BrOKen (greek book)

11ο κεφάλαιο

Για να δουμε με ποια γυριζει τα βραδια ο Ηλιας...

Επέστρεψα σπιτι εξουθενωμένη. Μπήκα στο σπιτι και σκουντουφλωντας πηγα εως τις σκαλες. Άρχισα να τις ανεβαίνω σιγα σιγα ενα χασμουριωμουν σε καθε βήμα.

Τοτε άκουσα κάποιον να ξεροβηχει και κοιταξα στην κορυφη της σκαλας. Με μιας η νύστα μου εξαφανίστηκε

"Που ήσουν" ρώτησε απαιτητικά η μητέρα μου

"Καπου. " απαντησα αδιάφορα

"Όταν σε ρωτάω κατι να απαντάς" προσταζει

"Ωχου ορεξη που εχεις. Μηπως ο γκόμενός σου δεν σε ικανοποίησε καλα σήμερα;" της λεω ειρωνικά

"Ως εδώ η αναίδειες και η βλακείες. Σε ανεκτικα πολυ ωρα. Τιμωρια. Δεν θα ξαναβγεις απο το σπιτι για ενα μηνα. Ούτε στο σπίτι δεν θα καλεσεις κανεναν. Πρέπει να μπουν όρια νεαρή μου. Τελος ολα κομμένα" φωναζει

"Μαλιστα μητερα" μουρμουρίζω

Ειναι ανούσιο να της εναντιωθώ. Ειναι πολυ πεισματάρα και οτι βάλει στο μυαλό της μενει κολλημένο.
Πριν απο λιγες μερες ήταν μια απο τις καλύτερες μητέρες του κόσμου. Μετα την προδοσία δεν μπορώ ουτε να τη βλέπω.

Μπήκα στο δωματιο καπανώντας την πόρτα. Ξάπλωσα στο κρεβατι χωρίς να βγαλω τα παπούτσια. Δάκρυα πλημμύρισαν τα ματια μου.

" Που σαι ρε μπαμπά; Μπαμπά βοήθα με πια! Δεν αντεχω αλλο. Βοηθα!" φωναξα και άρχισα να κοπανάω τους τοιχους με τις γροθιές μου.

Μάταια. Δεν με ακούει. Κοιτάει μονο τον εαυτό του....

Ακούω εναν ήχο απο το κινητό μου και σπεύδω να δω ποιός μου στέλνει μήνυμα. Ειναι η Σοφια.

"Καφε αυριο; " γράφει στο μήνυμα

"Ειμαι τιμωρια. Συγνώμη. Καληνύχτα" απανταω και σκουπιζω τα δακρια που είχαν κυλήσει στην οθόνη του κινητού

Κατευθύνομαι προς το παράθυρο. Αγναντεύω το κενό.

Η θεα απο το παράθυρο ειναι εκπληκτικη. Μπροστα μου εχω ενα δέντρο με πελωρια κλαδιά, και απο κατω ειναι η πισω μερια του σπιτιού μας. Εχουμε ενα μικρό κηπο πράγμα ασυνήθιστο για τη μεγαλούπολη που ζούμε.

Τότε μου ηρθε στο μυαλό το καλύτερο σχεδιο που θα με έσωζε.

Παίρνω το κινητο μου στα χέρια και πληκτρολογώ τον αριθμό του Ηλια.

Ευτυχώς το απανταει πολυ γρήγορα σε σχεση με αλλες φορές.

"Γεια. Παμε μια βόλτα; " τον ρωτάω κατευθείαν