[Leyla İle Mecnun]

İhanet

Ağlarken sadece üzülür insan, bir  işe yaramazmış yeni anladım. Sırtına vurur bazen soğuk, ihanetin acısı hiç ummadığın anda yakar... Çevreler sarar seni esir eder karanlığına...Aldatilmistim hem de yakın arkadasımın kazığıydı. Ne yapacağını bilememiştim. Vazgeçmek en iyi yoldu. Bende vaz geçmiştim       sevdigimden sevgimden hayallerimden umutlarımdan. Belkide hayatımdan. Belkide hayatinin en büyük hayatını yapmıştı. Belki de umrunda bile değildim.

Yine taktım kulaklığımı kulağıma yolda dalgın bir şekilde yürüyordum.
Arkadan şiddetli bir fren sesi duydum.

+ yavaş sağına soluna bak

( arabanın içindeki kişinin kim olduğunu anlamaya çalışırken. Arabanın içinden uzun boylu . yaşça 25 yaşlarında esmer bir erkek çıktı.)

-asıl siz önünüze bakın burada resmen beni eziyordunuz.

(Yüzüme taktığım zoraki somurtkan hali hiç bozmadım. Üstüne giydiği beyaz sweet tişört bayada yakışmıştı)

Hemen söze atladı.;

+ Bakın hanfendi tekrar söylemem mi gerek ara sokaktan önüme çıktınız. Neyseki benim önemli işlerim var çekilirseniz gidicem.

( genç kız bu egolu hareketlere daha fazla dayanamiycakti. Duyduğu laflara karşı gözleri büyümüştü.)

- sen kendini ne sanıyorsun be zengin züppee!                                       

(Genç kiz  burnundan soluyordu. Adam ayçayı duymamazlıktan gelip arabayı sürüp gitti. Ayça ise sadece arkasından bakıpkalmıştı)

Bir süre sonra eve gelmişti. Yorgun argın odasına gitmeye çalışırken. Komidinin üzerinde duran yüzüğünü görmüştü. Genç kadın duygularına hakim olamıyordu ve hiçte hakim olamiycakti. O kadar çok guvenmiştiki ona nasıl yapabilirdi. Nasil yatabilirdi onunla. Üstelik hem yakin arakadasi ve hicbir aciklama yapmadan çekip gitmişti öylece...

Ve hayattan çıkardığım sonuç;

{KİMSEYE SANA İHANET ETMESİNE İZİN VERECEK KADAR GÜVENME}