Αποφάσισα να πάω τώρα που άρχισαν να φτιάχνουν τα πράγματα γιατί αν πήγαινα πριν λίγο καιρό δεν θα κατάφερα να τον δω...είχε εξαφανιστεί
Συνεννοηθηκα και αύριο το πρωί φεύγω για Αθήνα θα μείνω στον θείο μου για κάμποσο καιρό.
(Την επόμενη μέρα)
Έφτασα Αθήνα πήγα άφησα τα πράγματα μου στο σπίτι του θείου μου ξεκούραστκα λίγο και πήγα κατευθείαν σπίτι του.
Περίμενα μόνη μου σε μια γωνιά.Ξαφνικα είδα όλα τα κορίτσια που περίμεναν εκεί τα ταράζονται, μετά από λίγο άκουσα την πόρτα να ανοίγει γύρισα το κεφάλι μου και ήταν αυτός...για κάποιο λόγο ήθελα πάρα πολύ να κλάψω..Άρχισε να χαιρετάει τις κοπέλες που ήταν εκεί εγώ απλά κάθισα στον απέναντι δρόμο αλλά σε σημείο που μπορούσε να με δει.Οταν τελείωσε με τις κοπέλες πέρασε τον δρόμο απέναντι για να πάει κάπου και ξαφνικά με κοίταξε.Φανηκε σαν να έχασε την γη κάτω από τα πόδια του, κοκκάλοσε για λίγο και μάλλον βούρκωσε αλλά μετά φάνηκε να προσπαθεί να ηρεμήσει και κοίταξε απότομα μπροστά και έφυγε σχεδόν τρέχοντας....
Να πω την αλήθεια την περίμενα αυτή την αντίδραση γι αυτό και αποφάσισα να δω που πάει.
Ευτυχώς πήγε σε ένα γυμναστήριο εκεί κοντά..είχε Box.Μπορουσα να τον δω απέξω να προπονητε, μας χώριζε μόνο ένα τζάμι.
Αυτός απλά κοιτούσε χαμένος τον σάκο..φαινόταν να σκέφτεται πολύ έντονα συνεχώς άλλαζε η έκφραση του.Αρχισαν να κυλάνε δάκρυα από τα μάτια του και ξαφνικά αυτός φάνηκε να βαριανασενει και άρχισε να βαράει τον σάκο του box σαν μανιακός.
Μετά από λίγο σταμάτησε και γονάτισε μπροστά από τον σάκο, έβγαλε τα γάντια του έπιασε τον σάκο και άρχισε να κλαίει.Πραγματικα δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι, μπήκα μέσα στον χώρο και κάθισα δίπλα του, ξαφνιαστηκε και απλά γύρισε και με κοίταξε..δεν είπε τίποτα.
Άρχισα να κλαίω με λυγμούς και τον πείρα αγκαλιά.
Ε:Βαγγέλη....Συγγνώμη αλήθεια συγνώμη που σε αμφισβήτησα, σε αγαπώ...
Β:έπρεπε να τα σκεφτείς πιο νωρίς αυτά.
Ε:αφού και εσύ πονάς Βαγγέλη...σε παρακαλώ θέλω να ξανά κάνουμε μια προσπάθεια
Β:δεν είναι εύκολο αυτό
πήγα κοντά και του ψιθύρισα στο αυτί
Ε:σε παρακαλώ...
Γύρισε το κεφάλι του και με κοίταξε..τα μάτια του είχαν πρηστεί από το κλάμα....ένιωθα τοςο απαίσια που ξανά έβαλα τα κλάματα..δεν μπορούσα να τον βλέπω έτσι.Αυτος μου σκούπισε τα δάκρυα και κόλλησε το μέτωπο του στο δικό μου, μου είπε ψιθυριστα "Εχεις άλλη μια ευκαιρία, μη με ξανά αμφισβητησεις πότε" και με φίλησε...
Ε:πάμε κάπου άλλου...εδώ μπορεί να μας δούνε...
Β:έχεις δίκιο...
Σηκωθήκαμε από το πάτωμα και πήγαμε και κάτσαμε στα αποδυτήρια.Δεν μπορούσα να μιλήσω...δεν ξέρω γιατι..μάλλον από την συγκίνηση.
Ε:Δεν περίμενα να με συγχωρέσεις.. *καταφερα να πω*
Β:Σε αγαπώ...δεν γινόταν να μη σε συγχώρεσω..Θα κατέστρεφα τον εαυτό μου αν δεν σε ξανά έβλεπα.Πως και ήρθες να με βρεις?Πως άλλαξες γνώμη?
Ε:Οταν βγήκα από το δωμάτιο σε άκουσα που εκλαιγες...πόνεσα παρά πολύ τότε κατάλαβα ότι εννοούσες ότι έλεγες.Μετα είδα το cover που έκανες και έβλεπα διαφορά σχόλια και post στην ομάδα σου ότι δεν ήσουν και πολύ καλά..
Β:κατάλαβα...
Έπιασε το κεφάλι μου και το κόλλησε πάνω στο δικό του εγώ του πήρα το ένα χέρι από τι κεφάλι μου και το κράτησα σφιχτά..
Ε:Και τώρα..τι θα κάνουμε?
Β:Θα δείξει..
Είπε και με ξανά φίλησε.
