Ego Sum Servus

4

Het is dinsdag. De derde dag dat ik in Rome ben. Vandaag gaan we leren lezen en schrijven. Dat kan ik al. Maar dat zullen ze van zelf wel merken hoop ik. Snel trek ik een witte jurk aan en doe ik een knot in mijn haar met elastiekjes van wol. Ik doe mijn lelijke bruine sandalen aan. Dan moet ik altijd denken aan die jongen op school met zijn sandalen. Lachend schud ik mijn hoofd. Claudia is ook al aan gekleed. Lachend lopen we naar het lokaal.

'Julia, lees tekst 1 even voor' zegt de onderwijzer. Ik begin te lezen. Het gaat over een rivier en over een vrouw die water draagt. 'Je kunt al goed lezen. Kun je ook al schrijven? Vraagt hij. Ik knik. Ja dat kan ik ook. 'Mooi zo, dan mag je nu naar Gaius en brieven schrijven' zegt de onderwijzer. Ik sta op en loop weg.

'Goed je ben hier dus omdat je al kunt schrijven? Vraagt Gaius. Ik knik. 'Ga zitten, ik praat jij schrijft. Alles opschrijven' zegt hij. Ik ga zitten en Gaius begint te praten. Over geiten, geld, hoe het gaat in Frankrijk, Over het leger en nog veel dingen. Zo snel als kan probeer ik alles op te schrijven. Heel moeilijk is het niet. Na een lange tijd zegt hij eindelijk dat ik mag stoppen. Mijn hand doet pijn, wat een stomme pennen.

'Elke dinsdag, kom jij hier om taken te doen, te schrijven of andere dingen' zegt hij. Voor het eerst kijkt hij mij recht in mijn ogen aan. Zijn ogen, zijn zo mooi bruin. Snel draai ik me om. 'Tot volgende week' roep ik. Ik sluit dw deur. Hoe kan ik verliefd worden nu ik een ontsnappings plan moet bedenken. Ik weer naar mijn eigen tijd moet komen. Verliefd op een zoon van de keizer. Of die niet al genoeg vrouwen heeft of krijgt. Hij vindt mij toch niet. Met 2 treden tegelijk spring ik de trap af. Ondertussen denk ik na. Hoe kom ik hier weg?

De les is nog bezig. Maar ik mag gewoon in mijn kamer zijn. Wanneer zou Claudia komen? Dan kan ik haar alles vertellen. Ik loop naar de kleding kast. Mijn mobiel zit nog in mijn broekzak denk ik. Ik pak hem eruit. Ja hoor, mijn samsung. Nog 59% is hij. Ik heb wat smsjes van mijn beste vriendin en 1 van mijn moeder. Ik open ze. Niks bijzonders. Ja, die van mijn moeder. Ze zegt dat ik voorlopig niet terug kan komen omdat ik geen datum heb ingevuld dat ik terug wil en ze kan het ook niet meer invullen ofzo. Ik snap het niet helemaal, maar ik heb als antwoord gewoon okey ingevuld.

Het is een paar uur later en Claudia komt eindelijk terug. Direct begint ze te vertellen over de zo saaie les. Over hoeveel teksten ze moesten lezen en over de verhalen die ze moesten schrijven. De leraar die boos werd omdat ze teveel fouten maakten en niet goed kon lezen. 'Hij wil me bijna bijles gaan geven' roept ze boos en ze gaat op haar bed zitten. Ik ga naast haar zitten. 'Ik ben verliefd' zeg ik zacht. Waarom zeg ik het tegen haar, we zijn niet eens vrienden. Maar ik heb hier ook geen vrienden. Beter kan ik gewoon vrienden maken. 'Op wie? Vraagt ze na lang denken. 'Gaius' zeg ik. Ze begint te lachen. 'Dat is zo leuk, hij is ook zo leuk, aardig, hij is een neef van mij' zegt ze lachend. Ze geeft mee spontaan een knuffel. 'Maar het is een onmogelijke liefde' roep ik. 'Helemaal niet, je ziet hem elke week' roept ze lachend.

Het is al laat in de avond. De hele avond spelen we al spelletjes. We kregen soep en fruit als eten. Het was best lekker. En nu spelen we het knikker spel. Of hoe heet. Ze vertelt me heel veel over haar leven. Ik ook over mijn nep leven. Ik doe als of ik arm was, in Nijmegen woonde en ik van mijn ouders hierheen moest. Ik kan moeilijk zeggen, ik kom uit de toekomst. Dan zou ze zich kapot lachen en zeggen dat ik goede humor heb. Dat heeft geen nut.

Het is al diep in de nacht. De kaars heb ik opnieuw aangestoken en ik ga weer schrijven in mijn dagboek.

Lief dagboek,
Ik ben verliefd op een jonge. Onmogelijke liefde, dat vind ik. Omdaf ik in de toekomst leef en hij hier. Hoe kan ik hem ooit mee nemen naar de toekomst. Teminste als ik daar ooit weer kom. Ik hoop het wel. Claudia is echt super aardig. Maar verstand van liefde nee. Echt niet. Ik wil zo graag mijn echte vrienden weer terug zien. En weer appen met mijn mobiel. Dat kan hier niet. Ik heb niet eens wifi. Smsen kan wel, maar mijn mobiel is ook bijna leeg.

Ik word gewoon een echte Romein. Ik ga blijf hier gewoon. En ik ben nooit in de toekomst geweest dat is een droom. Eigenlijk niet. Maar als ik daar maar in geloof dan is het allemaal een stuk makkelijker en zal ik alles vergeten.

Xxx de enige echte Julia