Hongerspelen 2

8. Het kapitool

Ik werd wakker door het kleine spleetje licht daar door een van de gordijnen viel. Even wreef ik in mijn ogen, en een gaap ontsnapte uit mijn keel. Gapend strekte ik mijn uit, en zwaaide mijn benen ik een vloeiende beweging over de rand van mijn bed.

In mijn ooghoek zag ik iets roods. Ik schrok.

Snel dook ik mijn bed weer in, en trok de witte lakens strak over mijn hoofd heen.

"Wat doe je hier?", vroeg ik aan de wazige, rode vlek.

Toen ik geen antwoord kreeg, keek ik langs de rand van het laken, naar de wazige vlek, die steeds een beetje duidelijker werd, naarmate ik meer in mijn ogen wreef.

Vlakbij de rand van het bed, stond een bediende, in het rood gekleed. Ik schrok even, en haalde toen het laken weg voor mijn gezicht. Dom, ik had kunnen weten dat het een bediende was, omdat ie niet kon praten, waarschijnlijk had ze geen tong meer, en omdat ze altijd in hetzelfde rode gewaad gekleed zijn.

"Uhm, ja sorry. Je bent hier zeker om me mee te helpen, om kleding te zoeken?", vroeg ik, terwijl ik het laken van me afgooide en het bed uitstapte.

Het meisje, dat mij gister ook had geholpen, knikte kort, en vroeg toen, in gebaren, of ze toestemming had om naar de kast toe te lopen.

"Ja, ja, ga alsjeblieft. Ik heb alle hulp nodig die ik gebruiken kan.", zei ik, en liep ook richting de kast.

Een paar minuten gingen voorbij voordat we het eens waren om een outfit, die gepast waren voor deze gelegenheid. Zelfs Donna was even komen helpen, en zei wat echt in was, en niet. 'Dit is natuurlijk de eerste keer dat ze de tributen zien, het moet perfect zijn,' vertelde ze me, waardoor ik de stress wel een beetje begon te voelen.

De outfit bestond uit een simpele rode jurk, die strak om mijn bovenlichaam zat, en uitvloeide tot een losse rok. Om mijn middel zat een klein, gevlochten, bruine, leren riempje. Aan mijn voeten zaten ballerina's, in precies dezelfde kleur als het riempje.

Het bleek dat mijn bediende erg goed kon vlechten, dus ze vlocht mijn haar in een ingewikkelde vlecht, wat ze zei dat de 'watervalvlecht' was.

"Wow, bedankt. Dat is echt heel mooi." Door de spiegel keek ik naar het meisje, en glimlachte.

Ze gaf me een kort knikje, en liep toen de kamer uit. Ik zuchtte.

"Oké, daar gaat ie."

Langzaam liep ik door de deur heen, richting de eetruimte.

"Ah, Emma, kom erbij!" Ik draaide mijn hoofd om naar Donna, en glimlachte.

"Ja, ik kom eraan." Ik liep naar de grote tafel heen. Ik schoof de stoel naar achter, en ging erop zitten. Even streek ik mijn rok glad, en legde het servet over schoot heen.

"Oh, Jack kom er ook bij! We moeten nog een paar dingen bespreken."

Ik keek achter me naar Jack, die er net zo moe uitzag als mij. Hij wreef moe in zijn ogen, en glimlachte naar mij.

We eten voor het meeste deel in stilte, op het praten na van Donna, of het gekling van ons het bestek. Ik excuseerde mezelf van de tafel, en liep naar mijn kamer.

Zuchtend stond ik voor spiegel, en haalde een hand door mijn nog steeds gevlochten haar. Ik duwde mezelf weer op van de wasbak, en draaide me om.

"Oh, Emma? Waar ben je? We zijn bijna bij het kapitool!", riep Donna naar mij. Ik liep naar haar stem toe, en zag haar staan in de deuropening van mijn ruimte.

"Oh, daar ben je. Kom op, dit moet zien. Het is zo mooi!" Ik liep achter haar aan naar een groot raam in de trein, waar Jack ook stond. Hij stond bijna met zijn neus tegen het raam aan gedrukt, en ik grinnikte zachtjes.

"Wat? Kom maar kijken voor jezelf," drong hij aan, en ik liep naar hem toe, om naast hem te komen staan.

Ik rolde mijn ogen overdreven, sarcastisch, en worp toen mijn blik uit het raam, richting het kapitool.

Jack had niet gelogen. Het was prachtig.

Naast me zat Jack te grinniken, en ik sloot snel mijn mond, die open was gegaan.

Met mijn handen over mijn borst draaide ik me weg van het raam.

"Je hebt gelijk, het is mooi," zei ik, en snoof. Om mijn punt nog wat meer te verduidelijken, trok ik mijn armen nog wat strakker om me heen. Jack keek me glimlachend aan, en grinnikte kort.

"Ik ben de eerste in mijn familie die het kapitool in het echt heeft gezien, op de ceremonies op de tv na dan." Ik keek weg van het raam, omhoog naar het serieuze gezicht van Jack. Aan zijn gespannen kaak kon ik zien dat hij diep aan het nadenken was, en ik schoof een stukje dichterbij.

"Ik ook."

-------------------

Sorry dat ik heeeeeeel lang niet meer geüpdate heb, het spijt me. En sorry voor het korte hoofdstuk, maar ik weet niet zo goed meer waar ik over moet schrijven.

xx Julia