Hikayelerim

Yalnızlık...

   Gözyaşlarım olmadan ağlamayı da öğretti hayat bana. Ses bile çıkmıyor artık. Ağladığım zaman etrafımdakilerin bakışlarında hiçbir duygu yok. Yalnızım...

   Belki de buna kimse inanmaz. Yani yalnız olduğuma. Çok yakın bir dostum var hiçbir şeyimi anlatamadığım... Çok eskiden beri dost olup birbirlerinin her şeylerini bilen insanlara çok özenmişimdir. Hiç öyle bir dostum olmadı. Şimdiki dostum mu? Her şeyden nefret ettiğim anda geriye kalan tek varlığım olarak onu aradım. Hiç olmazsa sesini duyup rahatlarım diye. Peki sonuç... Her şeye ağlamamdan bıktığını söyleyip kapattı. Peki benim ne suçum vardı? Böyle acımasız bir hayatın kurbanı olmayı ben de istemezdim herhalde...