Kavuşamadığım #Wattys2016

Yalnız Kalbim

∆Bazı gecelerim vardır hani unutamadıklarım. Gözlerimden süzülen yaşlar yalnızlığıma vurulan bir kırbac gibi acıtdı canımı. Sensiz olduğumu anlamam gerekdi, sensiz, yalnız ve onsuz bir çocuk gibi yitirdim o duyguları. Neki bu kadar özel kılan şey seni. Seni bana unutdurmayan. Neydi vurulan her kırbacda acıyan bu kalp ağrısı.

∆Her seferinde fotorafına bakıyorum. Düşünsene
fotorafına bile saatlerce bakamıyorum. Gözlerimi kaçırıyorum. Seni gördüğüm zamansa ölücek gibi hiss ediyorum. Söylesene sana bakınca yalnızlığma diyilde biriyle birlikdeliyim içinmi kırbac yedim? Acıyan bu canı daha nasıl acıtmayı düşünüyorsun? Yok sakın yalnış anlama seni sucladığımdan deyil ama benden uzak duruşundan aldığım pay bu galiba. Yetmiyor bu acı sanki. Söylesene ellerimden kayib gidince nasıl hiss etdin? Artık kendi hisslerimi sormuyorum sana. Çünki benim hisslerim seni ilgilendirmiyor galiba. Anlatmak bu kadar zormu, benimle konuşmak bu kadar acı vericimi, söylesene daha ne kadar cekicem bu ızdırabı ben?

∆Gidemiyorum, kalamıyorum. Senin olmadığın şehir bile cehennem geliyor bana. Senin varlığın yeriyor biliyormusun ama kalınca sensizlikden aldığım o pay canımı çok yakıyor. Nasil bu kadar dar çaresiz hiss ede bilirim ki? Bazen düşünüyorumda gidişin değilde geri dönmeyişin acıtıyor. Sanıyorsun ki, sen geri döndüm ama o gelmedi diye. Yalnış düşünüyorsun, çünki geri dönseydin yanimda kalırdın, sormadıklarını sorardın. Ne fark ederki ne gide bildin sende, nede geri döne bildin. Yek çaresız ben değilmişim. Bu yalnız olmadığım anlamınamı geliyor?

∆Deli olduğumu düşünürsün belkide yazdıklarını okusan, kendim sorupda kendim cevaplamam ne kadar iyrenc bir şey anlayamazsın. Sen sadece kendine soruyorsun ama cevaplayamıyorsun. Sakın bana daha acısını verdin sen. Kendim bulmamı istiyorsun. Neden gelipde yardımcı olmuyorsun? Merak etme yanımda durduğunda canımı yakan o kırbacın sana dokunmasına izin vermem ki ben. Senin ömrüne ömrümden kesipde vermeyi isterdim. Çünki sensiz bu ömrün bir manası kalmıyor. Sen gitmeyi düşündüğün halde ben arkandan koşmayı düşündüm hep. Sana gitme dediğimde gidiceğini biliyordum artık. Hani son bir şans derler ya. Ben o zaman mucizelere ve şansa inanmamam gerekdiğini öyrendim. Ben koşdukca sen uzaklaşdın benden. Nasıl olduğunu anlamadım ki, ben sana yetişmek için koşduğum halde sen nasıl bu kadar uzaklaşa bildin? Öyrenmem lazım bu kadar uzaklaşmak için kalbini nasıl parçaladın sen? En azından o kalbin içinde birazcık bile olsa bana karşı dan sevgin vardı. Şimdi odamı yok artık? Haberin olsun benden her uzak kalışında ölüyorum. Eğerki ızdırab istiyorsan bilki acıyan bu can kırbac yüzünden değil senin yokluğundan. Yetersiz kalsada bu hikaye sensizliği anlatmaya yinede bi yerden başlamam gerek...