BrOKen (greek book)

19ο κεφάλαιο

Περιμένω λίγο να χτυπήσει και μετά από λίγο ακούω την εκμπνευριστηκη φωνή της μαμάς μου.

Ωχ την έχω βαμμένη.

"Έρικα!" λέει απορημενη

"Εγώ είμαι μητέρα" αποκρινομαι. Καλύτερα να κρατήσω ουδέτερη στάση.

"Που είσαι; Τι έγινε; " Συνεχίζει να λέει ήρεμα

"Ποτέ καταλάβες ότι δεν είναι σπίτι;" Της λέω λίγο επίθετικα

"Σήμερα" απαντάει αταραχη

"Σήμερα; Τι ειπες; Είμαι τρεις μερες στο νοσοκομείο!" Φωνάζω εξαλη.

Με έχει εξοργισει! Τι μητέρα ειναι; Να μην καταλαβαίνει ότι το παιδί της λείπει από το σπίτι!

"Στο νοσοκομείο; Τι έπαθες;" Ρωτάει λίγο αγχωμενα

"Που ήσουν και δεν καταλάβες ότι ελειπα;" Ρωτάω σταθερά καθως αγνοω την ερώτηση της.

"Δεν σε ενδιαφέρει αυτό" απαντάει ψυχρά. Τόσο ψυχρά που ανατριχιασα.

"Είσαι τρελή" της λέω πνιχτα

" Όχι εσύ είσαι" μου απαντάει και μου κλείνει το τηλέφωνο στα μούτρα

Τα μάτια μου γεμίζουν αυτομάτως δάκριά. Τι της έκανα και μου φέρεται έτσι; Τι της εφταιξα! Τόσα χρόνια είμαι μόνη, παρατημένη. Αν την είχα δίπλα μου ίσως να μην έκανα τέτοιες τρελές.

"Έρικα ηρέμησε" προσπάθει να με ηρεμήσει ο Θοδωρής

"Δεν με αγαπάει" λέω μέσα από τους λίγμους μου

"Σε αγαπαει και μαλιστα πολύ . Απλά δεν ξέρει να το διαχειριστεί" λέει και μου χαϊδεύει σε μία προστατευτική κίνηση το κεφαλι

"Μου το έκλεισε στα μούτρα!" Του απανταω απελπισμένα και ένας αναστεναγμός βγαίνει από τα χείλια μου

"Όλοι έχουμε κακίες στιγμες" αποκρίνεται

"Γιατί την υποστήριζεις;" Σχολιαζω εκνευρισμένη

"Έρικα δεν ξέρεις τι λες. Κοομησου. Τα λέμε αύριο" τονίζει την τελευταία λέξη.

Περπατάει με βημα βαρύ που ηχεί στον πατωμα. Κλείνει την πόρτα ελαφρα και με αφήνει πάλι μόνη.

Στριφογυρίζουν στο κρεβάτι μου προσπαθώντας να κοιμηθώ. Όλη την ημέρα είμαι ξαπλωμένη οπότε δεν έχω κουραστεί για να μπορέσω να ξεκουραστω. Νιώθω τόσο μόνη. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα.

Ούτε να διαβάσω ένα βιβλίο, ούτε να δω τα νέα στο κινητό μου. Ούτε καν μπορώ να αντικρίσω τον ήλιο. Απλά τον νιώθω να μου ζεσταίνει το προσωπο κατά τη διάρκεια της ημέρας.