Wolf goes under water

Het verhaal

Het Verhaal

Toen ik wakker werd zag ik Ann voor me staan. Zij had de draak gestuurd.

‘Sprint!Sprint! Ben je oké?!’ zei ze terwijl ze naar me toe rende. ‘Een waterdragon op het land die kan vliegen?  Interessant…’ mompelde ik. ‘Sprint! Kan je terug veranderen, Sprint? Ik moet je wond bekijken…’ Met moeite veranderde ik terug. ‘ Oh nee! Sprint! Nee, nee, nee! Het is allemaal mijn schuld…als ik niet.. Oh ALSJEBLIEFT Sprint.. vergeef me!’  Huh wat was er gebeurd. Toen wist ik het weer. ‘De roedel? ‘ ‘Weggerend, oh nee, we moeten naar het water toe!’ Riep ze wanhopig. En ze tilde me met moeite op. En ik ging weer knock-out.

Toen ik weer wakker werd lag ik in het water, Ann stond beschermend over me heen. Ook was er weer een waterdragon die beschermend voor ons zwom. Deze was heel mooi en maakte een zacht, hoog geluidje. ‘Sprint je bent wakker!’ Zuchtte ze opgelucht. ‘Gaat het?’ Ik knikte. ‘Hoe gaat het met jou?’ Ze keek weg. ‘Het spijt me, ik wist niet…zij, de roedel…jij…’ Dat kon je ook niet weten,’onderbrak ik haar. ‘Wat was dat nou allemaal? Ben je lid van zo’n roedel, en wie is die Bloodhound nou? En en…’ Haar stem stierf weg. Ik zuchtte en nam niet de moeite om op te staan.

 ‘Ik ben geboren in die roedel… mijn vader was in die tijd Alfa, en mijn moeder was -net zoals ik vroeger- het enige meisje in de roedel. En ja, je snapt natuurlijk wel dat als er maar 1 meisje is, dat je dan gezeur krijgt. Dus besloten de oudsten dat je in zo’n geval geen vaste verhouding mocht hebben. Zelfs de Alfa niet. Maar helaas. Mijn vader werd verliefd op mijn moeder. De wolven verbanden hem, pakte zijn titel af en gaven hem de nieuwe titel Omega, maar ze lieten hem in leven, omdat ze wisten dat als ze hem zouden vermoorden, mijn moeder zelfmoord zou plegen. En dat wilden ze natuurlijk niet, want dan zou er geen enkel vrouwtje meer zijn in de roedel en dan zouden we uitsterven. Dit veranderde toen ik werd geboren. Er was toen weer een vrouwtje bij. Ze wachtten totdat ik oud genoeg was, en vermoordden daarna mijn vader en mijn moeder. Recht voor mijn gezicht, toen ik net voor het eerst een wolf was geworden. Dit deden ze ook om te laten zien hoe machtig ze waren, en dat ik niet in mijn hoofd moest halen iets te doen dat hen niet aanstond. En Alfa was degene die hen vermoordde…’ Ik keek even op om te kijken hoe ze reageerde. Ze keek geschokt. ‘Sindsdien word ik Omega genoemd, en hij Alfa omdat hij mijn ouders vermoordde…’ Ze was nog te geschokt om iets te zeggen, dus ging ik verder. ‘Op een dag kwam Alfa thuis met een Watergirl, die er heel aantrekkelijk uit zag, en aan mij alleen hadden ze niet genoeg. Ze mishandelde haar en verkrachtten haar. En als ze er genoeg van hadden, gaven ze haar aan Bloodhound- degene die jou de hele tijd vast had-  die haar bloed dronk totdat ze stierf, en gooide haar vervolgens lachend in het water. We hadden minstens 2 watergirls per dag die dit mee maakten, en ’s nachts was ik soms aan de beurt… het verschil was dat ze mij niet mishandelde, het zachtjes deden en me natuurlijk niet vermoordde. Op een dag had hij mijn kleren gestolen, en toen ben ik weggelopen. Ik denk dat je wel snapt waarom.’ Ik knipoogde. ‘Dat is verschrikkelijk! Wist ze uit te stoten. Ja…’ zuchtte ik. ‘Het waren mooie kleren.’ Ze keek me aan. ‘Maak je een grapje?’ ‘Nee, het was echte merkkleding!’ Jammerde ik. Ze keek me aan alsof ik gek was. En toen schudde ze haar hoofd. ‘Doet je wond nog pijn?’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Ik heb erger meegemaakt.’ ‘Je moet het vreselijk hebben gehad bij die Roedel! Hoe heb je het uitgehouden daar?’ ‘Ze waren niet altijd slecht hoor…’ ‘Verdedig je ze nou!’ Vroeg ze ongelovig. ‘Luister, er was een tijd toen ze mij kosten wat het kost moesten beschermen…’

 

1 jaar geleden.

Ik groef zenuwachtig in de grond, terwijl Alfa ons toe sprak. We moesten de groep van Electric warriors, die ons al zo lang tegenzaten bevechten. ‘Omega, jij gaat voor de dochter, als we die te pakken hebben zullen ze veel slechter vechten.’ Ik keek geschrokken op. ‘Maar die heeft nog nooit iemand kwaad gedaan!’ Hij keek me aan. ‘Het spijt me Omega, het is niet anders.’  Dit vond ik niet leuk, ik kon geen onschuldige vermoorden.’Daar komen ze!’ Riep Rio plotseling en we gingen in de positie staan. En toen begon het te donderen. Het was angstaanjagend. Ik kromp in elkaar. Alfa keek over zijn schouder naar me, en toen naar Rio en Jarred. ‘Rio, Jarred, bescherm haar! Koste wat het kost!’ Ze knikten, en gingen schuin voor me staan. En toen kwamen ze. De bliksem sloeg in op een boom. Er kwam een raar geluid uit mijn mond. Jarred ging wat dichter bij me staan. Het gevecht begon. Er was bliksem overal, en veel wolvengejank en gegrom. Rio en Jarred bevochten iedereen die te dicht bij mij in de buurt kwam. En toen zag ik de dochter. Het was een klein meisje, dat achter de rug van haar vader stond toe te kijken en af en toe een vonkje tevoorschijn toverde. Het zag er niet echt indrukwekkend uit. Pity. Ik had medelijden met haar. Daar was mijn kans. Jarred, Rio en Alfa hadden de leider te pakken, en die was dus te veel bezig om hen van zich af te slaan. Ik sprong naar haar toe, en wilde net haar keel doorbijten toen ik haar blik ontmoette. Ze keek me smekend aan. ‘Ik kan dit niet…’ Zei ik en liet haar los. Ik wende mijn gezicht af. ‘Nee papa niet doen!’ Hoorde ik opeens iemand roepen. Er was een flits en voor ik het wist, lag ik kronkelend van de pijn in mijn mensengedaante op de grond. Het was opeens eng stil, iedereen was gestopt met vechten. ‘Omega!’ Brulde Alfa, en hij wilde naar me toe komen. Maar de leider ging voor me staan. Ondertussen was mijn lichaam heftig aan het schokken. ‘Ga aan de kant!’ Schreeuwde Alfa naar de leider. “Dat zal niet gaan, denk ik.’ Alfa gromde, en sprong op hem af, maar de andere electricwarriors verdedigde de leider. Snel pakte de leider me op –Waardoor de pijn er niet veel beter op werd - en hield twee vingers tegen mijn keel. ‘Nog een stap dichterbij en ik schok haar,’ en zei er toen zachtjes achter ‘Nog een keer.’ Ah, dat verklaarde wel de pijn. Alfa gromde hard. Iedereen was op zijn hoede en vroeg zich af wat er nu ging gebeuren. Ondertussen kon ik mezelf niet meer overeind houden, en moest de leider me opvangen. Toen kwam de roedel in beweging en deden allemaal precies tegelijkertijd een stap naar voren. Waardoor de electricwarriors weer reageerden door ook een stap vooruit te doen. Ze schonken elkaar vernietigende blikken toe. ‘Papa laat haar los! Alstublieft!’ Dat was dezelfde stem als voorheen. Ik besefte dat het de dochter was. ‘Bemoei je er niet mee, Hitomi! Dit is een zaak van volwassenen.’  ‘Luister naar je dochter!’ Alfa’s toon was snel en gefrustreerd. Ik zag dat Bloodhound stiekem steeds dichterbij kwam. Het begon gevaarlijk te donderen. Mijn lichaam schudde nog steeds van de elektriciteit en pijn, maar ik waagde het erop. Ik begon hem te  bijten en te worstelen tegen zijn greep terwijl ik ondertussen mijn pols probeerde los te maken. Het stelde niks voor tegen zijn kracht. En toen gaf hij me een snelle, felle schok, die niet bedoeld was om me pijn te doen, maar om me te verlammen. Het was heel eng. Al mijn zintuigen werden geblokkeerd behalve mijn gehoor. Ik voelde mezelf of de rest van de omgeving niet, ik zag niks en rook niks. Ik gilde en probeerde me te bewegen maar ik kon mijn lichaam niet vinden. Ik gilde nog een keer aangezien dat het enige was wat ik kon doen en merken. Het liet me weten dat ik niet dood was. Ik geloof dat ik huiverde, hoewel ik dat niet kon voelen. Het enige voordeel was dat ik de pijn niet kon voelen. ‘WAT heb je met haar gedaan?!’ Dit was de stem van Alfa. ‘Ik heb haar zintuigen geblokkeerd.’  Zei de stem van de leider.’ ‘Nou, als jullie ons even excuseren, dan gaan we er nu vandoor!’ ‘Nee dat doen we niet!! Laat haar gaan!’  Gromde Alfa.’Nee.’ Een hoop gedonder, en toen het geluid van een zachte bries. Ik hoorde Alfa niet meer. Ik begon te snikken. Het geluid van de wind hield op. Ik nam aan dat we stil stonden. Ik hoorde opgetogen stemmen. ‘Way to go Thunder!’ zei iemand tegen de leider die blijkbaar Thunder heette. Hij grinnikte. ‘Maar wat doen we nou met die hond? We kunnen haar toch niet voor eeuwig bij ons houden?’ Zei een onbekende stem. ‘Nou, waarom niet? Kijk eens hoe schattig ze is!’ Zei een andere stem. ‘Met schattigheid alleen kom je er niet hoor!’ Zei weer een andere. ‘Nou ik vind van wel,’ zei de tweede stem. En toen volgde een discussie over schattigheid. ‘Hé even stilte!’ Lightning heeft gelijk, we kunnen haar niet voor eeuwig houden.’ ‘ Aww…’ hoorde ik meerdere stemmen klagen. ‘De wolven zullen ons blijven zoeken tot ze haar terug hebben. ‘Wat stel je dan voor, Thunder? Vroeg de stem die Lightning heette. Ik denk dat we eerst even haar zintuigen moeten deblokkeren.’ En terwijl hij dat zij kon ik weer zien en voelen. Ik schrok me een ongeluk toen ik de pijn weer voelde en probeerde me los te worstelen. Ik hoorde hier en daar wat gegrinnik, mijn plotselinge pogingen om los te komen zagen er blijkbaar erg grappig uit. ‘Ssst, rustig maar…’ Zei Thunder die me probeerde te kalmeren. Het werkte tegenovergesteld en maakte me alleen maar wilder. Hij zuchtte, en stak zijn hand uit naar iemand. ‘Ketting?’ Hij kreeg een soort handboeiachtige ketting aangegeven die hij om mijn polsen achter mijn rug bond. Daarna knoopte hij het vast aan een soort enorme houten paal in de grond. Ik zat vast en kon niet meer weg. Ik gromde. Het was vreselijk om niet bij je polsen te kunnen. ‘Eng hoor,’ zei degene met de tweede stem. Hij gaf me een knipoog. Ik siste. “Ha! Jij vond haar toch zo schattig?’ Dat was degene met de laatste stem geweest. ‘Spark, Flash, stop met haar te plagen, zei Thunder. Ik kreeg het gevoel dat de namen ook met de rang te maken had, net zoals bij ons, Alfa Bèta en Omega. Toen keken ze weer naar mij. ‘Eeh… “Wat to do?” Zei Spark een beetje verward, nu ze mij eenmaal hadden. ‘Hmm, ik denk dat we moeten compromitteren,’ zei Thunder twijfelend, naar mij kijkend.’Dat heeft toch geen zin… Waarschijnlijk vallen     ze dan gelijk aan!’Zei Lightning. ‘Ja, ik denk dat je gelijk hebt… zei Thunder weer, en toen zachtjes; ‘We kunnen proberen haar haar krachten af te nemen.’ Ik verstrakte. Iedereen keek nu naar mij, en ik keek terug, doodsbang en ontzet.’Misschien…’ Zei Spark twijfelend. ’Nee. Nee! NEE!!!!’ Zei Hitomi ontzet. ‘Dat DOE je niet! Je waagt het niet!! Ik verbied het je pap!’ ‘Hitomi! Ze wilde je wel vermoorden hoor, als ik haar niet bij je uit de beurt getrokken had…’ Zijn gezicht vertrok. ‘Ze wilde me helemaal niet vermoorden! Nou ja eerst wel maar toen zei ze; “Ik kan dit niet.” En liet me los!’ Thunder keek verdwaasd. ‘Ze is te gevaarlijk,’besloot hij. En toen hoorde ik een oorverdovend wolvengejank. ‘Ze komen eraan,’ zei Lightning. Ik ging recht op zitten. Dit was mijn redding. Voordat ik het wist had Flash mijn boeien los gerukt . Thunder pakte me aan en draaide mijn pols in een ongemakkelijke houding, zodat ik op 1 hand en voeten op de grond terecht kwam, en mijn pols naar hem gedraaid stond, en hield een hand in mijn nek. Hij hield 2 vingers tegen mijn beet aan. Ik slikte. Was hij dan toch van plan om…? Toen zag ik de wolven. Ik was verbaasd om Alfa’s houding. Hij was niet woedend zoals ik had verwacht, maar keek alleen maar ontzet. ‘Geen stap dichterbij. Ik doe het echt hoor,’ zei Thunder waarschuwend. ‘Alsjeblieft,’ zei Alfa gekweld. Ik keek op. Dit had ik echt nog nooit meegemaakt. Onze Álfa die smeekte! ‘Ik smeek je, laat haar gaan,’ ging alfa op een zachte toon verder. Thunder leek al net zo verrast als ik en bleef zwijgen. ‘Alsjeblieft,…’ Thunder leek na te denken. ‘Verander eerst maar eens terug in een mens,’ zei hij weifelend. Alfa keek Rio en Jarred even aan. Rio schudde nee. Jarred keek me even aan en knikte toen ja. Alfa veranderde terug in een mens.

‘Zonder haar zullen we sterven, ons hele ras zal sterven…alsjeblieft! We hebben het  hier over het uitroeien van het ras!’ Thunder twijfelde nu heel erg, zijn houdgreep verslapte. Nu was mijn kans. Ik begon woest tekeer te gaan om maar vrij te komen. Terwijl alfa in zijn mensengedaante op hem afsprong. Rio en Jarred gingen gelijk voor me staan en even later had de hele roedel een halve cirkel voor ons gevormd. In paniek probeerde ik mijn pols te bijten, maar er gebeurde niks. Jarred en Rio wisten niet wat ze moesten doen, en keken elkaar versuft aan. Uiteindelijk pakte ik Jarred bij zijn pels klauwde mezelf op zijn lichaam totdat ik goed zat, en we sprintten weg. Wat was er aan de hand!? Dacht ik. Waarom kon ik niet veranderen. Ik greep Jarred steviger bij zijn pels en wachtte totdat we stil stonden. Toen stonden we stil. ‘Omega, is alles goed met je?’ Hoorde ik Jarred en Rio zeggen. ‘Waarom kan ik niet meer veranderen?’ Riep ik versuft. Het was Rio die me antwoordde. ‘Waarschijnlijk is er teveel druk gezet op je beet… Weet jij misschien hoe dat komt?’ Ik dacht na, en herinnerde me weer hoe Alfa zijn vingers tegen mijn pols aan had gedrukt, dreigend mijn krachten af te nemen. Ik knikte en vertelde het hen. ‘En nu? Wat moet ik nu doen?’ ‘Geen zorgen het is maar tijdelijk..’ Stelde Jarred me gerust. Ik probeerde nog een keer te veranderen, het lukte weer niet. ‘Misschien moet je het langzaam doen en precies in de kern van de beet,’ stelde Jarred voor. ‘Hier, laat mij maar proberen…’ Hij pakte mijn pols en beet langzaam en precies. Het lukte, ik was veranderd. Ik zuchtte van opluchting. Toen ving ik een geluid op.  Het was de rest van de roedel inclusief Alfa. ‘Omega! Ben je oké?’ Riep Alfa. Ik knikte. Om me heen hoorde ik een hoop onrustig gejank. Toen richtte Rio zich tot Alfa. ‘Heb je het gedaan?’ Alfa knikte. ‘Allebei?’ Dit keer schudde Alfa zijn hoofd. ‘Het was niet nodig, nu hij er niet meer is zal het meisje de groep opzich nemen. Zij heeft te veel respect voor Omega om haar vader te wreken. Het is niet nodig om een hele soort uit te roeien, aangezien ze dat bij ons ook niet hadden gedaan.’ ‘Maar dat waren ze eerst wel van plan,’ bracht Rio tegen hem in. ‘Dat geloof ik niet, je zag toch hoe ze twijfelden?’ Antwoordde Alfa kalm. ‘Maar wat dan als ZIJ doodgaat, dan zullen ze toch achter ons aankomen,’ siste Rio zacht. Alfa haalde zijn schouders op. ‘Ik zie daar geen probleem in, dat zien we dan wel weer. En ondertussen zetten ze alles op alles om haar niet te laten sterven. Ze is niet alleen het meisje maar nu ook nog eens de Alfa. Ha! Kan je nagaan. Geloof me dat duurt nog wel 100.000 sterren.’ Rio keek weg. Hier wist hij niks tegen in te brengen.