Karanlığın İçindeki Vampir

KİV / 9 - Deli

Ne çok öldük, yaşamak için!!

*************

Merhaba! yeni bir bölümle karşınızdayım. biliyorum çok bekletiyorum ama gerçekten çok yoğunum ancak yazabiliyorum. İyi okumalar! Multimedyadaki şarkıyı dinleyin mutlaka.

Alan Walker - Faded 

##########

9. Bölüm - Deli

Ne yapacağımı bilemezken yaşadığım şokla ayağa kalktım. Ellerimle yüzümdeki suları sildim ve bekledim. Beklemek zorundaydım, başka ne yapabilirdim ki?

Aniden sırtıma bir acı saplandı. Sanki birileri beni art arda bıçaklıyordu. Dudaklarımdan bir küfür, ve ardından acı dolu bir inleme döküldü. Bu acı dayanılacak gibi değildi. Elimi yumruk yapıp mermerlere vurdum. Yüzümü buruşturmuştum. Güçsüzlükle vücudumu soğuk mermere yasladım. Ağzımdan çıkan acı dolu sessiz çığlıklar bitmiyordu. Oracıkta iki büklüm olmuşken kapıdan bir ses duydum.

"İyi misin lucy?" Ağk! İşte bu kötü olmuştu. Ona bir sorun olmadığını söylemem gerekiyordu.

"İyiyim, sorun yok." Sesimin inandırıcı çıkmasını umarken, acının dozu da artmıştı. Dayanamayıp dizlerimin üzerine çöktüm. Ellerim yumruk halinde zemine baskı uyguluyordu. Sıkıca yumduğum gözlerimden yaşlar dökülmeye başladı. "Yeter." Diye fısıldadım sessizce. "Lütfen, lütfen, lütfen..." Artık dayanamıyordum. O korkunç acı yavaş yavaş kaybolmaya başladı ve ben de derin bir nefes aldım.

Duşa kabininde çöktüğüm yerden kalktım yumruk yaptığım ellerimi de açtım. Ürkek adımlarımla aynanın yanına doğru gittim. Az sonra göreceğim şeyden delicesine korkarken göz yaşımdan ıslanmış gözlerimi sildim. Kendi görüntümden korkmak istemiyordum artık. Aynaya arkamı döndüm ve ardından kafamı arkama çevirdim.

Onları görüyordum. Küçüktüler. Yavaşça hareket ediyorlardı. Rengi... Tanrım, rengi çok güzeldi. Gece mavisiydi. Aralarında siyah, çok az beyaz ve kırmızı vardı. Kırmızılar göze çok çarpıyordu. Ellerimi yüzüme bastırdım. "Bunlar gerçek mi?" Diye fısıldadım. Tekrar dönüp baktığımda hala oradaydılar. Tuhaf bir gülümseme oluştu yüzümde. Gerçekten mutlu olmuştum. Saçlarımı bir omzumdan kenara saldım. Annemin dediği olmuştu. Telefonda bana bahsettiği şey gerçekleşmişti.

Bunu Taylor' a söylemem gerekiyor muydu bilemiyordum. Yine de söylememeye karar verdim. Bu kararım ona güvensizliğimden değildi. Zamanı geldiğinde ona söyleyebilirdim. Ama zamanı şimdi değildi. Elimi çeneme koyup kanatları nasıl saklayacağımı düşündüm. Annem bazı vampirlerin kanatlarını saklayabildiğini de söylemişti. Nasıl yapılacağını bilmiyordum. Sıkıntıli bir of çektim. Yeteneklerimizi düşünerek etkili hale getirebiliyorduk. Belki bu da öyle olurdu. Kanatların kapandığını ve yok olduğunu düşündüm. Tekrar baktığımda hala oradaydılar. Aynı şeyi birkaç kez tekrar ettim. Yine sonuç aynıydı, yok olmuyorlardı. Sinirle "kapansana artık aptal şey!" Dedim. Ben şaşkınlıkla bakarken gözlerimin önünde yavaşça kapandı ve yok oldu. Bir süre öyle bakakaldım.