Esir-i AŞK

27*Mert ile Elvan telsiz konuşması

       Odamda arkamı dönmüş, gökyüzüne bakıyor hey gidi günler diye sayıklıyordum kendi kendime... Beren'in sesiyle irkilmiş ona dönerek cevap vermiştim ,"efendim" diye ve koltuğuma oturmuştum.

Beren Astsubay,"Komutanım! Çok özledik sizi askerler gerçekten çok seviyorlar siz ve diğer kardeşlerimiz için topluca dualar ettik tekrar gelirsiniz diye fakat neden buraya dönmüyorsunuz Komutanım!" diye sordum.

Mert Üsteğmen,"Astsubayım neden mi? Şimdi yarım ciğerle nasıl bu kayaları tırmanacağım 100 metre yürüsem nefesim kesiliyor bir çocuk gibiyim ve doktorlar zamanla eski sağlığıma kavuşacağımı söylüyor ama benim pek keyfim yok yani ben burayı istememezlik yapmadım ama verseler de burada görev yapmak şu an için zor be Beren!" diyerek gözlerimi masanın üzerine düşürmüştüm üzülerek...Eeeee sen nasılsın Baran Uzmanım ne günlerdi o eski günler değil mi? Hele o yoldaki pusuyu hiç unutmam hatırladın mı ne maceraydı be bu arada çor çocuk nasıl haber alıyon mu iyiler mi ailen?"

Baran Uzman,"Sağolun Komutanım hepsi iyiler alıyorum haberlerini çor çocuktan uzak ne yaparsın kader işte .Hani bir laf vardır "karım dediğin ovada kalan; silahım dediğin dağda olan" nasıl olsa yalnız değiliz AHAHAHA! Diyerek espiri yapmıştı

Mert Üsteğmen,"AHAHAHA! Ulan Baran silahtan karı mı olur ne alemsin yahu !" demiştim. Moraller iyiydi karşımda çöken bir asker yoktu hiç birşey olmamış gibi dimdik duruyordu komandolarım. Kapı çalınmıştı TIK TIK TIK! Diye..Şeref çay getirmişti...