Alone. (ON HOLD)

Tørk.

A/N: Ik weet dus nog niet of ik alle hoofdstukken een Noorse naam ga geven, maar tot nu toe zijn ze wel allemaal Noors geweest.
Hehe.
Nou ja, Tørk betekent Wissen.
Misschien zou Gewist wat passender zijn geweest maar...
"Slettet".
Je begrijpt al wel waar ik het over heb, denk ik.
OKAY LEZ BEGIN
Voordat jullie voor eeuwig vast zitten in mijn woordenstroom.
Bladlablablablaaadladla
Blaaadaaalaa
Blaaada
Bla
----
'Lex?' zegt Dean. Ik realiseer me dat ik nog niet heb geantwoord sinds hij vroeg hoe het met me ging.
'Uh, ja.,' mompel ik. 'Gaat goed.'
'Nee, er zit je iets dwars.' zegt hij. Hij slaat zijn armen over elkaar en gaat zitten op een stuk omgevallen boom.
'Je maakt je broek nog nat.' grinnik ik.
'Ah, joh.' Een klein glimlachje breekt door zijn sarcastische masker heen.
Hij heeft dat masker vaak op.
Niet doen niet doen niet doen niet doen niet doen.
Ik ken hem maar twee dagen.
Het is niet dat ik met hem wil trouwen na twee dagen, hoor.
Níét doen niet doen niet doen niet doen niet doen niet doen.
Hij is gewoon heel leuk.
NIET DOEN NIET DOEN NIET DOEN NIET DOEN NIET DOEN NIET DOEN.
Het, eh, leuk-leuk type.
NEE, NIET DOEN. NIET DOEN NIET DOEN NÍÉT DÓÉN.
Ik duw de gedachte van me af.
Het kan niet.
Ik zucht.
'Volgens mij heeft iemand herinneringen van me af zitten pakken.' zeg ik.
'Wat bedoel je?' zegt Dean onrustig.
'Zijn er demonen die herinneringen kunnen wegnemen?' zeg ik.
Raphael knikt. 'Ja, streghe. Heksen.'
'Ik neem aan dat streghe de Italiaanse benaming is?' zeg ik.
Raphael knikt weer. 'Maar heksen met veel macht kunnen heus wel wat herinneringen wegnemen. Vooral met de hulp van een profeta. Ziener.'
Daar heb je de Zieners weer.
'Volgensmij..' Ik haal diep adem.
Dean en Raphael kijken allebei nieuwsgierig naar mij.
'Was de zus van mijn beste vriendin een Seer.' Ik zeg het snel, alsof ik wil dat ze het niet horen. 'Eh, Ziener.'
Dean en Raphael kijken elkaar even snel aan.
Ze denken dat ik het niet merk.
'Waar is die zus?' zegt Dean.
'Waarschijnlijk morsdood.' mompel ik.
Dean zucht. 'Daar hebben we dan niet zo veel aan.'
Ik knik en sta op.
'Waar ga je heen?' zegt Raphael snel.
Heel even denk ik dat hij bezorgd is om mij.
Maar nee, hij wil vast gewoon niet dat de profetie.. Dinges doodgaat.
'Eten zoeken.' zeg ik.
Raphael staat ook op. 'Ik ga mee.' zegt hij vastbesloten.
'Nee, jij moet je roedel leiden, ik ga wel mee.' zegt Dean.
'Nee, jij bent geen mannaro.' zegt Raphael. 'Ik ga mee.'
Geïrriteerd kijk ik ze alltwee aan. 'Ik ga alleen.' zeg ik.
Ik draai me om en ren weg.
Ik moet hier weg.
'Wacht!' roept Dean nog.
Maar ze gaan me niet achterna.
Ik kan me maar niet ontspannen.
Mijn hart klopt snel.
Ik sta in een donker bos.
Alleen.
Dit was een héél slecht idee.
Ik hoor een zachte grom.
Ik kijk om.
Daar staat een wolf.
Een échte wolf.
Nu kan ik me al helemaal niet ontspannen.
De wolf begint rondjes om me heen te lopen.
Ik doe mijn ogen dicht.
Ik ontspan me.
Maar steeds schieten mijn ogen weer open, bang dat de wolf me aanvalt.
Wacht eens even.
Wolven jagen toch altijd in flokks?
Wat doet deze hier alleen?

Ik hoor iemand iets zeggen.
Het is een vrouwenstem.
'Hallo, Alexia.' zegt ze.
In paniek proberen mijn ogen de persoon die bij de stem hoort te vinden.
Het is alsof ze niet bestaat.
'Ze gaan je niets doen.' zegt ze.
Om een of andere reden geloof ik haar.
Ik loop zachtjes dichterbij een van de wolven.
'Weet je waarom?' zegt de vrouw.
'Nee.' zeg ik hard, niet wetend waar de stem vandaan komt.
'Omdat ze niet bestaan.' De wolven verdwijnen.
Alsof ze worden weggeveegd.
Een vrouw springt uit een boom.
Het is een oudere vrouw, met grijze haren.
Dan verandert haar gezicht.
Haar huid wordt gaaf en glad.
Haar haar kleurt donkerbruin.
Ze wordt dunner.
Geschrokken loop ik achteruit, half struikelend.
'De Mist kan alles doen, lieverd.' zegt ze. 'Je voelt het, je ziet het, je ruikt het. Maar het bestaat niet.' Gaat ze verder.
Nu is de oude vrouw opeens in een jonger iemand veranderd.
In mij.
Alsof ik in een spiegel kijk.
Dan draait de vrouw om en rent ze weg.
'Wacht!' gil ik nog.
Ze staat even stil. 'Ja?'
'Wat is jouw naam?' zeg ik.
'Gwendolyn.' zegt ze.
Dan verdwijnt ze in de duisternis.

Dean.

Nog steeds een beetje geschrokken zit ik op een stoel in een tent.
Wachtend op Alexia, die terug zal komen.
Ik zie een klein figuur het bos uit lopen.
'Alexia!' zeg ik blij.
Ik zie haar glimlachen.
'Hoi!' zegt ze enthousiast.
'Heb je wat gegeten?' vraag ik.
Even trekt ze een verbaasd gezicht.
'Nee, ik realiseerde dat ik hier eigenlijk niet mag jagen.' zegt ze. 'Jeweetwel.. Roedelgebeuren.'
Ze zegt roedel.
Niet flokk?
'Van Raphael mag het vast wel, hoor.' zeg ik.
Ze knikt. 'Oh ja.'
En daar staan we dan.
We zeggen niets, maar kijken wel naar elkaar.
'Dean..' begint Alexia.
'Ja?' zeg ik. Dan realiseer ik me waar ze het over heeft. 'Nee, het kan niet, weet je nog?'
Ze is lief, en aardig.
Maar een weerwolf en Hunter gaan nooit samen.
'Maar..' begint ze weer.
'We hebben dit gesprek al gehad, Lex.' zeg ik.
Ze is opdringerig.
Wat is er met haar aan de hand?

Alexia

Nadat Gwendolyn was vertrokken, zat ik opeens aan een boom vastgebonden.
Ik wéét dat het een illusie is.
Maar die lijkt dan wel ontzettend echt.
En ik kan niet weg.
Ik weet niet wat die vrouw wilt, maar volgens mij niet zo veel goeds.
Ik ken haar pas een half uur, maar ze lijkt me niet echt iemand waarmee ik vrienden wil worden.
Ik ontspan me.
Dan verander ik in een wolf.
Tot mijn geluk zijn de touwen verdwenen.
Ik weet niet wat Gwendolyn gaat doen, maar ik wil haar stoppen.
Ik heb al wel een paar ideeën over haar plannen.
Ze leek precies op mij.
Ze sprak als mij.
Ik denk dat ze de anderen wilt laten denken dat zij mij is.

---
Afgeschreven op 5-03-2016
Laatst gecheckt op 13-03-2016