Door Haar Ogen (Voltooid)

Hoofdstuk 16

"Zo Fleur, je vroeg om een gesprek met mij?" vraagt de Rechercheur als hij de kantoordeur sluit. Met een frons kijk ik van Fleur naar Jan. Jan haalt met een ongerust gezicht zijn schouders op als hij mij ziet kijken. Daarna kijk ik weer terug naar Fleur. Inmiddels is de Rechercheur al aan de tafel in het kantoor gaan zitten.

"Ik wilde u inderdaad spreken, meneer," begint Fleur tegen de man. De zenuwen, die ik de hele ochtend al bij me heb gedragen, worden door de toon van haar stem alleen maar versterkt. Fleur klinkt niet alleen bang, maar nog onzekerder dan ze gewoonlijk overkwam toen ik nog leefde.

Even is heerst er een doodse stilte in het kantoor. De rechercheur kijkt Fleur aan en fleur kijkt zonder te bewegen terug. Na een tijdje heb ik geen geduld over door de spanningen die mijn lichaam langzaam overnemen. In een paar stappen ben ik bij Fleur.

"Alsjeblief praat," smeek ik Fleur fluisterend en hierdoor lijkt ze even te schrikken. "Jan is er ook," fluister ik nog snel als Fleur in beweging komt. Haar handen grijpen naar de schooltas, die naast haar op de grond staat. Bezorgd ga ik achter Fleur staan, zodat ik elke beweging van haar kant kan volgen. Meteen speelt Jan hier op in en gaat hij aan de andere kant van de tafel staan, achter de Rechercheur.

"I-ik vond dit vanochtend in mijn kluisje," Zegt Fleur zacht en met grote ogen kijk ik naar het stuk papier dat is ondertekent met een grote 'J'. Met trillende handen overhandigt Fleur de brief aan de Rechercheur.

Terwijl de man hem leest, leest Jan ook snel mee. Zijn ogen worden steeds groter naarmate hij meer van de brief te lezen krijgt. "Olivia, herinner jij je iets over een dreigbrief?" vraagt Jan met onrust in zijn stem. Met een bezorgde blik schud ik mijn hoofd.

"Ik denk van niet," verduidelijk ik mijn gebaar. Iets in me zegt dat ik nooit een driegbrief heb gehad, omdat Jodie het deze keer heel anders aanpakt dan bij haar vorige moorden. Maar toch kan ik nooit echt zeker zijn van mijn antwoord, omdat ik de laatste dagen voor mijn moord niet meer kan herinneren.

"Ondertekent met een J. Denk je dat het van Jodie van Laren komt, Toms moeder?" vraagt de Rechercheur aan Fleur. Doordat ik achter haar sta, kan ik haar gezicht niet zien, maar ik kan de spanning en zenuwen in haar lichaam voelen.

"Ja," klinkt er uit Fleurs mond. Haar schorre, trillende stem tijdens het uitspreken van dat makkelijke woordje, laat me rillen. Er vormt zich een brok in mijn keel als Fleurs stem door mijn gedachten heen blijft spoken. Ze is doodsbang, besef ik me. Natuurlijk wil zij nog niet dood, ze heeft een toekomst. Een toekomst waarin ze gaat studeren aan de universiteit, misschien wel de liefde van haar leven vindt, trouwt en kinderen krijgt. Ze heeft nog zo veel dingen die ze in haar leven kan gaan doen.

Een eenzame traan rolt langzaam over mijn wang richting mijn kin. Ik negeer de traan en luister naar de rechercheur die begint te praten.

"Oké, dit is wat ik ga doen. Jouw veiligheid staat voorop, Fleur. Onthoud dat. Ik ga onmiddellijk regelen dat jij bewaking krijgt, vooral bij jouw huis, zodat je familie ook veilig is. Daarnaast krijg jij je persoonlijke bewaking. Een soort bodyguard, zeg maar. Zie je dat zitten?" de rechercheur kijkt Fleur zakelijk aan, maar zijn ogen verraden dat ook hij bezorgd is om het meisje in de stoel tegenover hem.

"Ja, dat is goed," klinkt Fleurs schorre stem door de kamer. Net zoals ik lijkt ze een brok in haar keel te hebben door al de heftige emoties die door haar lichaam racen.

De rechercheur knikt langzaam en vervolgens glijden zijn ogen terug naar de dreigbrief. Snel leest hij de brief nog eens over. Daarna kijken zijn doordringende ogen Fleur weer aan.

"Hierin staat dat je vanavond naar school moet komen. Ik denk dat we de afspraak in de brief moeten volgen, maar ik zorg ervoor dat er in en rondom de school verschillende agenten staan. Een team in de school zou voldoende moeten zijn, zolang jij via de hoofdingang de school maar in komt. Wat vind jij daarvan?"

Onder de indruk knik ik mijn hoofd en kijk ik Jan ook goedkeurend aan. Met een gespannen glimlach op zijn gezicht geeft hij een knikje terug. Hij vindt het plan ook goed klinken. Toch heb ik het gevoel ook iets te moeten doen. Alles zal op school afspelen en dus kunnen de geesten ook helpen waar dat nodig is.

Alsof hij mijn gedachten kan lezen begint Jan Fleur toe te fluisteren: "De geesten zullen ook een plan opzetten om jouw veiligheid te garanderen." Geschrokken kijk ik de Rechercheur aan als hij verbaasd en een tikkeltje geschrokken achter zich kijkt.

"Hoorde jij dat ook?" vraagt de man zich hardop af. Als bevroren kijk ik naar het tafereel voor me. Fleur gaat natuurlijk meteen tegen de Rechercheur in en vraagt net zo verbaasd als de blik van de rechercheur: "Wat zou ik moeten horen, meneer?" Door haar vraag begin ik hard te lachen, wetende dat Fleur en de rechercheur niets kunnen horen. Jan lacht gezellig met mij mee.

"Niets," antwoord de Rechercheur nadat hij kort zijn hoofd heeft geschud. "Het was vast niets."

"Meneer de Rechercheur kan ons horen. Als we dat nu eens eerder te weten waren gekomen," zeg ik alsof we net het grootste geheim ter wereld hebben ontrafelt. Jan begint hierdoor nog harder te lachen ik doe net zo hard mee.

"Ja, helaas kan je niet alles te weten komen wanneer het je uitkomt," lacht Jan terug. Inmiddels zijn de Rechercheur en Fleur al verder gegaan met hun gesprek, omdat ze onze lachbui natuurlijk niet hebben meegekregen. Snel herstellen Jan en ik ons weer.

"Bedankt voor uw tijd, meneer," bedankt Fleur de Rechercheur.

"Graag gedaan. Alles voor jouw veiligheid, meissie. Vergeet niet om in de pauze naar de hoofdingang te komen voor je bodyguard. Ik zorg ervoor dat het een vrouw is." de rechercheur staat daarna op uit zijn stoel en Fleur doet hetzelfde. Snel pakt ze haar schooltas mee van de grond en schudt ze zijn hand.

Vervolgens lopen we allemaal het kantoor uit. De rechercheur draait zich nog één keer om naar Fleur.

"Ik ga meteen naar het bureau om alles te regelen. Probeer vandaag nog even de lessen vol te houden, ook al heb je nu veel aan je hoofd. Een beetje afleiding is goed voor je," zegt de rechercheur. Fleur, Jan en ik kijken de man nog na en daarna begint Fleur zachtjes te praten.

"Olivia? Jan?" vraagt ze onzeker en zacht. Voorzichtig kijkt ze om zich heen in de gang om te kijken of iemand op haar let.

"Ja?" antwoord Jan fluisterend in haar oor. Fleur schrikt even, maar hersteld zich snel.

"Dat plan van jullie met de geesten die mij ook gaan beschermen klinkt goed. Dank jullie wel. Ik weet niet wat ik zonder jullie moest in deze situatie," bedankt Fleur ons en daarna loopt ook zij weg, op weg naar haar les.

"Zonder ons zou je nooit in deze situatie zijn belandt," antwoord ik haar stelling met een schuldgevoel in mijn maag.

"Daar kon jij niets aan doen, net als de rest van de geesten," verzekert Jan mij ervan. Hierdoor schenk ik hem een dankbaar glimlachje.

"Kom, we moeten een plan opzetten voordat de avond valt," gaat Jan verder. Stil knik ik en lopen we samen naar de gebruikelijke plaats waar we elkaar ontmoeten; het binnenplein.

---------------------

Helaas nog maar één hoofdstuk te gaan. Enjoy!

(Stem, reageer, Deel, Volg)

X.
Quinty