gevecht tegen kanker!

hoofdstuk 12

Linn's pov

Ik loop langs het water, ik kijk naar de kleine golfjes en op de één of andere manier word ik er rustig van. Ik slenter verder door het water en voel me voor het eerst sinds een dagen rustig. Ik heb afscheid genomen van school, van mijn vrienden en van mijn normale leven. Ik plof op het zand neer en laat de zandkorrels door mijn hand glijden. Dit is mijn favoriete plek, ik had het eerst te druk om te zien hoe mooi het strand is maar ik besef me nu pas hoe wonderlijk dit is. Ik loop terug door de duinen naar de plek waar mijn scooter staat. De schelpen doen zeer aan mn blote voeten, maar het boeit me niet. Ik buk om een schelp op te rapen een mooie ronde men een zacht blauwe kleur. Ik glimlach en stop hem in mn broekzak. Dat het me nooit is opgevallen hoe mooi het hier eigenlijk wel niet is. Ik trek mijn schoenen aan en loop naar mijn scooter, opweg naar huis.

Thuis aangekomen zet ik mn scooter op slot en loop naar binnen. Ma zal nog wel in bed liggen en ik besluit een ontbijt voor ons tweeën klaar te maken. Niet veel later zitten we aan tafel. 'Ik vond die uitdrukking van je hoofd laten uitwaaien op strand altijd overdreven, maar ik denk dat het nog werkt ook.' Grinnik ik. 'Zeker de strand is een wonderlijke plek.' Antwoord mijn moeder. Ze weet niet half hoe blij ik ben dat ze voor me klaar staat in deze tijd, dat ze me niet laat vallen maar ze weet vooral niet dat ik haar hulp egt niet kan missen...

We lopen door de gangen van het ziekenhuis opweg naar de afdeling oncologie. Mijn moeder slaat een arm om me heen en ik voel me sterk met haar aan mn zij. Ik glimlach omdat ik geen goede woorden kan vinden en geef haar een kneep ik haar hand. Het word een moeilijke tijd. Maar we gaan er doorheen komen. Samen.