ภายในห้องเกิดเพียงความเงียบระหว่างผมและเจ้าของห้อง รอยยิ้มแสนกวนประสาทของเด็กนี่กำลังทำให้ผมจะบ้าตาย แต่เขากลับทำเหมือนกับไม่สนใจใบหน้าที่กำลังหงิกงอเต็มทีของผมและเดินผ่านไปนั่งลงบนเตียงตัวเองได้อย่างหน้าตาเฉย แล้วก็ปล่อยให้ผมยืนเคว้งเหมือนคนไม่มีทางไปอย่างนี้เนี่ยนะเออดี
"พี่จะยืนอีกนานไหมครับ ไม่เมื่อยรึไงมานั่งนี่สิ"
เจ้าของห้องตบที่เตียงตัวเองเรียกผมอย่างกับกำลังเรียกหมาจนผมหน้าตึงยิ่งกว่าเดิม
"ไม่เป็นอะไร เดี๋ยวยังไงฉันก็ต้องออกไปอยู่แล้วแค่นี้ไม่ตายหรอก"ผมทำหน้าเมื่อยปฏิเสธอีกฝ่ายอย่างไรเยื่อใย
"เฮ้ออ ผมไม่น่าไว้ใจขนาดนั้นเลยรึไงทำอย่างกับว่าผมกำลังเรียกพี่มาฆ่าอย่างนั้นแหละ ทั้งที่ผมเป็นคนช่วยพี่ไว้ถึงสองครั้งแท้ๆ"
คนนั่งบนเตียงย่นจมูกขัดใจแถมยังแอบแขวะทวงบุญคุณผมให้แสบคันเล็กน้อย แต่จะบอกให้ว่าคนอย่างผมไม่มีทางรู้สึกอะไรหรอกน่า บอกเลยผมจะไม่มีวันเชื่อใจใครทั้งนั้นต่อให้เทวดาทั้งสวรรค์ผมก็จะไม่มีทางเชื่อ สิ่งที่ผมเจอมาวันนี้มันก็พิสูตรได้แล้วหนิว่าโลกใบนี้มันน่ากลัวขนาดไหน กูจะไม่เชื่อใครทั้งนั้นโว้ยยย
"ฉันขอบคุณที่ช่วย แต่ฉันแค่ไม่ชอบอยู่ห้องคนอื่นนานๆ"
ผมขอบคุณพอเป็นพิธีก่อนจะหันหลังกลับและเปิดประตูออกไป แต่กลับถูกคนที่นั่งอยู่บนเตียงเมื่อครู่ลุกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ดันมันกลับไม่ให้มันเปิดออกได้ จนผมต้องหันกลับไปมองเขาด้วยสายตาที่โครตโกรธและเตรียมจะเหวี่ยงเต็มที่ถ้าไม่รับรู้ถึงความอบอุ่นที่แนบอยู่กับแผ่นหลังตัวเองซะก่อน
"คิดว่าเข้ามาแล้วจะออกกลับไปได้ง่ายๆ รึไงครับพี่แก่น.."
เสียงกระซิบข้างหูทำให้ขนแขนผมลุกวาบจนต้องเอียงคอหนีลมหายใจร้อน หันหน้ากลับมามองอีกคนด้วยแววตาไม่พอใจ แต่...นี่มึงจะใกล้ไปม้ายยยย
ESTÁS LEYENDO
Talk to me ถ้ารักผมก็บอก(yaoi)
Romanceผมมันพวกปากเเข็งซึนเเละมึน ไม่เคยชอบใครเเละรักใครง่ายๆ เเต่กลับต้องมาเเพ้ทางไอ้เด็กมหาลัย ปีสองจอมตื้อข้างห้อง ไม่จริงน่าา ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนะโว้ย!!!
