Dollhouse -M.M.

ii) Hey Girl

Ανεβήκαμε τα λιγα μαρμαρινα σκαλιά της εισόδου και ο πατέρας άνοιξε την ξύλινη πόρτα με ενα μεταλλικό κλειδί.

Εκείνη έκανε ενα θόρυβο που φανέρωνε την ηλικία του σπιτιού και στο άνοιγμα φάνηκε το υπολοιπο σπιτι.

Είχε καθαριστεί πρόσφατα απο την ενοικιαστρια αλλά όπως και να 'χει, φαινόταν παλιό μα καλοδιατηρημένο.
Πρωτη όρμισε μέσα η μητέρα και κοίταξε τριγύρω εξετάζοντας το χώρο.

Προφανώς της άρεσε το γεγονος οτι ήταν μεγαλο και αρχοντικό, ενα νεοκλασσικό που εως τώρα κατοικούνταν παντοτε απο εύπορες οικογένειες της καλης κοινωνίας.

Τα έπιπλα ηταν κομψα και απλα, στον τοίχο πίσω απο τον σκούρο πρασινο καναπέ ηταν κολλημένη μια σομον ταπετσαρία και στα δεξια υπήρχε μια μεγάλη ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στον πανω όροφο.
Στα αριστερά ηταν ο διάδρομος προς την κουζινα και η μια απο τις δυο τουαλέτες.

Η Ellie ανέβηκε τη σκάλα γρήγορα λεγοντας "το μεγαλο δωμάτιο είναι δικο μου" και χάθηκε στη γωνία, καθώς η Λόρα την ακολουθούσε τρέχοντας.

Η Melanie πέρασε διστακτικά το κατώφλι και έριξε μια ματια στο καινουριο της σπιτι.

"Αυτό δεν είναι καλό. Καθόλου καλό" σκέφτηκε καθώς εικόνες περνούσαν μπροστά απο τα ματια της.

Το μόνο σίγουρο, είναι πως η Melanie δεν είναι όπως τα αλλά παιδιά της ηλικιας της. Εκείνη μπορεί να βλέπει οράματα, να αισθάνεται και να νιώθει διαφορετικά απο τους αλλους ανθρώπους, μονο που κανεις δεν πίστεψε ποτε στις ικανότητες της.

Έκλεισε τα ματια της και αφουγκραστηκε προσεκτικά.

"Hey girl, open the walls, play with your dolls."

Άνοιξε ξανά τα γκρίζα ματια της και μπήκε στο σπιτι κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Το μαρτύριο της μόλις άρχιζε.

Ανεβηκε τα ξύλινα σκαλιά και ενα διάδρομος απλώθηκε μπροστά στα ματια της. Στα δεξιά, το πρωτο δωμάτιο είχε ηδη κατοχυρωθεί απο την Ellie, η οποία άδειαζε τα πραγματα της καθώς άκουγε μουσική με τα ακουστικά της.

Πρεπει να πονάει να αναγκάζεσαι να μετακομισεις σε αυτή την ηλικία, μακρια απο τους φίλους και το αγόρι σου. Δεν απορω που θελει να αυτοκτονήσει.

Σκέφτηκε η Melanie και προχώρησε στο επόμενο δωμάτιο. Αυτό είχε παρθεί απο τη Λόρα, τη μικρή της αδερφή που χωρίς να μαζέψει τίποτα, είχε ξαπλώσει στο κρεβάτι της και κοιμόταν.

Το να είσαι άρρωστος και να μην ξέρεις ποτε μπορεί ο θάνατος να σου χτυπήσει την πόρτα, είναι επίσης τρομερό, είναι η αλήθεια. Δεν απορω που η Λόρα είναι τόσο καλη με ολους αλλά με παραξενευει το γεγονος οτι είναι παντα τόσο χαρούμενη.

Στα εφτά σου δεν μπορείς να υποκρινεσαι χαρά, είναι ανάλογα το χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Και σίγουρα η Λόρα είναι καλόκαρδη και αφελής, μπορεί να μεγαλώνει με καρκίνο και να μη ζει όπως τα αλλά παιδιά αλλά δε χάνει το κέφι της.

Το επόμενο δωμάτιο της Melanie λογικά. Ανοιξε την πόρτα διστακτικά και κοίταξε μέσα. Ηταν σίγουρα πιο μικρο απο το δωμάτιο της Ellie αλλά στο μέγεθος αυτου της Λόρα.

Το κρεβάτι ηταν μεγαλο και μαλακό, με αρκετά μαξιλάρια πανω του.
Η διακόσμηση του σπιτιού είχε ηδη γίνει απο ενα συγγενή που εμένε εδώ πριν μα το κληρονομησαν λόγω του ξαφνικού θανάτου του.

Εδώ πρεπει να έμενε η μικρότερη κόρη του η Lucile, η αγαπημένη ξαδέλφη της Melanie, με την οποία είχαν την ίδια ηλικία μα πεθανε κι εκείνη μαζί με τους γονεις της στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα που είχαν την περασμένη άνοιξη.

Κατέβηκε απο το κρεβάτι και πήγε στο γραφείο. Μια φωτογραφία της Lucile την κοιτουσε χαμογελαστή.

"Everyone thinks that we're perfect"

Ανοιγοκλεισε τα ματια της και κοίταξε ξανά τη φωτογραφία μπροστά της.
Αυτό ηταν ενα μήνυμα απο την ξαδέρφη της, δε χωρούσε αμφιβολία.

Το σκέφτηκε για λίγο.

Το θέμα ηταν το "think". Νομίζουν ότι ειμαστε τέλειοι. Είμαστε όμως?

Το βλέμμα της έπεσε δίπλα από τι γραφείο, στη γωνία οπου ενα ξύλινο κουκλοσπιτο στεκόταν. Έσκυψε και το κοίταξε. Ηταν ροζ με άσπρο και είχε τρεις ορόφους. Πρεπει να ανήκε στη Lucile. Το άνοιξε και μέσα εμφανίστηκε ενας καινούριος κόσμος μπροστά της. Την προσοχή της τράβηξε μια κούκλα ακουμπισμένη στο χαμηλότερο πάτωμα.

" Please don't let them look through the curtains."