Bekaret

8

Hemşire gelip "Çağlar bey'i odaya aldık." Deyince Demet'i kenara çekip durumu anlattım. Ağlıyordu. Bende ağlıyordum ama yapacak birşey yoktu. Çağlar'ın ölmemesi için soğukkanlı olacaktım. Daha fazla beklemeden hastaneden çıktım. Yağmur yağıyordu.

Taksiye binmemiştim. Tam 2 saat yürüdüm,üşüdüm. Sonunda eve geldim. Odama çıkıp rahat birşeyler giyip televizyonu açtım. Çağlar'ın durumu ile ilgili haber veriyorlardı. Koskoca Yekta Ataman'ın oğlu Çağlar Ataman.

Daha fazla düşünmeyip televizyonu kapattım. İkimizinde iyiliği için unutmam gerekiyordu. Nasıl olacak bilmiyorum.

Kapı çaldı. Kimin gelmiş olabileceğini düşündüm. Delikten baktığımda Çağlar'ın babası Yekta bey'di. Bunun burada ne işi var ? Kapıyı açmamla birlikte üzerime yürüdü.

"Ne yaptın küçük hanım ?" Dedi. Yüzündeki ifade o kadar aşağılayıcıydı ki. "Hastaneye gittim. Durumu iyiymiş. Merak etmey-" cümleyi tamamlayamadan "Onu merak ettiğim yok seni aptal!" Dedi. Böyle konuşmak zorunda mıydı ?

"Devam et." Dedi elini havada sallayarak. "Onu görmeden eve geldim." Dedim bıkkınlıkla nefesimi dışarıya vererek. "Peşindeyim küçük hanım. Emin ol. Dikkat et." Dedi ve kapıyı kapatmadan çıktı.

Sinirimden ağlıyordum. Daha fazla dayanamayıp odama gittim ve uyudum. Yemek yemek umrumda değildi. Canım istemiyordu ve yarın okul vardı.

***

Sabah rutin işlerimi halledip kahvaltı yapmadan okula gittim. Demet daha gelmemişti.

Onun geç kalmış olabileceğini düşünüp aramaya karar verdim. Tam arayacaktım ki kapıda belirdi. Yanıma geldi ve "Çok solgun görünüyorsun." Dedi ve bana sarıldı. Bende ona sarıldım.

"Çağlar nasıl kanka ?" Dedim kısık sesle. "Onlar Mert'le hastanedeler. Bugün çıkıyor. Benimde onlarla birlikte kalmamı istemediler. Çağlar seni göremeyince hayal kırıklığına uğradı. Evine gelecekti ama zor tuttuk kanka." Dedi. Ben çoktan ağlamaya başlamıştım. Onu hayal kırıklığına uğratmak canımı acıtmıştı.

Zil çaldı,hoca geldi derken gün bitti. Çantamıda alıp Demet'le sınıftan çıktık. Ona Çağlar'ın yanına gitmesini söyledim. Bende eve geldim.

Hayatım iyice dert oluyordu. Bazen düşünüyorumda sadece fazlalığım. Bu iğrenç bir duygu.

***

Kendime geldiğimde uyuya kaldığımı anladım. Ama biri bana sarılıyordu. Demet'tir diye düşünerek kalkmaya çalıştım.

Ama bu koku Çağlar'ın kokusuydu. Bu beni tedirgin ediyordu. Daha fazla beklemeden kalktığımda Çağlar olduğunu anladım.

Oda uyandığında konuştu. "Seni özledim Defne. Neden hastaneye gelmedin ? Mert ve Demet buraya gelmemem için kapıyı kilitledi resmen. Ama kaçtım. Söyle neden gelmedin ?" Bu sorular aklımda dolanıyordu ama konuşamıyordum.

Sonunda konuştum, "Git buradan." Sesim kısık çıkıyordu. Hatta o kadar kısıktı ki duymamış bile olabilirdi.

Gözlerini kıstı ve "Ne?" Dedi. Yatağımda oturuyordu. Ayağa kalktı. "Git buradan." Dedim tekrardan. Omuzlarımdan tutup silkeledi. "İyimisin sen?" Dedi.

Dayanamıyordum gitmesi lazımdı. Sesimin çıktığı kadar bağırdım. "Git buradan!" Afallamıştı. Bunu söylediğime inanamıyordum. Nasıl yaptım ? Nasıl bağırdım ? Ölü gibiydim.

"Ne oldu sana lan ?" Dedi. Sesindeki kırgınlıkları hissedebiliyordum. "Sana birşey mi yaptım ?" Dedi. Gerçekten dayanamıyordum. "Lütfen git. Seni istemiyorum. Herşey bitti. Ne sen beni gör ne de ben seni göreyim artık. Yol ayrımına geldik. Sen sağdan git ben soldan." Dedim. Gerçekten iyi değildim.

Kapıdan çıkarken arkasına döndü ve bana baktı. "Defne neden böyle yaptığını anlamıyorum. Ama beni istemiyorsan sadece sen istedin diye giderim. Ama şunu unutma herkesin güvendiği dağlara kar yağar,benim dağıma çığ düştü." Dedi ve kapıyı çarpıp çıktı. Aşağıdaki çıkış kapısınında sesini duyduktan sonra,yatağıma yatıp ağlamaya başladım.

Söyledikleri canımı acıtmıştı. Ama bunları yapmak zorundaydım. Okula gitmeyecektim. Demet'i arayıp "Bana gel okula gitme." Deyip birşey demesini beklemeden telefonu kapattım.

Çok geçmeden bize geldi. Olayları anlattım. Beni kucağına yatırıp saçımı okşadı. "Geçicek güzelim,hepsi geçicek."

Arkadaşlar bölüm kısa olmuş olabilir. Bundan sonraki bölümleri uzun yazacağım. Vote ve yorumları unutmayalım. 😘