Karakterler:
Alper Teysir: En yakın dostum
Evet artık birbirimize sözler vermiştik. Ne kadar sevsekte birbirimizi ikimizin içinde de bir kırgınlık ve kalbimize yapışmış bir acı vardı. Anlaşmıştık en başında kimse bilmeyecek demiştik. Sadece arkadaş olduğumuzu biliyordu herkes ne kadar saçmaydı bu "KADINIM" yanımda ama ne öpebiliyorum ne de elini sımsıkı tutabiliyordum. Yanımdayken bile delice özlüyordum. Aslında tutmamam en doğrusuydu birbirimizi sevdiğimizi bilmemize rağmen yüzyüzeyken bunu dile getiremiyorduk.
" Kendine gel deniz topla kendini, cesaretini ve söyle sevdiğini..." sürekli buna benzer düşünceler geçiyordu aklımdan iç sesimle konuşuyordum adeta.
Büroda ders vardı ve bende ders çıkışı söylemeyi planlıyordum. Derse girdik nedense birbirimizin yüzüne bakamıyorduk sanki gözgöze geldiğimiz anda herkes aramızda olan anşayacak gibi hissediyorduk. Sadece birbirizin güvendiği dostlarımız biliyordu bu aşkı.
Alper ve Teysir'le çıkıyorduk bürodan aynen yere gidiyorduk ve ben onu bekliyordum asansöre bindik ve Teysir'le Alper bizi bekliyordu aşağıda. Giriş katına gelmiştik çıktık asansörden ve kapıya doğru yürümeye başladık hava güzeldi açılmam için çok ideadi ve durağa doğru ara sokaklardan yürümeye başladık çocukların gülme sesi bağırışları bana güç veriyordu bendenonşara bakıp gülümsüyordum sokaklardan geçerken kısa mesafeydi zaten ve durakta en sondaki oturağa yürüdük boştu oraya geldiğimizde heryer sadece araba seslerş vardı sessizlik çökmüştğmbi an ortalığa ve sanki herkes, herşey benim söyleyeceklerimi bekliyormuş gibiydi kulağına yaklaştım ve "seni çok seviyorum" dedim döndü gözlerime baktı, gözlerindeki mutluluğu çok net görüyordum kendisinde "bende seni çok seviyorum" dedi. Teysir'le Alper bize bakıyormuş o anda
"kardeşim biz duymadık sen ne dedin, teklif mi ettin yengeye"dediler
"hayır ne teklifi? Sadece sevdiğimi söyledim" diye yükseldim biraz dönüp ona baktığımda benden bi teklif bekliyormuşcasına balıyordu ve yapmadığım hareketi yapacaktın az sonra ayağa kalktım ve önüne geçtim önünde eğildim otururken bir dizim yere değerken diğer dizim dik bişekildeydi ve şu sözleri söyledim
"Etraf karanlık ve bir ışığa ihtiyacım var nefes alamıyorum nefese ihtiyacım var sana ihtiyacım var ışığım olup yolumu aydınlatırmısın? Nefesim olup hayat verir misin? Benim "KADINIM" olur musun?"
Çok mutluydu hissediyordum kalbi hızlı çarpmaya başlamıştı elleri soğuk terliyordu ikimizde bananı bekliyorduk.
"Evet" dedi. Sonunda benim olmuştu artık kimseler bizi yargılayamayacak ve karışamayacaktı hayatımıza...
