Alone. (ON HOLD)

Alle tre.

Alle tre = alledrie :)

Ben ik dood?

Dat is het probleem.

Nee.

Mijn hoofd klopt. Warm bloed stroomt over mijn hoofd, in mijn ogen. Mijn ogen waarvan ik de kleur niet eens ken. Ik heb zo lang niet meer in een spiegel gekeken, ik ben het vergeten. Een schreeuw. Vast van Raphael.

Hé, ik lig op de grond.

Handen trekken aan me. Handen pakken me op. Het geschreeuw houdt aan, en iets houdt me tegen om te bewegen. Alsof ik het niet kan. Een diepe grom. Raphael. Ik open één oog, maar zie alleen mijn donkerrode bloed. Ik ruik de woede van Raphael. Gemixt met verdriet. Hoe lang ken ik hem nu al? Een paar weken.

Ik open geschrokken mijn ogen.

Hé, ik ben niet meer in de kamer van de roedel. Misschien ben ik dood. Ik lig op een zacht bed. Ik schiet omhoog.

'Hé, je bent wakker. Dat duurde lang.' De stem van een meisje. Ik kijk om me heen, maar het opgedroogd bloed prikt in mijn ogen. Ik vind de ogen van het meisje. Blauw en groen, zijn ze. Met een beetje grijs er doorheen. Haar haar is donkerbruin, de kleur van mahoniehout. 'Ik ben in mijn hoofd geschoten, wat dacht je dan?' mompel ik. Het meisje giechelt. 'Touché.' Ik merk dat ik nog steeds in het Engels praat, net zoals de laatste weken. Het meisje praat met een Frans accent.

'Weet je, jouw ogen zijn heel mooi.' zegt het meisje achteloos. Ik heb de schilfers opgedroogd bloed weggeveegd uit mijn ogen en bestudeer het meisje. Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog, maar heb meteen spijt. Kogelwond. Ik knik. 'Echt? Ik weet niet hoe ze eruit zien.' zeg ik verdrietig. Nu is het het meisje haar beurt om haar wenkbrauwen op te trekken. 'Hoe komt dat? Of wil je er niet over praten?' zegt ze. Ik negeer haar en sta op, wiebelend op mijn benen. De wereld draait.

Na het effect van in een draaimolen zitten, kijk ik in de spiegel van de kamer. De kamer zelf is gemaakt van beton, met alleen een lamp en een spiegel met wasbak en toilet. Twee bedden nemen het meest van de ruimte in. Mijn haar is de kleur van mahoniehout. Het is vrij kort, het komt tot ongeveer mijn schouders. Mijn ogen zijn niet blauw en niet groen. Iets er tussenin, met een tintje grijs. Of ten minste, dat geldt voor mijn linkeroog. Mijn rechteroog is bruin, wat een contrast vormt tegenover mijn blauwe oog. Ik heb een smal hoofd en sproetjes versieren de huid rond mijn neus. Ik ben langer dan ik me herinner. Mijn ogen verplaatsen zich naar de wond op mijn hoofd. Een groot gat omringd met opgedroogd bloed en vers bloed.

'Ik zei toch dat je mooie ogen hebt. Heel interessant.' zegt het meisje. Ik draai mijn hoofd naar haar en zie dat haar armen bezaaid zijn met blauw plekken. 'Hoe heet jij?' vraag ik. Mijn armen steunen op het wasbakje, en mijn hoofd doet pijn. Het meisje glimlacht en kijkt me met een droge blik aan. 'Juliette.' zegt ze. 'Julliete Ferrars.' Ze is dus inderdaad Frans.

Juliette lijkt op me, haar ogen dezelfde kleur als mijn linkeroog. Ze is lang, net zoals ik. Ze heeft ook dezelfde kleur haar. Ik zit op het bed en zwijg. Ik heb haar al duizenden keren gevraagd waar we zijn, maar ze antwoordt niet. Misschien weet ze het niet. 'Waarom ben je hier?' vraagt ze aan mij. Ik haal mijn schouders op. 'Ik ben een weerwolf.' zeg ik. Ik heb het gevoel dat ik niet meer en niet minder moet zeggen. Ze doet me denken aan María. Ze knikt. 'Oké.' brengt ze uit.

'Hoe heet jij?' zegt Juliette. Ik haal droog mijn schouders op. 'Ik heet Alexia Dråtmann.' zeg ik. Ik heb een stomme naam. Het klinkt lelijk, het is lelijk. En er staat een meisje genaamd Juliette Ferrars voor me. Dat klinkt mooier, het is mooier.

'En jij? Wat ben jij' vraag ik. Juliette bijt op haar lip. 'Ik ben een, eh, vampier,' Ik hoor de aarzeling in haar stem als ze het woord zegt. 'En ik was een soort van.. Op bloedtocht.' zegt ze. Ze klinkt beschaamd. 'Wat is een.. Bloedtocht?' Ik kan het eigenlijk al raden. Ze opent haar mond, maar een hard geluid laat ons beide schrikken. Een deur, die ik niet eerder had gezien, vliegt open en knalt bijna tegen Juliette aan. Ze doet snel een stap achteruit, en een gespierde man komt binnen lopen.