Umutsuz Aşk

Bölüm-5

Arkadaşlar merak edenler burayı okumadan geçmesin lütfen. Mesaj çok geliyor bana, herkese de cevap veriyorum. Eğer özel veya hikaye hakkında sorularınız olursa özel mesajdan yazabilirsiniz yada panoma yazarsanız oradan da bakarım. İnstagram, facebook, twitter yok demiştim. Facebook ve twitter hala düşünmüyorum ama instagram açacağım ama kendi fotoğraflarımı paylaşmayı düşünmüyorum belki çok nadir. Yani yüzümü sosyal medyada paylaşmayı sevmiyorum, özür dilerim. Genellikle Aslı-Şahin fotoğrafları ve replik paylaşırım. Ayrıca oradan bana ulaşmak daha kolayınıza gelir diye umuyorum. Tekrar söylüyorum; yeni bölümün ne zaman geleceği belli olmuyor. Son ve aşırı önemli konu; erotik sahnelerden rahatsız olan varsa lütfen yazsın bana azaltmaya çalışırım. Çok konuştuğumu düşünüyorum kusura bakmayın. Bölüme geçelim, iyi okumalar!!! :))

Aslı...

Ne yapacağımı bilemez halde bir o yana bir bu yana, saçlarımı çekiştirerek etrafta dönüyordum. Şahin ölmüş olamazdı! Doktor yoğun bakımdan çıktığı an yakasına yapıştım. Çünkü Şahin'in kızı olmak bunu gerektirirdi.
"Şahine bir şey olmadı dimi?! Doğruyu söyleyin bana! Birşey olmadı dimi!"
"Bayan sakin olun lütfen. Hastanın kritik durumu normale döndü. Bir saat içinde normal odaya alınır ve uyanır. Görüşebilirsiniz." dedi yakasındaki ellerimi indirerek. Doktorun söyledikleriyle çılgına dönüp, Onur ve Hande'ye sarıldım.
"Duydunuz mu, duydunuz mu?! Şahin iyileşmiş! Şahin ya! Şahinim benim!"

Onur ve Hande'nin de benim kadar sevindiğine emindim, çünkü onlarda severdi Şahin'i. Ben handeyle, Onur'da Şahin'le aynı yaştaydı. Ama Onur'da Şahin'i abisi gibi görüp, severdi tabii ki Hande de öyle. Evet şimdi bunları bırakıp kafeteryaya indik.

"Valla çok sevindim ya Şahin'in uyanmasına." dedi Hande.
Adeta gözlerimin içi gülüyordu. Aynı mutlulukla onayladım Hande'yi.
Burda sabırsızlandığım için, sevinçle yukarı çıktım. Şahinin çıkmasına yaklaşık yarım saat vardı, acaip merak ediyordum. Ona, onu affetiğimi, sonsuza kadar aşık olacağımı söylemek istiyordum. Deli gibi öpmek istiyordum. Sandalyelerden birine oturup beklemeye başladım. Gözlerimi artık tutamıyordum, yavaş yavaş göz kapaklarım kapandı ve uykuya daldım.

Endişeyle gözlerimi açtım, saate baktığımda 5 buçuğu gösteriyordu. Şahin'in çoktan odaya alınması gerekiyordu. Bir hemşireye hemen çıkıp, çıkmadığını sordum. Şükür ki çıkmıştı, beni güler yüzlülükle Şahin'in yattığı odaya götürdü.
"Teşekkür ederim." dedim gülümseyerek. Hemşirede bana gülümseyerek odayı terk etti. Şahin hâlâ uyuyordu, yanına sandalye çekip oturdum ve elini avcuma aldım.

"Şahinim...Yağızım...Ne zaman uyanacaksın? Seni ben affettim ki. Hemde çok seviyorum böyle kocaman seviyorum. Her zaman sana aşık olmaya devam edeceğim. Ah be Şahin'im eğer beni odada bırakıp gitmeseydin belki burada olmazdık. Mesela odamızda..." deyip kıkırdadım. Nasıl birisi olmuştum ben ya? Burda bile bunu düşünüyordum.
"Napıyorduk mesela?" deyip güldü Şahin. Elini birden bırakıp "Allah belanı vermesin Şahin. Ödümü kopardın be." dedim elini tekrar tutarak.
"Güzelim benim. Bana aşık mısın gerçekten?" Başımı gülerek önüme eğdim.
"Bilmem." dedim.
"Hadi kaçma doğruyu söyle."
"Aşığım... Hemde çok." Ondan da birşey demesini bekledim ama sadece güldü. Açıkçası biraz hayal kırıklığına uğradım.
Yinede bozuntuya vermeden devam ettim.

"Ee ne zaman çıkıyormuşum?" diye sordu Şahin.
"Şey, bilmiyorum ki. Sahi sen nasıl kaza yaptın?"
"Ya bariyerlere çarptım galiba."
"Of ya salak! Aklım çıktı biliyor musun?" Beni kendine çekip öptü.
"Merak etme güzelim, ölmem ben." deyip, ikimizde güldük.
"Eve gitsek ya artık." dedi.
"Ben bir sorup geleyim." deyip dışarı çıktım ve bir doktor aradım. Sanırım Onurlar gitmişti.
"Doktor bey, Şahin Bulut'u ne zaman taburcu edebilirsiniz?"
"Bu akşam taburcu edebiliriz ama hastanın kendisini yormayıp, iyi bakılacağına emin olmalıyız."
"Emin olabilirsiniz. En iyi şekilde bakarım ben ona."
"Pekala, hasta hazırlanıp çıkabilir." dediğinde sevinçle odaya döndüm. Odaya girdiğimde Şahin'in ayağa kalkmış çoktan hazırlandığını gördüm.
"Çıkabiliriz." dedim ve hastaneden çıktık.