Belki özlersin diye senden uzak durmaya çalışıyorum. Sen beni sev diye ben senden uzak durarak kendime acı veriyorum. Ben sana yaklaşdıkca uzaklaşıcaksın diye korkuyorum. Gitmek istiyorum ama gide bileceyim bir yer yok, çünki senin izin olmayan yollarda yürümek cam kırıklarıyla dolu yollarda yürümek gibi. Sessizce cekip gideceksin bir gün yine yağmurların yağacak yanaklarıma. Gitdiğinde o kar taneleri her biri sensiz bir günah gibi haneme işlenecek. Sanki seninle olmak bana en büyük günahmış.
Mücizeler gercek olurmuş onu anladım bu gün. E geri kalanı peki. Geri kalanı nerde. Dokunsa ölücekmiş gibi hiss ediyorum şimdi. Kalbimi yerinden sökse ahım cıkmaz. Bu kadar uzaklığı hak edicek ne yapdım ki ben sana. Gözlerim buğulu, düşüncelerim karmaşık, duygularım boğuk. Şarab bardaklarını siliyorum içmek işe yaramıyo ya. Kendi canımı yakmaya çalışıyorum ama onun yakdığı kadar yanmıyor bu can. Alsın o zaman canımıda kurtulsam. Gecelerim kap-kara zindan, gündüzlerim güneşsiz hep. Nerde benim güneşim? Nerdesin? Benim icim kan âlarken sen nerdesin?
Yalnızlık düş kırıklığı gibi bişey. O kap-karanlik sokağın en sonunda var ya hani o içinde işıkları olmayan, soğuk, korkuducu bir ev gibiyim ben, yıkık, dökük ama hayla sapa sağlam. Yıkılmayı bekliyo gibiyim. İçimde ne mutluluk var ne aşk var nede sevgi. Belki onarılırım diye beklemek dahada yıkıp dökdü beni. Sen gelmedin be Güneşim...
