Μόλις εφυγε ο Ηλιας, ενιωσα πιο μόνη απο πότε. ..
Ηταν το στήριγμα μου απο μικρή ηλικια. Με βοηθήσε όταν ημασταν πεντε, να ξεπερασω το θανατο του πατέρα μου. Φιλοι τοτε, κανεις δεν πίστευε ότι θα γινομασταν ζευγάρι μια μερα.
Βέβαια, οι φιλες μου πιστεύαν οτι ο Ηλίας ήταν ενα bad boy που αλλαζε συνέχεια τις κοπελες οταν τις βαριόταν, και δεν ηταν καθόλου μονογαμικος.
Ζήλευαν μαλλον. Ολες θέλουν εναν τυπο σαν τον Ηλια. Τις βλεπω εγω πως τον κοιτανε.
Ζήλεια. Πάντα θελουν το κακο μου. Γιατί να τους περασει;
Κατευθύνομαι εκνευρισμένη προς το μπανιο.
"Αλλα ειναι μονο δικος μου. " μονολογο καθως στεκομαι μπροστά απο τον καθρέφτη
"Ομως αν στη Σερβία που πηγε βρηκε αλλη; " λεω μετα απο μια στιγμή αγχωμενα
"Ομως ρε χαζη Ερικα σε διαβεβαιώσε οτι εσένα μονο θελει. Και αν ομως ελεγε ψεματα;"
Αρχίζω να αγχωνομαι πιο πολυ. Τι να κανω; Αν τον χασω και αυτον θα πεθανω.
Τα ματια μου βουρκώνουν και δακρυα μουσκευουν τα μαγουλα μου. Πρέπει σύντομα να ξεφύγω απο τον πονο της καρδιας και να εχω μονο σωματικό πονο. Ετσι θα σωθώ.
Ανοίγω το δεξι συρταρι διπλα στο νιπτήρα και βγαζω το τσιμπιδάκι για τα φρυδια. Αρχιζω να τα βγάζω σιγα σιγα. Με πονεσε στην αρχη αλλα άρχισα να το συνηθίζω.
"Σιγα τα αιματα" μονολόγησα
Και τότε μου ηρθε η ιδεα. Με τρεμαμενα χερια άνοιξα ξανα το συρτάρι και εβγαλα απο μεσα τα ξυραφάκια μου.
Τραβηξα ενα και το εφερα πανω απο το δεξι μου χερι.
Όντως θα το κανω αυτο; Αξιζει; Το χα κανει αλλη μια φορα οταν η μαμα μου δεν είχε επιστρέψει καθόλου το βράδυ. Ειχε κοιμηθεί εκτος και με ειχε αφησει μονη μου. Βασικά η μαμα αυτα τα συνηθιζει πλεον.
"Χεστο" ειπα και πήρα γρήγορα το ξυραφάκι και κοπηκα λιγο.
Παλι αυτος ο οξυς πονος. Παλι και παλι. Αλλα ηταν ωραιο. Aλλη μια φορα αν το ξανακανω δεν θα παθω και τιποτα.
Πιο αποφασιστικά αυτη τη κοβομαι πιο δυνατά και σε πιο μεγαλη επιφανεια.
Δάγκωνω το κατω χειλος μου να μην ουρλιαξω απο τον πονο.
"Πλακα εχει" λεει στον καθρέφτη αναμεστα στα γελια και στα κλαματα
Χασμουριεμαι δυνατα και αποφασίζω να παω να κοιμηθώ και να αφησω για αυριο το υπόλοιπο χαρακωμα.
Κατευθύνομαι προς το κρεβάτι μου και ξαπλωνω.
Στριφογυρίζω στο κρεβατι μου, καθως ο πονος απο το χερι δεν με αφήνει να κοιμηθώ.
"Εαυτε μου, παμε να παρω ενα ηρεμιστικό" ανακοίνωνω.
Ο εαυτός μου βεβαια υπάκουσε και σαν πιστος υπηρετης σηκωθηκε μαζι μου και πηγαμε στην κουζινα.
"Εαυτε μου, ποσα ηρεμιστηκα να παρω; Ενα δεν θα μου φτασει. Θα παρω δυο" δηλωνω.
Ο εαυτός μου παλι χωρίς αντίρρηση εκανε αυτο που του ειπα.
Ξαναπηγα στο κρεβάτι μου πιο ηρεμη αυτη τη φορα.
"Αυριο σκεφτηκα εαυτε μου, να παρω την Εύη την ζηλιάρα να παμε για καφε. Εσύ θελω να μεινεις σπιτι ομως. Οκευ; " λεω "αχαχα! ήξερα οτι δεν θα μου φέρεις αντίρρηση. Δεν παίρναμε τελεια μαζι; Εσυ μονο μου απεμεινες. Εσυ. Και εσυ δεν θα με προδοσης ποτε. Ετσι; Χαχα ναι ναι το ηξερα! " του λεω ναζιάρικα
"Καληνύχτα εαυτε μου. Τα λεμε αυριο" λεω και σβηνω το φως
***
Αλοχες*.*
Το ξερω οτι τα κεφάλαια ειναι μικρά, αλλα ανεβάζω συχνα. ;)
Πως βλεπετε την ιστορια μεχρι τωρα;
Η ερικα μηπως ειναι λιγο...ιδιαίτερη;
Περιμένω σχολια!
Αν σας αρεσε ξερετε τι να κανετε:)
Τα λεμε
Βιβιαν ^_^
KAMU SEDANG MEMBACA
BrOKen (greek book)
Romansa"Το πιάνο ήταν ο σωτήρας της στις δύσκολες στιγμές. Μετά όμως από την κρίση που πέρασε το διέλυσε. Κομμάτιασε κάθε πλήκτρο, ώστε ο ήχος να βγαίνει σαν βοή. Μπορεί να ναι επικίνδυνη και για τον εαυτό της." πρόσθεσε ο γιατρός με σοβαρό ύφος καθαρίζον...
