En Sıcak Kış

28 Aralık 2016

Sessizce annemin yanına oturdum. Toprağının üzerini kar tutmuştu. Ellerimle karlarını temizlemeye başladım. Her gelişimde düşünmeden edemiyordum acaba orada üşüyormuydu? Annemin üşüdüğünü düşünerek daha hızlı temizlemeye başladım. Acaba orada beni özlüyormuydu? Annemin beni özlediğini düşünerek kocamanca sarıldım toprağına. Anne kokusu toprak kokusuydu benim için. Gözlerimi kapadım onu hayal etmeye çalıştım. Hiç görmediğim bir surat nasıl hayal edilirdi bilmiyordum. Gözlerim nemlenmişti. Bir damla yaş ağır gelmiş olsa gerek, tutunamamıştı kipriğime inivermişti yanağımdan aşağıya. Ulaşmıştı toprağa.

Anne hasretindendi bu göz yaşlarım yine anneme, toprağa düşüyordu. Keşke dedim keşke bir göz yaşı olsamda topraktan kaysam annemin yanına. Orda kalsam. Hiç ayrılmasam. Burukça tebessüm ettim. Toprağını okşayıp kokladım. Bir yandanda yağan karları temizliyordum.

Babam her zamanki yerinde, benden beş adım arkamdaydı. Nefes alıp verişlerini duyabiliyordum. "Haydi kızım artık gitmeliyiz" sesi tonu kırgındı. Özlemişti belliki oda annemi. Göz yaşlarım soğuk tenime inat sıcacıktı. Kendilerine bir yol belirlemiş sırasıyla aşağıya iniyorlardı. Annem beni doğururken gözlerini yummuştu hayata. Sebebi ben olmuştum ölümünün. Büyükbir hıçkırıkla göz yaşlarım hızlanmıştı. "Hiç ruyalarıma girmiyorsun anne!" Sinirle dizlerime vuruyordum. " Benim bir suçum yok anne.. yalnız bırakma beni bu koca dünyada." Sesim iyice kısılmıştı öylece duran anneme karşı.

İçime bir sıkıntı düşmüştü. Acaba annem beni katili olarak mı görüyordu? Buraya gelmemden nefretmi ediyordu? Görmediği kızını hiç mi sevmiyordu?
'Anneler her zaman merhametlidir' derdi babam. Bana merhametin yok mu anne? Neden bir kerecik rüyama girmeyip bana bu dünyayı zindan ediyorsun? "Nedeen!" Çok bağırmış olsam gerek babam elini omzuma attı kolunu tutup sarıldım. Hıçkırıklarla ağlıyordum. "Hadi kızım kalk bu kadar hırpalama kendini" babam bunu banamı diyordu? Tükenmek üzere olan ses tonuna karşılık. Onada daha fazla acı çektiremezdim. Son kez eğilip öptüm toprak kokulu annemi. Gizlice fısıldadım kulağına "Bekliyor olacağım annecim seni. Bir gün gelecek ve kızının rüyalarını şenlendireceksin." Kalktım ve arabaya doğru yürüyecekken son kez dönüp anneme baktım. "Hiçmi yakışmazdı bir insana mezar" dedim kendi sesimi bile zor duyarak ama annemin duymasını umarak..