Kötü Kız (Tamamlandı)

30.

Medya: Sevda- annem gibi

**********

Sabah saat 07:00 da kalktım üstümü giyindim. Bavulumu.alıp aşağı indim.

Eve son bir kez baktım. Tekrar geri dönemeyeceğim eve.tekrar baktım. Yine sessizdi,yine soğuktu duvarları... Dışarı çıktım eve dışardan baktım

Beni affedin...

Yürümeye başladım havaalanına doğru. Bende gidiyordum. Sahilin ordan geçerke baktım. Dalgalar sahile sert bir şekilde vururken rüzgar saçlarımı savuruyordu. Yine sessizdi sokaklar. Sadece üç beş araba geçiyordu. Yavaş yavaş yürüdüm. İstanbulun kokusu kalsın üstümde. Çünkü döneceğim belli değildi

Bana çok kızacaklardı özellikle poyraz. Ama ben onların iyiliğini istiyorum. Katlanamıyorum sevdiklerime zarar verilmesine.

Bir gök gürültüs koptu. Yağmur yağmaya başlamıştı. Kapşonumu kafama geçirdim.
Sanki inadıma yağıyordu. Gökyüz inadıma çakıyordu. Belki istanbul bana kızıyordu. Ama başka çarem yoktu

*******

Havaalanına geldim ve izmire bilet aldım... Uçak iki saat sonra kalkacaktı oturup beklemeye başladm.

Acaba bana çok kızacaklarmıydı?. Özlem ağlicakmıydı yine?. Ben belkide ölümü göze alarak gidiyordum. Onlar bunu haketmiyordu. Ya ben hiçbirşeyi haketmiyordum. Bencildim, kötüydüm ve acımasız dım. Ben yaşamayı istemiyen biriyim. Hayat bana zorluğu öğretti. Düşünce kalkabilmeyi. Kimseye güvenmemeyi. Hayat bana acımasız ol dedi. Bende göz göre göre oldum.

Pişman değilim ben hiçbir zaman hiçbirşey için pişman olmadım. Şurda ölsem yine pişman olmazdım. Ben böyleydim değişemezdim. İsteyen değişir ama ben, asla. Rüzgar yine saçlarımı savurdu. Çok sert esiyordu. Sanki bir ağacın dalını kıracakmış gibi. Bir o kadarda sessiz. İzmirde doruk un yanına gidecektim zaten başka kimsem yoktu.

Saat gelmişti. Yavaşça ayağa kalktım. Uçağa doğru yürümeye başladım

Hoşçakal istanbul. Hoşçakal denizine aşık olduğum şehir. Hoşçakalın değer verdiğim insanlar. Bana kızmayın ben sadece bildiğimi yapıyorum. Poyraz beni affet olurmu? Gözlerine aşık olduğum adam beni affet. Kokusuna doyamadığım adam beni affet. Hoşçakal değer verdiğim anılar. İstanbul şunu unutma ne sen beni karanlığına çektin nede ben kendi ayaklarımla karanlığına geldim...