Hongerspelen 2

10.

Rustig ademhalen Emma. Adem in en adem uit.

Je weet niet wat angst is totdat je het recht in de ogen kijkt. En dit was nog maar een voorproefje van het 'echte werk'.

Terwijl de beroeps lachend keken naar de bleek weggetrokken gezichten van de andere tributen, probeerde ik alles zo goed mogelijk in me op te nemen.

Messen, speren en allerlei verschillende voorwerpen waarmee je mensen goed kan verwonden.

'Geweldig,' dacht ik zuchtend, en liep langzaam naar een onderdeel wat niet zo gewelddadig was, en iets wat ik een beetje kan, wat knopen maken is. Absoluut niet gewelddadig, maar je hebt er waarschijnlijk veel aan als je in de arena staat. Al denk ik dat je aan alles wat je nu qua kennis, en fysieke kracht, binnenkrijgt je zou helpen in de arena. Deze gedachte verontrustige mij.

Ik keek naar de verschillende knopen, en besloot uiteraard om met het makkelijkste te beginnen, en me weg op te bouwen. Met mijn handen in de knoop, het touw ook (en absoluut niet op de manier die goed was) worstelde ik het goed te krijgen, nu het liefst uit de knoop, maar het werkte voor geen meter. Verbaasd kwam ik erachter dat mijn handen nu vast zaten, en zuchtend zakte ik onderuit op de grond. De kansen om te overleven zakte met de minuut, met elk onderdeel dat ik beoefende, en mijn gedachtes werden steeds angstiger. Ik voelde een spoel van angst en boosheid over me waaien toen ik opkeek naar de beroeps, wie lachend naar me neerkeken. Ze zagen waarschijnlijk alleen het meisje dat daar op de grond zat, met haar handen in de knoop, samen met haar gedachtes: overal een makkelijk doelwit. En op een manier was ik dat ook: beide het angstige meisje en een makkelijk doelwit. Mijn koppigheid om niet te vechten zouden me waarschijnlijk niet erg ver brengen in de spelen, en natuurlijk wist ik dat. Al daarentegen wist ik ook dat mijn slimheid mij zou helpen.

Mensen maken al een mening over je voordat ze je kennen: ze oordelen je op basis van je uiterlijk, hoe je er fysiek uitziet of hoe je je gedraagd, al zijn het maar die paar minuten dat zij bij jou zijn. En ik weet dat iedereen dat doet ; maar het is aan jou om ze van gedachten te laten veranderen.

Ik sprak met mezelf af, daar en toen, dat ik niet veel zou veranderen; die 'veel' was ervoor dat ik op sommige punten me wel moest aanpassen, wou ik overleven. Moorden is iets wat ik, waarschijnlijk, niet zou doen; maar iedereen wist dat je daar eigenlijk niet tegen in kon gaan. Natuurlijk moest je moorden. Deed je dat niet, zou het kapitool zich met je gaan bemoeien, wat misschien nog wel erger was dan door de mede-tributen. Dit als ze geen beroeps waren.

Ik hoopte mezelf ook niet kwijt te raken als ik in de arena stond. Het was onvermijdelijk dat ik zou veranderen ; zoals eerder al was gezegd moet ik me wel aanpassen. De meerdere malem dat ik, in de voorgaande jaren, achter de tv zat, te kijken naar het afschuwelijke gevecht om leven of dood, zag ik mensen absoluut gek raken. Ze raakte hun gedachte kwijt, konden zichzelf niet meer vinden in de hoop vuil die ze waren geworden. En ik kon alleen maar hopen dat zoiets mij niet zou gebeuren.

"Is het niet wat meer voor jou om de wat meer 'gewelddadige' dingen te doen?" hoorde ik een zware stem achter me zeggen, wie duidelijk hoorde bij een jongen, de grappen makende toon makkelijk te horen. Rollend met mijn ogen liet ik het touw, waar ik gelukkig uit de knoop mee was gekomen, en het enige wat om mijn polsen war overgebleven vage rode striemen waren, vallen, en kwam van mijn hurken af.

"Ik denk dat ik me tussen deze dingen wat meer thuisvoel. En jij, heb je al veel indruk gemaakt op de beroeps? Of kijken alleen de jongere kinderen tegen je op?", antwoordde ik lachend, en knikte terwijl ik praatte naar een jongen van rond de 14, wie achter Jack aanliep. In mijn borst voelde ik een steek van medelijden voor de jongen; hij zou het waarschijnlijk niet lang volhouden, aangezien hij dun was en niet uit een van de beroeps districten kwam. Hoofd knikkend dacht ik aan mijn speech die ik mezelf net had gegeven, en besloot de jongen niet te snel te oordelen; misschien was hij wel een soort van massa moorder, undercover in het tengere lichaam van een 14 jarige.

"Oh, bedoel je Connor? Ja, ik besloot deze jongen onder mijn hoede te nemen, gewoon omdat ik zo'n natuurlijk aardig persoon ben," sprak Jack nonchalant, en trok de jongen naar zich toe. Connor glimlachte zwakjes naar mij, maar ik zag in zijn donkere ogen dat hij enigszins blij was om een persoon te hebben die heb zou beschermen in de arena.

Ik lachte om Jack, en gaf hem een zacht klopte op zijn brede schouder.

"En weet je zeker dat het niet is om meer sponsors te krijgen? Ik weet zeker dat iedereen het erg waardeert wat je doet, Jack." Jack's mondhoek sprong omhoog in een nonchalante glimlach, en kruiste zijn armen over zijn borst.

"Weet je Emma, ik had daar nog helemaal niet over na gedacht. Maar ja, bedankt, ik weet zeker dat ze dat inderdaad zullen waarderen." Met een laatste glimlach draaide Jack zich om, richting het parkoer om te trainen, om aan te geven dat ons gesprek was afgelopen. Connor liep snel achter hem aan, maar bleef wel telkens wat achter hem lopen, in plaats van ernaast.

Schuddend met mijn hoofd lachte ik, en hurkte weer om verder te gaan met knopen.

'Laten we zo eens kijken of ik misschien nog wat kans heb in vechten,' dacht ik grinnikend.

----------------------------

HALLO WATTPAD

Lang niet ge-update ; en alweer spijt het me. Ik heb het gewoon veel te druk met allemaal shit van school enzo, dat ik helemaal geen tijd heb om te schrijven of inspiratie op te doen voor het verhaal. Omdat ik nu praktisch zomervakantie heb, kan ik waarschijnlijk weer meer schrijven !! Bedankt voor de gene die geduld hebben gehad en dit verhaal blijven lezen (;

Als jullie me op instagram zouden kunnen volgen zou het super tof zijn!!

Insta = juliadehaan1