Yağmur sesi oldum olası huzur vermiştir bana.Çocukken de böyleydim.Üzerimdeki tişörtü çıkarır yarıçıplak koşardım yollarda.Daha o zamanlarda bile koşa koşa birbirini ezmeyi göze almış, ellerinde şemsiyelerle yağmuru dizginlemeye çalışanlar ama yağmurun platonik aşığı rüzgarın hışmına uğrayıp ellerinde binbir güçlükle tuttuğu o değerli şemsiyeleri gökyüzüne rehin bırakan insanlar anlamıştı benim sorunlu bir çocuk olduğumu. Çok okudum bugüne kadar. Yanlış anlamayın bişeyler öğrenmek için değil, kafamın içindeki cesetleri susturmak için, onlara yer bırakmamak için. Geçenlerde bir tanesi burnumdan çıkardım. Çok zor oldu ama nur topu gibi bir cesedim olmuştu.
Ben hep sevdim bugüne değin. Çok sevdim. Ama sevmekle bir yere varılmıyor düşüncesi dikenli bir tel gibi sanmıştı zihnimin etrafını. Severek olmuyorsa söverek olur dedim. Bir kızla tanıştım. Sanırım iki ay kadar sürmüştü aramızdaki onun ilişki dediği şey. Sövdüm.Yine gitti.Ben anlamıyorum ki sevsem gidiyorlar sövsem yine gidiyorlar.Öyle bir hale geldim ki seven yerlerim acıyor. Seven yerlerimden kan fışkırıyor.Zamanla düzelir demişlerdi birkaç yıl önce. Ne zaman gelecek bu zaman ?
Yağmurun sesi kesildi.Yazık oldu biraz olsun huzur bulmuştum. Husursuz geçen katran karası yılların ardından.
