NEHİR
Hayatım başıma yıkılmıştı. Annemden sonra nasıl yazardım. Hizlica anneme doğru atıldım ve yanına çöktüm. Annemi sarsmaya başladım. Ama hiç bir tepki yoktu. Çantadan telefonumu çıkardım ve hemen ambulansı aradım. Aradıktan beş dakika sonra ambulans kapıdaydı. Görevliler gelip annemi aldı ve ambulansa bindirdiler. Bende hemen annemin yanina bindim. Beynim durmuştu. Hiç bir şeye tepki vermiyordum. Sadece etrafı izliyordum. Ağlayıp uzulemiyordum bile. Canım annem önümde haraketsizce yatıyor ben anlayamıyorum. Bir süre sonra yanagindan aşağı kayan sıcak sıvıyı hissettim. Nihayet bir şeyleri algılamaya baslamistim. Artık sarsarak ağlıyordum. Ambulansta anneme yaklaştım ve sarsmaya başladım. Uyanmıyordu. Annem ile ilgilenen hemsirelerden biri bana dogru geldi ve "hanım afendi beni zor durumda bırakıyorsunuz. Lütfen sakin olun biz elimizden geleni yapmaya çalışıyoruz."dedi.
Ama ben annemden ayrılamazdım ki. Hızla kafamı sağa sola sallayarak onu reddettim. Bana biraz daha yaklaştı ve tekrar konuşmaya başladı."Bakın siz böyle yaparak bize engel oluyorsunuz. Annenizin hayatını tehlikeye atıyorsunuz. Lütfen şimdi kenara çekilin ve bekleyin. Zaten şimdi hastaneye varırız"dedi. Haklıydı aslında.
Ben böyle yaparsam benim yüzümden annemle ilgilenemeyip onu kaybedebilirdim. Annemin üzerinden ellerimi çektim ve ambulans ınkapısına yaklaştım.
Hastaneye geldiğimizde annemin başına birsürü doktor ve hemşire toplanmıştı. Ben ne yapardım ona birşey olursa. Kötü de olsa bir babam bile yoktu artık. Yavaşça duvardan sürünerek yere oturdum. Başımı dizlerine dayadım.
Aradan on dakika gecmisti ve kimse gelmiyor derken
yoğun bakımın kapısı açıldı.
Yavaşça ayağa kalktım.
Halim kalmamıştı. Doktor bana yaklaştı ve konuşmaya başladı "bakın biz elimizden geleni yaptık fakat-....."doktora konuşması için fırsat vermedim ve
Ben konuştum
"Tamam! Annemi görmek istiyorum!"doktor kafasını salladı ve "Peki, ama sonra mutlaka bana uğrayın. Annenizin size bir emaneti var."dedi. Annemin bu doktor da ne emaneti olabilirdi ki?
Doktora kafami salladım ve
yoğun bakıma doğru yürüdüm. Kapının önüne gelince durdum. Ben bu odaya nasıl girecektim?daha si girersem nasil çıkacağım?
Yavaşça kapının kolunu indirdim ve kendimi zorla odaya attım. Annemin üzerine beyaz bir örtmüşler di. O güzel yüzünü beyaz bir örtü ile ortmüşlerdi. Kendimi daha fazla tutamadım ve usulca yanagimdan süzülen yaşlara yenilerini ekledim ve hıçkırarak ağlamaya başladım. Koşarak annemin yanina gittim ve yüzünü açtım. Beyza yanakları hafifçe pembelesmiş ,
gözlerinin altı hafifçe ıslanmış ti. Anneme sımsıkı sarildim ve konuşmaya başladım. "Anne. Neden. Neden küçük kızını yalnız bıraktın? Ne yaparım şimdi ben sensiz? Kimsem kalmadı.
Ben artık sensiz ne yapacağım. "Bir süre daha böyle ağladım. Odaya doktor girdi ve "hanımefendi artık buradan çıkmamız gerek. Lütfen zorluk çıkarmayın."dedi. Yapacak birşey yoktu. Yavaşça dogruldum. Son kez anneme yaklaştım ve onu öptüm.
YAZAR DAN;
Içi yanıyor kalbi acıyordu Nehir 'in. Ne yapardı nereye giderdi artık. Annesi yoktu. Yarın annesini o soğuk toprağın altına mi koyacaktı?
Hep kendine aynı soruyu soruyordu." Ne yaparım ben annemsiz?"diye. Kim bilir karşısına ne zorluklar çıkacaktı ve annesiz atlatamayacakti. Bir süre daha annesine baktıktan sonra dışarı çıktı ve arka cebinde titreyip duran telefonuna gitti eli. Yavaşça çıkardı cebinden ve ekranına baktı. Selin ' di arayan. Yavaşça ekranda parmağını kaydırıp açtı telefonu ve ağır bir şekilde kulağına götürdü.
Gözünden akan damlalar yavaşça süzülmeye devam ediyordu yanaklarından usulca. Aglamaktan gözleri şişmiş ve burnu tıkanmış ti Nehir'in. Telefonun karsi tarafındaki selin 'i dinlemeye başladı." Nehir neredesin? Neden almıyorsun telefonlarimi?"tam o sırada annesi sedyeyle odadan çıktı ve Nehir' in dudaklarından büyük bir hıçkırık koptu.
Karşı taraftaki Selin daha çok endişelendi ve bağırmaya başladı." Nehir. Ne oluyor? neredesin şöyle yanına gelicek."diye. Nehir sızlayan burnunu çekti ve "Selin...
Annem -hıck Annem öldü"diyerek ağlamaya başladı. Selin şaşkınlıkla kalakalmıştı. Hemen annesine haber verdi üzerine bir hırka alıp koşarak evden çıktı. Bir taxye atlayıp
Hastahanenin yolunu tuttu.
Hastahaneye varınca parayı ödeyip taxiden çıktı. Koşarak hastahaneye girdi ve dayanışmaya arkadaşının annesinin nerede olduğunu sordu. Koşarak morgunönüne geldi ve içi parçalandı Selin in. Arkadaşı perişan bir halde morgun kapısının yanına çökmüş ağlıyordu.
Yanina gitti ve ona sımsıkı sarıldı.
Beraber bir süre ağladı lar.
Hava kararmaya başlamıştı.
Selin yavaşça kaldırdı arkadaşını yerden.
Konuşmaya başladı selin.
"Canım hadi eve gidelim. Bir duş al yarın annen nasıl olsa eve gelecek."dedi. Ama Nehir onu reddetti. Fakat Selin pes etmedi."Bak canım birsey de yemedin. Hadi. Yarın anneni.....yani...nasıl desem. Bak biliyorum senin için kolay değil ama yarın annenin cenazesi var. Güçsüz kalıp annenin cenazesine gidemezsin. Böyle yaparak kendine zarar veriyorsun. Hadi."dedi ve koluna girip çıkışa doğru yürümeye basladilar. Nehir 'in aklına doktor gelmişti. Annesini emaneti vardı. Selin 'i durdurdu ve "benin annemin doktoru ile görüşmem lazım."
Dedi. Danışmaya gidip annesinin doktorunu sordu.
Yavaşça merdivenleri çıkmaya başladı. Kafası sanki taştı da kaldıramıyor ayaklarına bakıyordu. Yavaşça merdivenden çıkarken yukarıdan gelen birisine çarptı. Kafasını kaldırdı ve koyukahve kızarmış gözleri gördü. Gözleri şişmiş ve kızarmış bir adamla karşılaşmıştı. Ilgisini çekmişti. Dudakları öne dogru bükülmüş başı öne eğilmişti. Çocuk kafasını yavaşça kaldırdı ve "özür dilerim. Iyi misiniz bir şeyiniz varmı? "diye sordu.
"Hayır solun birşeyin yok iyiyim."dedi Nehir kızarmış gözlerine bakarak ve devam etti "siz iyi misiniz? Solgun görünüyorsunuz. Yardıma ihtiyacınız varsa elimden gelen bir şey varsa yapabilirim."dedi Nehir.
Çocuk hiç birşey söylemeden
Nehir in yanından geçip gitti.
Nehir de kafasını sallayıp yoluna devam etti.
Doktorun odasına gelince kapıyı çalıp içeri girdi. Doktor Nehir 'e annesinin durumunu anlattı ve annesinin Nehir e bıraktığıadresi ev anahtarı ve zarfı alıp odadan çıktı. Ama ruh gibiydi. Merdivenleri indi ve Selin in yanına doğru yürümeye başladı.
