Dollhouse -M.M.

vii) Not everything's alright

"I'm laughing, I'm crying.
It feels like, I'm dying. I'm dying. I'm dying."

"Κάνε μου καφέ. Πικρό."
"Μάλιστα κυρία"
Η Ζενια γέμισε το μπρικι με νερό και άναψε το γκαζάκι τοποθετώντας το μπρίκι πάνω στην εστια. Έπνιξε ένα χασμουρητό και έριξε δυο κουταλιές καφέ στο νερό. Δεν είχες κοιμηθεί καθόλου καλά το προηγούμενο βράδυ. Για κάποιο παραξενο λόγο, είχε ξυπνήσει πάνω στο χαλί, στο δωμάτιο της Melanie. Κάτι είχε γίνει, δεν μπορούσε όμως να βάλει τις σκέψεις της σε σειρα.

Γέμισε μια κούπα με το ζεστό καφέ και τον πήγε στο σαλόνι, όπου η κυρία του σπιτιού καθοταν με το κεφάλι χωμενο στα γονατα και ένα μισοτελειωμενο τσιγαρο στο χέρι.

Άφησε την κούπα στο τραπέζι μπροστά της και έκανε αναστροφη προς την κουζίνα.
"Ζενια..."
"Ναι?"
"Πήγαινε πάνω... Πες στην Ellie να κατέβει κάτω. Πες της ότι πρέπει να μιλήσουμε."
"Αμέσως" απάντησε και ανέβηκε τα ξυλινα που οδηγούσαν στον επάνω όροφο, κατευθυνόμενη προς το δωμάτιο της δεκαεξαχρονης κοπέλας.

Χτύπησε απαλά την πόρτα αλλά δεν πήρε καμία απάντηση. Χτύπησε ξανα.

"Ellie? Η μητέρα σου σε θέλει κάτω". Καμία απάντηση, καμία κίνηση, κανένας ήχος.
Σκέφτηκε πως ίσως να είχε τα ακουστικά της στα αυτιά, κι έτσι πήρε την πρωτοβουλία να γυρισει το μεταλλικό πόμολο και να μπει στο δωμάτιο.
Τα ματια της άνοιξαν διάπλατα από την έκπληξη και ένα ουρλιαχτό ξέφυγε από τα χείλη της, τα οποία κάλυψε με τα χέρια της. Κρατήθηκε από το πόμολο της πόρτας για να μη λιποθυμήσει και παλι, καθώς είχε καρφωμένο το βλέμμα της στο πτώμα της ξανθιάς κοπελας που κρεμόταν απέναντι της.

"Η επόμενη κηδεία, θα είναι η δική μου, Mel."

Η Melanie συνέχιζε να προχωράει στο πέτρινο μονοπάτι που οδηγούσε στον τάφο της αδερφής της. Μερικά χορτατακια ξεπεταγονταν από τις ρωγμές στο έδαφος και μερικά πουλιά πετούσαν στα λιγοστά δεντράκια.
Η Mel έβρισκε κάτι οικείο και όμορφο μέσα στο νεκροταφείο. Την έκανε να αισθάνεται ζωντανή.

"Σύντομα θα πρέπει να τα βγάζεις μόνη σου πέρα με τη μαμα και τον μπαμπά. Ακούς Melanie?"

"Μμμμ" απάντησε εκείνη καθώς επεξεργαζονταν το χώρο τριγύρω. Σαφώς και άκουγε αυτά που της έλεγε η Λορα, απλα δεν ήξερε τι να της απαντήσει. Να πει ψέματα? Να της πει πως όλα θα πάνε καλα? Όλοι ήξεραν πως η Λορα θα πέθαινε.

Και επιτέλους, τον βρήκε.

Πήγε κοντά στο μαρμάρινο τάφο και έσκυψε σιωπηλή.

"Mel τι κάνουμε εδώ?"
"Μη μιλάς για λίγο Λορα."
"Μα Mel, αυτός δεν είναι ο τάφος της Ellie."
"Το γνωρίζω."
"Και γιατί είμαστε εδώ?"
"Ρωτάς παρά πολλά. Σταματά λίγο, θα σου πω μετά."
"Καλά, πάω μια βόλτα" ψέλλισε η Λορα και η Melanie χάιδεψε με το χέρι της τη φωτογραφία στην κορνίζα.

"Γεια σου Lucile. Μου έλειψες" είπε με ένα πικρό χαμόγελο στα χείλη της.

"Όλα πάνε όπως ακριβώς είπες. Η Ellie είναι νεκρή. Η ψηλή, όμορφη, μεγάλη αδερφή μου, αυτοκτόνησε χθες βράδυ με ένα κομμάτι σχοινί που έδεσε στο κουρτινοξυλο του δωματίου της." είπε με θλιψη. "Στο σημείωμα που άφησε, μιλούσε για κατάθλιψη και ψυχολογικά προβλήματα για πολύ καιρό τώρα, που επιδεινώθηκαν μόλις φτάσαμε στο σπίτι σας. Όπως ακριβώς είχες προβλέψει."

"Και η Λορα έχει δίκιο. Αυτή θα είναι η επόμενη. Και εγώ θα πρέπει να ζήσω με τους γονείς μου, χωρίς στήριξη από τις αδελφές μου. Πως θα τα βγάλω πέρα με αυτό?". Η Melanie σηκώθηκε όρθια και έβγαλε ενα κλαδακι από την τσάντα της.

"Σου εφερα κι αυτό εδώ. Είναι κλοναρι πασχαλιας, το αγαπημένο σου λουλούδι. Πρέπει να φύγω τωρα Luce"
"Θα περιμένω νέα σου" είπε με ένα στραβό χαμόγελο και έφυγε από το σκοτεινό νεκροταφειο αφήνοντας τα συναισθήματα για την αδερφή της εκεί. Έπρεπε να δράσει γρήγορα. Πριν πεθάνει και η ίδια.