Hongerspelen 2

7. De trein

"En hier zal je de twee aankomende dagen verblijven." Verbaasd keek ik van Donna naar de kamer voor me. Wacht, dit kon nooit alleen voor mij zijn, toch?

"Dit," ik wees om me heen naar de enorme kamer, "voor mij?"

Het was niet de beste zin, maar het maakte me niet zoveel uit, mijn aandacht zat vast aan de mooie kamer voor me. Donna knikte, en ik kon de glimlach die zich op mijn gezicht wou trekken niet tegenhouden. Met mijn mond weid open in een lach, liep ik richting het bed, en liet me met een harde bons op het zachte matras vallen. Het plafond was hemelsblauw, op de kleine wolkjes na die met verschillende kleuren wit en grijs op het plafond waren geschilderd. Snel stond ik op van het grote bed, en liep richting een kast. Voorzichtig schoof ik de deur open, en keek even naar Donna, die nog steeds in de deuropening stond, geamuseerd naar mijn reactie te kijken. Ze gaf me een kort knikje, als in ze zei dat het oké was. Ik lachte weer naar haar, en keek toen weer naar de kast.

'Wow,' dacht ik. Voor me stonden meer kleren dat ik ooit had gezien. In netjes opgevouwen stapeltjes, op kleur neergelegd. Voorzichtig ging ik met mijn vingertoppen door het zachte materiaal van de jurken die netjes aan hun hanger hingen. Ik keek omhoog, en merkte dat de kast doorliep tot het plafond, wat niet erg hoog was, maar het gaf de illusie tot een grotere kast. Ik draaide me weer om naar Donna, die me, nog steeds, met een glimlach op haar gezicht aankeek.

"Juist, ik ga weer. Onthou dat we eten om 7 uur.", zei ze snel, voordat ze zich omdraaide en de kamer uit liep.

Ik keek naar het klokje dat op het nachtkastje rustte, wat aangaf dat het nu 15:47 was. 'Wow'. Sinds de boete, wat om 12 uur was, heb ik niks meer gegeten. Uit mijn buik kwam een kleine grom, wat aangaf dat ik honger had, en het tijd was voor een snack. Nog even keek ik de kamer door, voordat ik de deur doorliep opzoek naar de keuken.

-^-

Ik zat met mijn hoofd tussen de kastjes van de keuken, opzoek naar iets te eten, tot ik iemand hard zijn keel hoorde schrapen. Ik probeerde snel uit de kastjes te komen, en weer recht op mijn voeten te staan, in tegenstelling tot hoe ik nu stond, namelijk op mijn knieën, met mijn halve lichaam in het kastje, zoekend met mijn handen naar iets zoets dat ik kon eten. Opeens voelde ik een helse pijn in mijn hoofd, en mijn hand vloog naar mijn voorhoofd. Toen ik mijn hoofd weer omdraaide, was de zei kant van het kastje iets te dichtbij. Achter me hoorde ik gegniffel, waardoor ik mijn ogen rolde maar het verder negeerde. Nog steeds met een hand op mijn voorhoofd probeerde ik me uit het kastje te wringen, maar zonder succes.

"Shit." Mompelde ik. Ik zat vast.

-^-

"Trek nou iets harder!", schreeuwde ik naar Jack, die, zonder succes, me aan mijn heupen uit het kleine kastje probeerde te trekken.

"Ik trek zo hard als ik kan! Stop met zeiken!", schreeuwde hij terug. In de volle tien minuten dat we aan het proberen waren om mij eruit te trekken, waren me misschien, wat, 1 centimeter vooruit gekomen?

Jack's grip op mijn heupen verzakte, mijn kracht om me heen en weer te wringen verzakte, en ik had zo'n gevoel dat ik echt heel erg klem zat voor de rest van de avond. Opeens verplaatste de zwakke grip van Jack naar een harde grip van een ander persoon,die me, zonder moeite, uit het kastje trok, en me daarna weer veilig op mijn voeten zette. Ik klopte mijn lichaam af van het kleine beetje stof dat zich opgestapeld had, en keek Daarna omhoog naar de twee personen voor me. Ik kwam oog in oog met een paar schouders. Huh?

Snel keek ik wat hoger, en keek recht in het gezicht van een van de vredebewakers. Ik keek weer naar de grond, on comfortabel, en speelde met de jurk die ik aanhad. Ik hoorde de bewaker zachtjes lachen. "Zo, jij weer?" Zijn stem klonk lachend, maar ook een serieus.