Wolf goes under water

The price of beïng a sheep

The price of being a sheep

‘Hoe is het nou afgelopen?’ vroeg Ann. Ik zuchtte. ‘We hebben nooit meer wat van de Electric warriors gehoord.’ Ann was even stil. ‘Maar als ze er eerst zoveel voor over hadden om je te beschermen, waarom doen ze nu dan zo tegen je?’ Ik glimlachte. ‘Ze wilden mij beschermen omdat anders de soort uit zou sterven en nu ben ik weggelopen. Nu moeten ze me opjagen om er voor te zorgen dat de soort niet uitsterft.’

Ann knikte begrijpend.  ‘Maar alsnog.. dan hoeven ze toch niet zo gemeen te doen?’ Ik zuchtte.’Een wegloper is een verader. Een verader is een mislukte wolf. Het is een van de belangrijkste regels die er bestaat. En ik heb de regel gebroken.’ Ik keek ongelukkig naar de grond. ‘Stomme regels,’zei Ann met een nors gezicht. Ik glimlachte. ‘Maar het is okay, ik ben erover heen nu. Ik heb er voor gekozen om een schaap te zijn in plaats van een wolf. Ik heb er om gevraagd om opgejaagd te worden.’

Ann keek me verbijsterd aan. ‘Maar je bent een wolf! En dat blijf je ook, je kan toch niet zomaar..’ Ik onderbrak haar. ‘Het valt me op dat je teveel “maar” zegt, doe er wat aan.’ Ann keek chagrijnig weg. Kreunend probeerde ik op te staan. Het lukte moeizaam. Mijn enkel was waarschijnlijk gekneusd en, hoewel ik tegen Ann had gezegd dat het wel mee viel, mijn nu al gevormde litteken deed toch aardig pijn. Ik zag een flits van ongerustheid in Ann’s ogen.

‘Niks aan de hand,’ kreunde ik zachtjes. ‘Sprint, je kan nog niet op staan. Je bent nog te zwak. Bovendien moeten we wel bij het water blijven nu.’ Ze keek zenuwachtig om zich heen, maar keek op toen ik zachtjes naar haar gromde. ‘Ik ben niet zwak. Ik ben prima in staat om mijn eigen weg te gaan en daar heb ik jou hulp niet bij nodig.’ Ik ben niet zwak. Ik ben niet zwak. Ann keek me smekend aan. ‘Toe nou Sprint, je weet dat je zo niet verder kan. Je hebt tijd nodig om te rusten.’ Ik beet in mijn pols. ‘Ik ben niet zwak, hoor je me?’ Langzaam begon ik weg te hinken, op de voet gevolgd door Ann.

Een angstaanjagend gehuil liet me stil staan. Ik maakte gelijk een rechtsomkeert. ‘Aan de andere kant is het misschien nog niet zo’n slecht idee,’ zei ik zacht. Ann grinnikte even voldaan, en liet daarna 2 grote draken beschermend om ons heen kolken. Ann keek niet bezorgd. Ze wist dat ze de wolven makkelijk aan kon. Bij mij had ze het moeilijk gevonden omdat ze mij geen pijn wilde doen, en bovendien kende ze mijn soort nog niet goed genoeg om te kunnen weten hoe wij aanvielen. Ook wist ze waarschijnlijk dat niemand van de Roedel ook maar een poging zou doen om de Auxilium op te roepen. De kans dat het zich tegen hen zou keren was veel te groot. Zoiets doe je alleen maar in levensgevaar.

Verderop hoorde ik het geluid van gedempte voetstappen. Zenuwachtig kroop ik wat verder achteruit. Ann keek me geruststellend aan. ‘Ze kunnen ons niks doen,’ zei ze zacht. ‘Dat weet ik.’  Ik zag de roedel aan de waterkant verschijnen. Alfa was  alweer in mensenvorm. Ergens bewonderde ik zijn moed, hoewel ik me al snel bedachte dat hij wist dat Ann hen niks aan zou doen, zolang ze ons niet aan vielen. Daar was ze te goed voor, en dat wist hij maar al te goed. Hij had er ook geen moeite mee om haar goede kant te misbruiken. Daar heeft hij het nooit moeilijk mee gehad.

De roedel kwam net voordat ze het water aan konden raken tot stilstand. Alfa was slim. Hij wist precies wat de sterke en zwakke eigenschappen van een Watergirl waren. Alfa leek Ann te negeren, en keek alleen maar glimlachend op me neer. Ik probeerde weg te kijken maar ik kon het niet. Ik staarde in zijn hypnotiserende ogen. Aan beide kanten bleef het stil. ‘Het lijkt me een goed idee als jullie weg gaan? Je weet wel, aangezien jullie ons net wilden vermoorden?’ Zei Ann uiteindelijk bot tegen Alfa. Alfa keek haar ietwat geïrriteerd aan, maar zijn glimlach verliet zijn gezicht geen seconde. ‘O, maar ik was nooit van plan om Omega te vermoorden hoor, ze is te belangrijk voor ons.’ Ann’s gezicht vertrok even. ‘Zoiets had ik al  gehoord, ja’ zei ze bits. Alfa grinnikte even en keek me toen aan.