Door Haar Ogen (Voltooid)

Hoofdstuk 5

"Waarom zitten we aan Fleurs tafel?" vraag ik in de war. Verbaasde blikken laten mij rood worden in mijn gezicht. Niemand antwoordt, maar na een tijdje schudt Erick zijn hoofd. Zijn donkerbruine haren bewegen speels met zijn hoofd mee.

"Fleur kan ons helpen," antwoordt Erick vol ongeloof. Hij is gestopt met het schudden van zijn hoofd, maar zijn ogen stralen onbegrip uit. "Ik ken Fleur van de basisschool. We waren beste vriendinnen, maar die vriendschap is verwaterd toen we naar deze school kwamen. Nu zit Fleur elke pauze aan deze tafel," leg ik uit.

Vanessa is de eerste na Erick om uit haar verbaasde toestand te komen. "Juist," begint ze. Nieuwsgierig kijk ik de roodharige geest aan. "Fleur duwt sinds ze op de middelbare school is gekomen mensen van zich af, zie je. Ze zou namelijk niet tegen haar vrienden willen liegen en ze wil ook niet raar overkomen op anderen. Toen ze hier op school kwam, kon ze onze aanwezigheid voelen en daar werd ze in eerste instantie een beetje bang van. Toch hebben we haar zover gekregen om ons niet als iets engs te zien. Ze is erg goed in het communiceren met geesten, begrijp je. Een echte aanwinst voor de levende mensen," ratelt Vanessa. Met een kleine lach volg ik Vanessa's verhaal. Fleur vindt me dus wel gewoon nog aardig, maar wilde niet raar overkomen op me. Het voelt als een opluchting in mijn hart om te weten dat Fleur me met een goede reden van haar af duwde.

Een schattige lach haalt me uit mijn gedachten en nieuwsgierig kijk ik Maartjes kant op. Lachend wijst ze Fleurs kant op. Mijn hart begint sneller te kloppen als de lichtbruine ogen van Fleur angstig naar deze tafel kijken. Roy, die rechts van mij zit, leunt mijn kant op. "Als je wilt dat Fleur iets hoort, moet je fluisteren. Alleen dan kan zij het ook horen," vertelt hij mij kalm. De woede van net lijkt helemaal verdwenen.

Inmiddels is Fleur bij de tafel aangekomen en gaat ze op de vrije plaats aan de tafel zitten. Fleur lijkt te merken dat wij er al zijn, want ze begint meteen zachtjes te praten. "Is Olivia hier ook?" vraagt ze met een zachte, gebroken stem. Een brok vormt zich in mijn keel. Het doet me pijn om haar zo verdrietig te zien. Ik zou haar nu graag een knuffel willen geven en haar verzekeren dat alles goed komt, maar ik weet zelf ook wel dat dit niet mogelijk is.

"Ja, ze is hier," fluistert Jan, die voorzichtig mijn kant op kijkt. Tranen hebben zich gevormd in mijn ogen, maar ik probeer ze zo snel mogelijk weer weg te knipperen. Het voelt hartverscheurend als ik zie dat een eenzame traan over Fleurs wang rolt. Fleur veegt hem snel weg.

"Het spijt me zo, Olivia. Ik wilde je niet voorliegen over wat ik te weten was gekomen, dus leek het mij de beste oplossing om gewoon geen vrienden meer te hebben. Geen levende althans. Het deed me pijn om je zo te ontlopen," fluistert Fleur met trillende handen.

Door haar woorden, ben ik begonnen met huilen. Fleur is veel te lief om boos op te zijn. Ze verdient het niet om geen vrienden te hebben. Ze verdient het om net zo populair te zijn als ik was toen ik nog leefde.

"Fleur," begin ik fluisterend. Tranen stromen over mijn gezicht naar beneden. "We zijn altijd vrienden gebleven. We hebben elkaar alleen even niet meer gesproken. Het is niet erg dat je mij hebt ontlopen, maar wat je nu wel voor me kan doen, vind ik heel erg belangrijk." Even pauzeer ik om mijn woorden op een rijtje te zetten. Weer begint mijn hart sneller te kloppen. Snel haal ik mijn neus op, voordat ik weer begin met mijn verhaal.

"Fleur, ze kunnen je zien. Jij leeft nog. Kan je ze niet gewoon vertellen dat Jodie de moordenaar is?" fluister ik wanhopig. Tranen rollen over mijn wangen als ik Fleurs blik zie veranderen. Ze straalt verdriet uit met heel haar lichaam.

Een zachte hand drukt zacht op mijn rechterschouder. Verdrietig kijk ik Ericks kant op. Langzaam schudt hij zijn hoofd. Ook hij weet dus het antwoord op deze vraag al.