Επιτέλους ειχε φτάσει η μέρα της συναυλίας περιμένα τοσο καιρό να τον ξανα δω...πάνε 2 μήνες απο τοτε που ειχα παει Αθήνα και τον ειχα δει...δεν θα με θυμάται καν...καλα δεν θα τον αγκαλιαζα κιολας αφου δεν θα ειχε μπακ..αλλα και παλι θα τον εβλεπα ημουν τοσο χαρούμενη.
12:00 η ώρα έφτασα στο μερος που θα γινει η συναυλια ήρθα απο νωρίς για να ειμαι μπροστά μπροστά δεν με νοιάζει όμως θα περιμένω μέχρι τις 6:00
6:00 η ώρα επιτέλους όπου να ναι ξεκινάει δεν το πιστευω θα τον δω.
Μπήκε η μουσική και βγήκαν τα αγόρια ομγ δεν το πιστευω ειναι μπροστά μου!Τι όμορφος που ειναι δεν μπορώ να το πιστέψω!
Με κάρφωνε συνέχεια με το βλέμμα του...δεν ξέρω με ενα τροπο..δεν μπορούσα να κρατηθώ το πήρα απόφαση και πήδηξα απο τα κάγκελα και σκαρφάλωσα στην σκηνή.Ημασταν σε απόσταση ουτε ενώς μέτρου πλέον..μου απιασε το χέρι με κοίταξε πήγα να τον αγκαλιάσω αλλα ξαφνικά ένιωσα ενα χέρι να με πιανει απο την μέση και να με τραβάει ηταν ο σεκιουριτι με έπιασε και με έριξε στο πάτωμα και έμεινα εκει.
Μετα δεν θυμάμαι πολλα.Με πήγαν στο νοσοκομείο κατευθειαν.
Στο νοσοκομείο πως έγινα και πήγαν ολα τοσο στραβά?καθομουν μόνη μου καθώς περίμενα τον γιατρό και έκλαιγα δεν μπορούσα αλλο.Ξαφνικα άνοιξε η πόρτα και....
Νεξτ?❤️
