ในความคิดของผมความรักมันคือเรื่องไกลตัวเกินไป เเละคนอย่างผมก็คงไม่สามารถจะเข้าใจมันได้ เพราะตั้งเเต่เกิดมาผมยังไม่เคยมีมันสักครั้ง เเต่ทุกสิ่งกำลังเปลี่ยนไปเมื่อผมกำลังเจอเด็กประหลาดจอมตื้ออย่างเขา เด็กผู้ชายตัวโตที่กำลังทำให้ผมหวั่นไหวจนใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
..............................................................................................................
"ไอ้เเก่ เพื่อนร๊ากกก"
หลังเลิกงานเป็นปกติในเวลาห้าโมงเย็นเหมือนทุกวัน ยังไม่ทันที่มือผมจะคว้าโทรศัพท์มือถือคู่ใจบนโต๊ะทำงานเข้ากระเป๋ากางเกงตัวเองด้วยซ้ำ กลับต้องถูกเพื่อนตัวทึกนามว่า 'เมฆ' กระเเทกตัวเข้าใส่จนร่างเกือบปลิว ยิ่งมันยื่นหน้าเข้ามาใกล้เเละซบลงบนไหล่ผมเหมือนกับพยายามอ้อน ก็ได้เเต่ถอนหายใจหนักๆ อย่างเช่นทุกครั้งที่เจอกับมัน
"กูชื่อ เเก่น-ที ไม่ใช่ไอ้เเก่ เลิกเรียกแบบนี้สักทีเถอะ"ผมดึงเเขนล้ำๆ ออกจากรอบคอ ก่อนจะเดินหนีมันตรงไปที่ลิฟต์ และผู้คนก็เริ่มเข้าคิวรอลิฟต์กันเป็นกิจวัติหลังเลิกงาน ไม่ว่าจะใครก็ต้องการกลับบ้านให้เร็วที่สุดเหมือนกันหมดแม้กระทั่งตัวผมเอง
ผมเป็นเพียงพนักงานออฟฟิศธรรมดาคนหนึ่ง ชื่อ แก่น-ที เป็นชื่อที่แปลกมากเลยใช่ไหม ตั้งแต่ผมเกิดมาชื่อนี้ก็เหมือนเป็นเอกลักษ์ติดตัวผม ใครๆ ก็บอกว่าชื่อแปลกดี และถามถึงความหมายของมันแต่เอาเข้าจริงผมกลับตอบมันไม่ได้ เพราะอะไรนะเหรอก็เพราะชื่อนี้เป็นชื่อที่ไม่มีความหมายยังไงล่ะ ต้นเหตุมันเกิดจากเมื่อตอนผมเกิดพ่อและแม่ผมต่างเถียงกันเอาเป็นเอาตายเรื่องชื่อผม
พ่อต้องการให้ผมชื่อ ที
ส่วนแม่ต้องการให้ผมชื่อ แก่น
สรุปสุดท้ายก็ทะเลาะกันใหญ่โต จนเขาทั้งสองคนต้องหย่ากันในที่สุด มันเป็นเรื่องตลกร้ายที่เกินความคาดหมายของทุกคน สุดท้ายพวกเขาก็เลยตัดสินใจให้ผมชื่อว่า แก่นที ซึ่งผมกลับไม่ชอบมันเอามากๆ เพราะผมรู้สึกว่ามันมากับความโชคร้ายหลายๆ อย่างของผม แต่มันก็กลับเป็นสิ่งเดียวที่ยึดเหนียวความรู้สึกของผมไว้ ในเมื่อมันคือชื่อที่พ่อและแม่ตั้งให้
VOCÊ ESTÁ LENDO
Talk to me ถ้ารักผมก็บอก(yaoi)
Romanceผมมันพวกปากเเข็งซึนเเละมึน ไม่เคยชอบใครเเละรักใครง่ายๆ เเต่กลับต้องมาเเพ้ทางไอ้เด็กมหาลัย ปีสองจอมตื้อข้างห้อง ไม่จริงน่าา ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนะโว้ย!!!
