισκεύτηκε τελευταιο το δωμάτιο της, επειδή κάτι μέσα της, της έλεγε οτι εκεί έγινε κάτι τρομερό.

Άνοιξε προσεκτικά την πόρτα και κοίταξε μέσα.
Τα φωτα ηταν κλειστά και η Melanie στο κρεβάτι της.

Μα ηταν τόσο σίγουρη.

Πάτησε το μεταλλικό διακόπτη και φως έλουσε το χωρο.

Κάθισε δίπλα στο κορίτσι και μέτρησε το σφυγμο της. Κανονικός.

Αν είχε ξυπνήσει τη νύχτα απο κάποιο ονειρο, ή είχε ουρλιάξει την ωρα που κοιμόταν, θα ανεπνεε σίγουρα πιο γρήγορα. Δεν ηταν αυτή λοιπον που ούρλιαξε έτσι.

Μα η Ζένια δεν είχε πειστεί.
Είχε ακούσει για τις δυνάμεις της Melanie, απο τη Lucile, το μικρο κορίτσι που ζούσε σε αυτό το δωμάτιο παλιότερα.
Πριν απο εκείνο το καταστροφικό γεγονος την Άνοιξη, που στοίχησε τις ζωές των μελών αυτής της οικογένειας.

Ποτε κανείς δεν έμαθε τι ακριβως προκάλεσε τι χαμό τους. Ειπαν πως ήταν τροχαίο, μα κανεις ποτε δεν έψαξε το τι προκάλεσε το αυτοκίνητο να πεσει στο γκρεμό.

Παράξενο, έτσι;

Η Melanie έμοιαζε πολύ με τη Lucile, το γλυκό εκείνο πλάσμα με τη μεγάλη της αγάπη για ένα πράγμα. Το κουκλοσπιτο της.

Δάκρυα είχαν μουσκεψει τα ματια της νεαρής Ινδης οικιακής βοηθού. Αγαπούσε πολύ τη Lucile.
Μα εκείνη δεν μπορούσε να κανει κάτι για να βοηθήσει στο να βρεθεί ο υπαίτιος. Γιατί η Ζένια πιστευε οτι κάποιος ευθυνόταν για αυτο. Απλα δεν μπορούσε να το αποδείξει.

Σηκώθηκε απο το παιδικό κρεβάτι και κατέβασε το πομολο, έτοιμη να επιστρέψει στο δωμάτιο της, αφήνοντας άλυτο το μυστήριο με το ουρλιαχτό.

Άνοιξε την πόρτα και η ανασα της κόπηκε.

"Lucile?" κατάφερε να ψελλισει πριν χασει τις αισθήσεις της.

Αργκκκκ άργησα! Αλλά το μεγάλωσα κάπως... Ελπίζω.... Ελπίζω να μη βαρεθηκατε πολύ(:
Σορρυ για τις αργοπορίες σε όλα τα κεφάλαια, δεν είναι καλη βδομάδα αυτή για εμένα, οποτε... Προσπαθώ να ανεβαζω σύντομα(: