Born in the capitol (dutch)

Hoofdstuk 3

Het is 7 uur in de ochtend en buiten nog donker maar ik ben al wakker en sluit zachtjes de deur achter me. Ik heb mijn pijl en boog bij me en ben op weg naar het bos. Morgen gaan we naar de intocht van de tributen kijken. Ik loop naar mijn vaste plek , een open plek die net iets hoger ligt dan de rest van het bos. Ik ga hier wel vaker heen, het is een prachtige plek vooral bij zonsopgang. Ik ga op een steen zitten en kijk naar de goudgele zon. Boven mij vliegen een paar vogels, ik denk dat het spotgaaien zijn. Gisteren zijn de tributen in het capitool aangekomen. Je kon het live volgen op tv en mijn moeder is nu al fan van Cato en Clove uit district 2. Ik sta op en loop wat dieper het bos in en zoek dan naar een plek waar de bomen niet te dicht op elkaar staan. Ik span mijn boog aan en richt op een boom. Ik knijp een oog dicht om de afstand beter te kunnen schatten en laat dan los. Ik zucht, dat was echt 2 meter ernaast ofzo ik moet echt nog veel oefenen als ik het onder de knie wil krijgen. Ik raap de pijl op en loop een eindje verder. Na een aantal keer oefen is het me gelukt een paar keer in een boom te schieten. Door de bomen zie ik een soort schittering. Het lijkt op een soort doorzichtige zeshoeken. Ik leg een pijl op mijn boog en richt erop. De pijl vliegt richting de zeshoeken maar kaatst daarna net zo hard weer terug. Ik kan nog net op tijd bukken en de pijl suist over mijn hoofd. Wat is dat? Ik gooi een steentje ertegenaan. Die komt net als de pijl weer terug. Ik loop verder en gooi steeds steentjes voor mij uit om te kijken waar de 'grens' loopt. Na een tijdje besluit ik om terug naar huis te gaan. Het duurt wat langer dan normaal maar uiteindelijk vind ik toch de uitgang. Als ik thuis kom zijn de vriendjes van mijn broertje in de kamer aan het gamen.' Dahlia! ' roept mijn broertje geïrriteerd, 'Je staat voor het beeld!'. 'Nou sorry hoor ik ben alweer weg'. Ik loop de trap op naar mijn kamer, mijn vader komt net de gang op lopen. 'O, hé Dahlia, hoe gaat het?' 'Prima', zeg ik. 'Ik heb met mijn boog geoefend het gaat al best goed'. 'Dat is fijn' zeg mijn vader en hij wil weglopen maar ik houd hem tegen. 'Pap, in het bos zag ik een soort schittering door de bomen. Ik schoot mijn pijl erop af maar hij kaatste weer terug. Wat is dat?' Mijn vaders gezicht betrekt. 'Dat heet een forcefield. Het zorgt dat de mensen in het capitool niet naar de districten kunnen. Je moet het niet aanraken het geeft je een elektrische schok wat je dood kan betekenen. Ik knik. 'Ik wil niet dat je weer zo diep het bos ingaat, begrepen? 'Ja, pap?' zeg ik en ik loop door naar mijn kamer.

Heyy,

Ik hoop dat jullie het een leuk hoofdstuk vonden. Als jullie nog tips hebben zijn die altijd welkom. Bedankt voor het lezen!

xxx 1StoryForYou