"พี่กำลังระแวงผมอยู่รึไง"
เด็กตรงหน้าแค่นยิ้มด้วยท่าทางที่ผมเองก็ไม่เข้าใจ เขานั่งลงบนพื้นต่อหน้าผมเท้าคางมองผมเพื่อรอคำตอบ แต่ทั้งที่ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังสับสนกับท่าทางของเขาและยังแอบกลัวอยู่แต่ผมก็ต้องทำใจดีสู้เสือเข้าไว้
"เพราะนายทำตัวน่าสงสัย และไอ้ที่นายตามฉันมามันน่าคิด"
"แต่ผมเป็นคนช่วยพี่นะ ลืม?"คนตรงหน้าผมยิ้มออกมาแกล้งเลิกคิ้วมองผม
ท่าทางแม่ง!โคตรกวนตีนเลย
"มันคนล่ะเรื่องกัน"ผมหันหน้าหนีไม่อยากจะสบตากับไอ้เด็กตรงหน้า ไม่รู้ทำไมแค่ไอ้เด็กนี่เอาแต่จ้องมองผมมันกลับเหมือนว่าผมไม่รุ้จะวางสายตาไว้ตรงไหน "ช่วยก็ส่วนช่วย.."
"ฮ่าๆๆ"
อยู่ๆ คนตรงหน้าผมก็หัวเราะออกมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เหมือนกับว่าคำตอบของผมโครตตลก จนผมเองต้องขมวดคิ้วมุนจ้องมองอีกคน มันน่าตลกตรงไหนว่ะนี่กูดูท่าทางเหมือนมินเนียนตัวเหลืองกำลังตอบมึงอยู่รึไง
"พี่โครตตลกเลยรู้ตัวป่ะ"มันยังคงหัวเราะไปด้วยแล้วมองหน้าผมอย่างยิ้มๆ
"ตลกตรงไหนว่ะ!"
ผมเริ่มฉุนขึ้นมาตงิดๆ อะไรของมันทำไมต้องมาหาว่าผมตลกด้วย ผมนี่มนุษย์หน้าตายอันดับหนึ่งของออฟฟิศเลยนะทุกคนก็บอกผมมันเป็นพวกไม่มีอารมณ์ขัน แต่ไอ้หมอนี่กับเห็นผมเป็นตัวตลก เว้ย!หงุดหงิด
"ก็ตรงที่พี่ชอบทำหน้าอย่างนี่ไง พี่เคยรู้ตัวบ้างไหมเวลาที่ตัวพี่เองระแวงหรือสงสัยอะไรหน้าตาพี่มันเป็นแบบไหนบ้าง"เขายิ้มให้ผมด้วยแววตาที่ดูมีความสุขเหลือเกินจนผมหมั่นไส้
"นายกวนตีนฉันอยู่รึไง!"ผมลุกพรวดจ้องหน้าเขา ไอ้เด็กนี่เป็นมนุษย์คนแรกเลยนะที่ทำให้ผมหงุดหงิดได้ในเวลารวดเร็วขนาดนี้ถึงแม้จะมีไอ้เมฆอีกคนก็เถอะนั่นไม่นับเพราะมันเป็นเพื่อนผมไง จะกวนตีนก็ไม่แปลกแต่ไอ้เด็กนี่ไม่ใช่
VOCÊ ESTÁ LENDO
Talk to me ถ้ารักผมก็บอก(yaoi)
Romanceผมมันพวกปากเเข็งซึนเเละมึน ไม่เคยชอบใครเเละรักใครง่ายๆ เเต่กลับต้องมาเเพ้ทางไอ้เด็กมหาลัย ปีสองจอมตื้อข้างห้อง ไม่จริงน่าา ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนะโว้ย!!!
