Odaklanın, hayallerinizin peşinden gidin ve hedeflerinize doğru ilerlemeye devam edin✨#kendineinan✨
Keyifli okumalar💛
O kadar mutluydum ki, içim içime sığmıyordu. Artık göre biliyordum...her şeyi, her kesi...Artık inmemde, yürümemde hiç kimseye ihtiyacım yoktu. Kendi ayaklarımın üstünde sağlam bir şekilde dura bilecektim. Fakat sanırım yeni hayata alışmam için süreç gerekiyordu, çünkü her şeye, her kese öyle qarip qarip bakıyordum ki, artık nereye bakacağımı, odaklanacağımı bilmiyordum. Hastanenin çıkışında bizi Dr.Fatih bey ve asistanları bekliyordu...Onları görünce şaşırdım, çünkü geleceklerini hiç beklemiyordum...Vedalaştık....Vedalaştıktan sonra hastaneden çıktık...
Annem "Her şey çok daha güzel olucak." deyip derinden nefes aldı ve "Kızım, iyimisin?" diye sordu.
"Aha...Siz gidin ben hemen sizin arkanızdan geliyorum." kendimi kaybetmiş şekilde cevap verdim.
"Bir eşyanı mı unutdun?"
"Yooo..."
"Tamam biz önden gidiyoruz, gelirsin. Yetişemezsen arabamız bak orda."
"Hıhı..." diye cevap verdim...O an kendim de değildim çünkü gökyüzüne dalmıştım, sanki gökyüzünde kaybolmuştum. Hep gökyüzünü merak ediyordum, hayal ediyordum...Hayallerimdekinden çok daha güzelmiş. Sanki bir rüyadaymışım gibi...Aniden biri gelerek bana dokundu ve beni kendime getirdi...Annemdi...
"Kızım, nerede kaldın arabada 5 dakikadır seni bekliyoruz. Sana bir şey olduğunu sandım, korkuttun bizi."
"Gökyüzüne bakıyordum...Güzel değil mi?"
"Evet, güzel. Fakat baban bizi bizi bekliyor, hadi gidelim."
Arabaya bindik, eve doğru yol aldık...Yol boyunca ağaçlara, gökyüzüne bakıyordum. İlk kez denizi görmüştüm...Evet, ilk kez...Belki, seneler önce görmüşümdür fakat hiç hatırlamıyordum...Gökyüzü, deniz mas maviydi ...O an karar vermiştim...Umutların, hayallerin bir rengi olsaydı mavi olurdu. Deniz gibi, gökyüzü gibi. Sonsuz...Eve vardık, çok sabırsızlanıyordum. Arabadan indik...Babam elini omzuma koyarak:
"Evine hoşgeldin, kızım. Yeni hayatın seni bekliyor, umarım her şey hayallerindeki gibi olur." gülümserek devam etdi "Sanırım çok konuştum, bana ne oldu böyle."
Babama bakarak cevap verdim: "Hayır, baba. Çok güzel konuştun bir kere, bence şuan kendine haksızlık ediyorsun."
"Tamam, tamam. Böyle giderse kapıda kalacağız. Kapıyı sen açmak ister misin? ."
Şaşkın bir şekilde "Bilmem..." diye cevap verdim.
"Cevabını evet olarak kabul ediyorum, e hadi..."
Kapıyı ilk kez kendim açmıştım...Zaten mutluluktan havalara uçacaktım ve üzerine odamı, evi görmek sabırsızlığı...yani, tüm duyguları aynı anda yaşıyordum. Evimiz iki katlıydı: alt katta ve üst katta 3 oda vardı. Benim odam üst kattaydı ve evimizin küçük bir bahçesi vardı. Evi dolaşmağa odamdan başlamıştım. Çünkü odam benim için çok anlamlıydı. Çünkü her köşesinde farklı anımı hatırlıyorum. Bir çox sevinçlerimi, kederli günlerimi bu odada yaşamışdım. Hira'dan, annemden ve babamdab sonra en iyi dostum olduğunu söyleye bilirim. Annemin, babamın uyuduğu zaman tüm fikirlerimi, düşüncelerimi, günün nasıl geçtiğini gece odama anlatırdım, o da dinlerdi...Hayallerimi bile odama anlatırdım...Evet biraz qarip amma bazen fikirlerini, düşüncelerini birine anlatmak insanı rahatlatıyor. Koşulsuz bir şekilde istediyin zaman seni dineyecek birinin olması...Odama ilk girdiyimde "Ne günleri atlatdık be...şimdi koşma zamanı...yine geceleri benim maceralarımı dinlemeye hazırmısın...Öyle de düşünmüştüm." dedim.
Odamın tüm eşyaları benim için çok değerliydi. Çünkü hatıralarla doluydu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Tuhaf Göz
FantasyHerkese Merhaba 🙋🏽♀️😍 Bu hikayemde size bir kızın hayatını anlatacağım. 20 yaşında göz ameliyatına giriyor ve o günden sonra her şey tuhaf gitmeye başlıyor.... - - - Hikayeni baştan düzenlemeye karar verdim, umarım beğenirsiniz🥰