Wolf goes under water

Master and dog relationship

'Okay blijkbaar heeft niemand vragen en snappen julie het allemaal (wat me sterk lijkt maar ja..) Hier is het nieuwe hoofdstuk, veel plezier xD'

Toen hoorde ik dat ze me volgde. Ik stond stil en trok mijn wenkbrauwen naar haar op. ‘Probeer je me nu nog steeds tegen te houden? Je hebt je krachten nu toch niet, dus dat zou niet zo slim zijn.’ ‘Ik probeer je niet tegen te houden,’ onderbrak ze me. ‘Wat wil je dan?’ Vroeg ik verbaasd.

‘Ik ehh… ik wil gewoon ehh… , nou ja waar ga je eigenlijk naar toe?’ Vroeg ze stotterend. ‘Dat weet ik niet precies maar ik moet geloof ik naar het zuiden. Ik volg gewoon mijn wolveninstinct.’  Ik haalde mijn schouders op. ‘Niks bijzonders dus.’ Ik zag dat er iets mis was en dat ze me wat wilde vragen. ‘Wat is er?’ vroeg ik nieuwsgierig. ‘

'Nou ehh… het is gewoon zo dat ehh…’ ‘Gooi het er nou maar gewoon uit,’ drong ik aan. ‘Ehhh……’ ‘Zeg het!’ Zei ik bevelend. ‘Nou,… zou ik misschien mee kunnen?’ Zei ze terwijl ze haar ogen neersloeg. ‘Als reisgenoot? ‘ Vroeg ik. ‘Ja,’ zei het meisje, me nog steeds niet aankijkend. ‘Ik weet het niet,’ zei ik weifelend. Ik had nog nooit met zijn tweeën gerezen. Het meisje bloosde en keek me nog steeds niet aan. ‘Maar het is wel goed denk ik, ’t is weer eens wat anders…’ ‘’Echt?’ Zei het meisje met een stralend gezicht. Ik knikte. ‘Nou, kom maar mee dan, we gaan, ’ verklaarde ik.

 Ze knikte ook en liep mee. ‘Kan je eigenlijk wel uit het water blijven? Is dat wel goed voor je?’ Vroeg ik haar streng. ‘Ja natuurlijk kan dat!’ Riep het meisje verontwaardigt uit. “Dat is gewoon een fabeltje, ik word er zó moei van dat iedereen dat maar klakkeloos gelooft!’  ‘O, sorry… ik wilde niet onaardig doen!’ Zei het meisje opeens snel en gestrest. Hmm… dat klonk heel raar. Als een omega die de roedelleider recht in de ogen heeft gekeken, als een kleuter die brutaal is geweest tegen een volwassenen.

‘Hoe oud ben je?’ Vroeg ik. Ze keek me verbaasd aan. ‘Ik, eh.. ik ben 15ooo sterren.’ Ik keek haar aan. Ik had niet raar staan kijken als ze er “mevrouw” achterhad geplakt. ‘Nou, dan ben je even oud als ik, dus waarom doe je zo bang? Ik heb met je gevochten toen, en je had me kunnen vermoorden. Misschien ben je wel sterker dan ik.’ ‘Dat is het niet,’ zei het meisje vlug. ‘Je denkt toch niet dat ik je nu, zonder krachten zou aanvallen, hè? Waarom zou ik dat doen?’ Dat is het ook niet,’ zei het meisje weer. ‘Wat is het dan wel?!’  Vroeg ik weer bevelend. Ze keek weg. ‘Kijk me aan!’ Beval ik nu echt. Ik pakte haar kin vast en keek recht in haar ogen. Ik zag angst…, de “alpha and omega- like” angst. ‘Ga me nou niet vertellen dat dit zo’n “master and dog-like”  ding is, of wel?’ Vroeg ik terwijl ze uit mijn grip probeerde te ontsnappen. ‘Nou?’ Vroeg ik na een stilte. ‘Misschien een beetje…’ antwoordde ze eindelijk. Ik zuchtte en liet haar los. ‘Vertel op,’ zei ik afwachtend. ‘Iedere watergirl die word verslagen in een strijd van territoria…moet haar vrijheid opgeven  en zich overgeven aan…’ ‘Ja, hou maar op,’ onderbrak ik haar. ‘Het gebruikelijke dus.’  Ze knikte.

Jemig, daar zat ik egt niet op te wachten. Maar er zaten waarschijnlijk wel voordelen aan. ‘Oké, dus als ik het goed begrijp doe je nu álles wat ik zeg?’ Zei ik een beetje spottend. Ze knikte weer. Ik zuchtte. ‘Laten we nou maar gaan, het is alweer bijna bedtijd.’ ‘Bedtijd? Het is alweer bijna ochtend!’ Het meisje grinnikte. ‘Nou en!’ Siste ik een beetje chaggie. ‘IK slaap waar en wanneer ik maar wil, en ik weet niet wat jij doet maar ik ga pitten.’ Boef, ik plofte neer op de kale grond.

‘Ehmm…’ klonk de stem van het meisje. Grrr ik wilde slapen! ‘Wat nou weer?!’ Gromde ik gevaarlijk. ‘Denk je dat het wel een goed idee is om hier in dit open veld te gaan slapen? Is het niet een beter idee om nog wat verder het bos in te lopen?‘ Hmm,… daar had ze een punt… ‘Je hebt gelijk,’ gaf ik toe. En we liepen verder het bos in. ‘Zeg… wat is jou naam eigenlijk?’ Vroeg het meisje nieuwsgierig.

‘Naam?’ Antwoordde ik verrast. ‘Ik doe niet aan namen. Veel te ingewikkeld,’ verklaarde ik het verwarde meisje.  ‘Je dóét niet aan namen?’ antwoordde het meisje verdwaasd. ‘Nope’ ‘Je hebt dus geen naam?’Vroeg het meisje weer. ‘Dat zei ik toch?!’ Herhaalde ik mezelf een beetje geïrriteerd. ‘Oké…’ Het meisje leek na te denken. ‘Ehmm… zou ik dan een naam mogen bedenken?’ vroeg ze plotseling. Ik haalde mijn schouders op. ‘Van mij mag het,’ zei ik nonchalant. ‘Ik dacht aan Sprint,’ zei ze opeens met een enigszins vastbesloten stem. ‘Omdat je zo snel bent’

‘Ik vind alles goed,’ zei ik om haar een plezier te doen. Ze glimlachte…, eigenlijk glunderde ze eerder. ‘Maar vind je het niet een beetje een jongens naam?’ ‘Nee hoor’ antwoordde ik, weer mijn schouders ophalend. ‘Oké dan! Vanaf nu heet je Sprint,’ verklaarde ze. ‘Wat is jou naam eigenlijk?’ Vroeg ik. ‘Mijn naam is Enn,’ zei ze vriendelijk. ‘Hoe schrijf je dat?’ vroeg ik verbaasd. Ik had nog nooit zo’n naam gehoord. ‘ A-N-N-E’ spelde ze. ‘Maar zeg je dan niet gewoon Anne?’ Vroeg ik verbaasd. ‘Nee je spreekt het op zijn Engels uit,’ verklaarde ze. Maar dan spel je het toch gewoon A-N-N? ‘Nee,’ zei het meisje grinnikend. Ze leek het wel grappig te vinden. ‘Waarom niet?’ ‘Ja weet ik veel, het is gewoon zo.’ Hmm ik vind het maar niks, en hierbij verklaar ik dat jij vanaf nu Ann heet, maar dan wel goed geschreven!’ Ann lachte. ‘Dat is goed hoor.’

Toen ik weer wakker werd, zag ik dat Ann een vuurtje had gemaakt om eten op te bakken. Daardoor was ik waarschijnlijk wakker geworden. Ik kwam naar haar toe. ‘Wat eten we?’ vroeg ik nieuwsgierig. ‘Vis,’ antwoordde ze. ‘Vis?’ ‘Yep, je lust toch wel vis, hè?’ Vroeg ze bezorgd. ‘Oh ja hoor,’ stelde ik haar gerust. ‘Ik eet het alleen niet zo vaak.’ ‘Het ruikt wel lekker,’ deed ik de duid in het zakje. Ann glimlachte. ‘Het is al klaar.’

 Terwijl Ann druk met een of ander  blad bezig was veranderde ik snel weer in een mens. Het was wat makkelijker eten met handen… En toen gaf ze me mijn vis aan. Alleen met een heel raar blad eronder. ‘Heb je dit laten vallen ofzo,’ vroeg ik verbaasd. ‘Nee hoezo?’ Vroeg ze. ‘Nou er zit een raar blad onder!’ klaagde ik. En ik gooide het blad op de grond. ‘Maar anders worden je poten..ehh..klauwen.. ehh..handen toch helemaal vies?’ Stotterde ze een beetje zenuwachtig omdat ik het niet goed vond. ‘Ik heb er geen problemen voor hoor,’ zei ik vlug en propte de vis in 1 keer in mn mond. ‘Aahh dat was lekker’ zuchtte ik tevreden. Ann glimlachte en begon aan haar portie. Toen ze het op had veranderde ik weer in een wolf en liepen we verder.