Wolf goes under water

Obedience

~Hey, hier is weer een nieuw hoofdstuk. Dit stukje focust zich meer op Jarred, en het volgende hoofdstuk waarschijnlijk ook.~

Obedience

Een warm gevoel ging door me heen. Het was het gevoel van geluk en ontroering. Jarred gaf nog wel om me. Dat deed me zo veel. Ik vergat waar ik mee bezig was en keek de beer-achtige wolf met grote ogen aan. Dat was een enorme fout. Verstijfd bleef ik staan terwijl ik het ritselende geluid van blaadjes hoorde. Maar snel kwam ik weer bij zinnen en ik schoot weg van de vriendelijke beta.

‘Jarred! Wat ben je in vredesnaam aan het doen?! Ga achter der aan!’ De stem van de gevreesde zwarte wolf die ik zoveel haatte schoot door het woud. Mijn kiezen maakte contact met mijn huid terwijl ik veranderde. Ver kwam ik niet, een roodbruine beta-wolf genaamd Rico sloeg me tegen de grond voor ik ook maar een stap  kon zetten.

Gelijk werd mijn zicht wazig. Verdwaasd knipperde ik met mijn ogen om weer een scherp beeld te krijgen, maar faalde. Ik hoorde het bloed door mijn oren ruizen en voelde mijn hart in mijn hoofd bonzen. Ik probeerde te bewegen maar kon mijn armen en benen niet vinden. Ik begon zachtjes te kreunen en wachtte tot het gevoel in mijn lichaam weer terug keerde. Ver weg hoorde ik een grom, het werd steeds luider en luider, tot het onuitstaanbaar werd.

Langzaam opende ik mijn ogen, bang om de zwarte wolf te zien. Dit was niet het geval, nou ja, ik zag Alfa wel, maar het was niet zo dat hij over me heen stond gebogen, klaar om me af te maken zoals ik had verwacht. Nee, hij stond tegenover Jarred.  De arme, kleinere wolf kromp ineen terwijl  de alfa wolf op hem af kwam lopen. Plots, zonder waarschuwing , sloeg Alfa toe.

 Ik had Alfa nog nooit zo.. woest gezien.  Natuurlijk had ik hem vaak kwaad gezien, maar dit was anders.  En Jarred.. hij deed absoluut niks. Hij deed niet eens de kleine moeite om een stap opzij te zetten. Of om een klap te ontwijken.  En de rest van de roedel stond ook maar een beetje toe te kijken. Ik had dit nog nooit eerder mee gemaakt. Het was vreemd, ja dat was het woord:  vreemd.  Jarred’s wolf-vorm hield het niet langer uit en het monstrueuze beest veranderde weer terug in een jongen.  Alfa zelf veranderde ook terug. Jarred zag er nog verassend goed uit, ervan uitgaand dat hij net was aangevallen door een beestachtige wolf. Hij had een snee in zijn linkerarm, zijn haar was warrig en hij had een paar blauwe plekken maar verder zag hij er helemaal niet zo slecht uit.

Alfa torende over Jarred heen. Hij greep hem bij de kraag van zijn shirt en trok hem tot ooghoogte zodat Jarred op zijn tenen moest staan. Jarred ademde snel en zwaar in. Alfa liet zijn tanden zien aan de jongere, ineengekrompen beta. ‘Jarred,’ siste hij dreigend in een lage stem. ‘WAT heb je gedaan?’  ‘I-ik..’ begon Jarred. Zijn stem trilde ongelofelijk. Ik had zo’n medelijden met hem. Jarred is zo’n jongen die je niet triest wilt hebben, hij heeft altijd zo’n vrolijk en onbezorgde persoonlijkheid. Als je bij hem was had je gewoon altijd de neiging om hem een knuffel te geven.

‘Ik zal je vertellen wat je hebt gedaan, je hebt mijn gezag ondermijnd, je hebt mijn bevelen genegeerd, heb ik gelijk?’  Jarred beefde onder Alfa’s strenge blik. ‘Heb ik gelijk?!’ riep Alfa nog een keer en hij schudde Jarred een beetje door elkaar. ‘JA!’ riep Jarred uit. De langere man hield zijn hoofd schuin en keek hem vragend aan alsof hij meer verwachtte. ‘Ja ik heb je gezag ondermijnd en je bevelen genegeerd!’  slaakte hij in rap tempo uit, bang om iets fout te doen. Even verscheen er een zelfgenoegzame glimlach op Alfa’s gezicht maar deze verdween  snel weer.

Zijn hand haalde uit en maakte contact met het gezicht van  mijn voormalige broertje. Ik kromp in elkaar toen het geluid van de klap om me heen galmde. ‘Weet je Jarred, dit had ik nooit van je verwacht, juist van jou niet!’ *pats !*  Ik heb je nog wel verkozen tot beta!’ *pats !*  ‘En weet je waarom?’  *pats !*  ‘Vanwege je loyaliteit nog wel.’ *pats !*  ‘En nu,’ *pats !*  ‘Blijkt dat allemaal’  *pats !*  ‘Een.’  *pats !* ‘Grote.’ *pats !*   ‘Leugen!’  Jarred verloor zijn balans en viel op de grond.

Beschermend hield hij zijn handen voor zijn gezicht, klaar om de volgende klap te ontvangen. ‘H-het s-spijt me!’ Alfa hield dreigend zijn hand omhoog. Jarred snikte en zijn ogen werden nog groter, als dat al mogelijk was. ‘N-nee h-het s-s-p-pijt me echt heel erg!’ riep hij stotterend uit. Zijn stem trilde zo erg. Ik keek met grote ogen toe. Blijkbaar kende ik de macht van een alfa nog helemaal niet zo goed als ik dacht. Dat hij in zo’n korte tijd erin kon slagen om zo’n onschuldige, gelukkige ziel in een trillend hoopje verdriet kon veranderen.

‘Spijt, lieve Jarred, is niet goed genoeg, begrijp je dat?’ Jarred knikte snel. Wat? Hoe kon hij dat begrijpen? Ik begreep er namelijk niks van.  Waarom was het zo erg dat mij losliet? Was dat niet te begrijpen dan? Okay ik werd gezien als “De vijand” maar kon hij nou echt niet begrijpen, dat wij zo’n grote band hadden vroeger? Alfa sloeg zijn armen over elkaar en keek fronsend op de trillende jongen neer.

‘Kun je me nu dan uitleggen waarom? Waarom besloot je om mij niet te gehoorzamen? Nogmaals, Jarred, ik had dit echt niet van jou verwacht.’ Jarred haalde voorzichtig zijn handen voor zijn gezicht weg en keek huiverend naar Alfa op. ‘Ik..’ hij stopte. Alfa trok  een wenkbrauw op. ‘Ik weet het niet..’ zei Jarred uiteindelijk. De langere man kneep zijn ogen samen. ‘Kom op Jarred, je bent een slimme jongen, je moet toch zeker wel kunnen bedenken waarom je mij, nee ons, verraden hebt?’ Alfa begon langzaam rondjes om hem heen te lopen. Jarred was duidelijk heel erg gestrest.  Zijn vingers klauwde in de aarde.  Zijn ogen knipperde oncontroleerbaar en hij slaagde er niet in om woorden te vormen.  In plaats daarvan kwamen er alleen maar onverstaanbare  geluiden uit zijn mond.

Alfa stopte precies achter hem.  Hij knielde bij hem neer en legde zijn handen op Jarred’s schouders, wie in elkaar kromp bij het contact. Alfa glimlachte en leunde naar hem toe. ‘Ik weet het wel Jarred.’  Jarred zat daar versteend. ‘Ze doet je denken aan je zusje hè?’ Alfa strook met zijn duim langs Jarred’s wang. 

Al hoewel ik dit nog nooit eerder had mee gemaakt kwam het me toch vaag bekend voor. Mijn oom, Hugh, de vader van onze huidige Alfa gebruikte deze techniek ook wel eens.  Hij maakte de persoon eerst doodsbang om hem vervolgens kapot te maken, of tenminste, dat is hoe ik het zag. Het was natuurlijk anders bij echte alfa’s. Een alfa kan bijvoorbeeld een normale wolf van dezelfde roedel makkelijk door zijn knieën laten zakken door er simpelweg naar te kijken. De macht van een Alfa is veel krachtiger dan men zich kan voorstellen.

Jarred hield het intussen niet meer uit. Hij barste uit in tranen. Verstijfd keek ik toe. Hoe heeft Alfa het in vredesnaam voor elkaar gekregen om Jarred te laten huilen? Een vlaag van  woede vlamde in me op. Hoe durfde hij? Jarred heeft nooit iemand kwaad gedaan. Hij verdiende het niet. Stilletjes probeerde ik op te staan, maar ik werd tegen gehouden door een stekende pijn  in mijn schouder en zij.  Ik kon mijn gejammer niet tegen houden en slaakte een gilletje van de pijn. Alfa keek op.

‘Hoi Sprint, ben jij ook weer wakker?’ zei hij nonchalant. ‘O ik zou maar een beetje op passen, je hebt een ontwrichte schouder en waarschijnlijk ook een gebroken rib of drie. En het zou met niks verbazen als je een hersenschudding zou hebben, Rico heeft je best hard neer weten te halen.’ Hij richtte zijn blik weer op Jarred. ‘En zo hoort een beta dat te doen, Jarred.’ Vanuit mijn ooghoeken zag ik Rico trots glimlachen. ‘Maar goed, nu je toch wakker bent, laat ik je dan maar een verhaaltje over Jarred’s zus vertellen oké?’