~NICOTINE~ (Luke Hemmings)

Chapter 7 || "Ava..."

Έτρεχα.

Δεν ήξερα που,αλλά έτρεχα.

Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να εξαφανιστώ για λίγο από αυτόν τον κόσμο.

Όχι όμως για πολύ. Απλά για ένα κλάσμα δευτερολέπτου.

Δεν ξέρω πιο ήταν το πιο κακό πράγμα που έγινε πριν λίγο.

Το ότι ένας άνθρωπος ευχόταν να είχα πεθάνει για να μην με γνώριζε ή το ότι για αυτό το άτομο που ευχόταν να είχα πεθάνει ένιωθα κάτι πιο βαθύ;

Κάτι,το οποίο δεν ήθελα να το παραδεχτώ;

Και στο κάτω κάτω,και να το παραδεχτώ τι θα άλλαζε;

Απολύτως τίποτα.

Κάποιες φορές το τίποτα,είναι καλύτερο από το κάποιο ή από τα ελάχιστα.

Ας πάρουμε για παράδειγμα την καρδιά μου.

Τώρα που δεν νιώθει τίποτα απολύτως είναι καλύτερα από τότε που ένιωθε κάτι.

Σταμάτησα να τρέχω,όταν κατάλαβα ότι είχα φτάσει στο πάρκο.

Έκατσα κάτω στο γρασίδι στην μέση του πάρκου που δεν είχε πολλά δέντρα για να μπορέσω να δω καλύτερα τα αστέρια.

Ξαφνικά,καθώς κοιτούσα τον βραδυνό ουρανό,άκουσα κάτι από πίσω μου και έτσι σηκώθηκα γρήγορα πάνω.

"Εγώ είμαι." είπε κάποιος,που δεν μπορούσα να δω επειδή ήταν πολύ σκοτεινά,αλλά από την φωνή του και μόνο κατάλαβα πιος είναι.

Κάθισα ξανά στο γρασίδι και ο Michael με πλησίασε και μου έδωσε την ζακέτα του.

"Πρέπει να κρυώνεις." είπε σιγά και κάθισε δίπλα μου.

Πραγματικά,είχα αρχίσει να κρυώνω εδώ πέρα.

"Γιατί έφυγες;" με ρώτησε και μου έπιασε το χέρι.

Το χέρι του ήταν τόσο απαλό και ζεστό και για πρώτη φορά σήμερα ένιωθα ασφαλής.

Άντι να του απαντήσω κανονικά,ανασήκωσαmτους ώμους μου.

Ήξερα το ότι αν μιλήσω θα ξεσπούσα σε κλάματα για άλλη μία φορά.

"Μόλις έφυγες,βγήκαμε όλοι έξω για να σε ψάξουμε." μου είπε και ξάπλωσε στο γρασίδι. Ύστερα,μου έκανε νόημα να ξαπλώσω μαζί του. Χώθηκα στην αγκαλιά του και εκείνος μου χαμογέλασε.

"Όλοι;" τον ρώτησα αναφερόμενη στον Luke.

"Όλοι." μου είπε και ύστερα κοίταξε τον ουρανό.

"Έπρεπε να έβλεπες τι έγινε μόλις έφυγες." μου είπε ξανά και εγώ τον κοίταξα.

"Τι έγινε;" τον ρώτησα με περιέργεια.