Dışarısı buz gibi, pencereden bakıyorum rüzgar kar tanelerini yüzüme savuruyor, kirpiklerime düşen kar taneleri eriyip sanki gözyaşlarım oldular gerek yokdu aslında. Yeteri kadar ağlıyordum zaten her gece. Bir şey fark etdim şarkı söylemeyi unutmuşum sanki kendi sesinden bıkmış gibi. Garip geldi ilk önce sora anladım ki, o var rüzgarımda...sus konuşma, şarki söyleme dedim kendi-kendime. Ne yazık ki, o yokdu susdukdan sora gördüğüm manzara varmiş gibi hiss etdim.
Nasil mi?
∆Sanki rüzgari koklasam onun kokusunu duyucakmış gibi hiss etdim, iyice bakarsam gökyüzüne onu görücekmiş gibi, üşürsem o sarılmış gibi hiss edicekdim. Acaba rüzgar getiricekmidir onun kokusunu bana ? Bir kez duysam yeterdi aslında. Gözlerimi kapatip hayal ediyorum karların icinden çıkıp gelicekmiş gibi yanima sarılıcakmış bana, hep yanındayım diyecek, unutmadım seni, nefret etmiyorum senden, yaşadıklarımızı birlikde unutalım diyicek ne yazık ki, bu hayal. Daha düşünmemem gerek diyorum bunları ama sanki insanın umut ışığı gibiler... iyi hiss ediyorum düşününce, ne yani umudumu yitirmedim mi? diyorum kendime .
∆Bazen durup bakıyorum da ne o geliyor karların içinden ne ben gidiyorum. Gidicek yüzüm yok çünki onunda beni aff etmeye gücü kalmamış. Ne yani, artik hep uzakmı durucağız bir-birimizden, sonsuza kadar iki yabancıymış gibi. Aslında birazda öğle. Onun kokusunu bilmiyorum, sesini duymuyorum, gözlerini görmüyorum , dokunamıyorum. İnsan bunlari hiss etmeden nasıl özler ki, böyle. Bazen durupda gözlerime 10 saniye baksın diyorum yeticek bana, kaç yılıma yeter bir bilse. Bilmesini istediğim o kadar çok şey var ki, ama anlatamam bunları ona, konuşamam onunla. Ben daha gözlerine bakarak konuşmayı beceremiyorum nasil onunla konuşmak istediğimi söyleyim ki?
∆Hayir cesaretsizlikden deyil bu. Korkuyorum bir korkak gibi. O kadar büyük suç işledim ki, korkmam az gelir. Sanki onunla konuşursam onu dahada kayb edicem gibi geliyor. Bu kadar uzaklık yetmiyormuş gibi.
Ölüyorum ben. O kadar uzağim ki ona...
∆Duygularım bedenimi buz gibi kaplıyor, düşüncelerim gözlerimi yoruyor, kalbim o kadar çok yoruldu ki, uyumayı unutdum sanki gercekden gülmeyi unutdum ben, sessiz kalmam gerek benim, konuşmamam gerek. Yanimda yanan mumun ışığında yazdığım o kadar satırlar oldu ki ona ama o görmez, duymaz, bilmez beni keşke yıllar önce gitmeseydin, bırakmasaydın beni... Sen benden uzak durdukca ben aşkla doldum, özlemle , gözyaşlarıyla. İçimi kapladı buzlar, üşüyorum artık, korkmuyorum rüzgarından ve gözyaşlarım olan kar tanelerinden...
👑Eğer Begenilirse Yazmaya Devam Edcem :) Yorumlarınızı Bekliyorum Canlar)
